Әшірбек.Алмаймыз. Рақмет, ата.
Бекен.Мен де кетейінші ауылға, ата.
Шаншар атай. Неге?
Бекен. Шөпке шығам ертең балалармен бірге.
Шаншар атай. Оған рұқсат сұрамаймысың менен?
Бекен.Сұрап тұрмын ғой, міне.
Шаншар атай. Е, солай екен ғой. Бара ғой. (Балалар тастаған қауын-қарбызды нұсқап).Өзің де ал, аналарға да ал деші мынадан.
Бекен. Алмайды. Олар енді ел қатарлы еңбегімен жейді қауын-қарбызды. Ертең-ақ мұны шөпшілерге тасисыздар ғой, сонда жейді де.
Шаншар атай(мәз болып ағынан жарыла күліп).Бұл да дұрыс екен. (Атай қолына бір дәу қауынды ала салып, шулап жүріп берген балаларға қарай ұмсына бере көзі жасаурап тұрып қалады. Балалар қайырылмай сахнадан шығып кете барады).Қарай көріңдер-ей. Кім білген өсіп қалған екен ғой өздері, тегі. Тіпә, тіпә, тілім тасқа. Амандық болса, адам болды деген осы енді...
