Шаншар атай. Жә. Шаптықпай, сөзге қонақ бер, былай, кішкене. Балалар дұрыс істеген. Титтей қымс етсе, шекелерінен шертпек алып, әбден мезі еткен екенмін мен бұларды.
Әлипа. Әдет болмай кетсін, бұл құрғыр. Қойшы осыны, иманды болғыр.
Шаншар атай. Қоймаймын. Қоя алмаймын! Шаншардың шертпегінен ешкімнің шекесі зардап шеккен емес. Адам бола түседі қайта. Бұл балалар әлі білмей жүр екен мұны. Осыны түгел біліп алғандарынша мен олардың шекесінен шертпек алуды доғармаймын. Ығыр болар, қисаңдар. Мейлі. Ал мыналарына ренжудің еш жөні жоқ, қуану керек қайта.
Әлипа. Қой әрі. Иіріп қойып шертпек алудың орнына, қуанғаны несі тағы!?
Шаншар атай. Әй, кемпірім-ай, кемпірім! Құр үлкен екенмін деп балаға әлім жеттілік ету адамды түбі ұятқа душар етеді. Қылығына қарай жазалау керек, бұл бала деген шіркінді. Мұншама ақылды сөзді қисынын келтіріп жазған балаға қайтіп қол көтермексің? Айналу керек олардан. Көріне ме, шақыршы өздерін, бері.
Достарыңызбен бөлісу: |
