Рауза. Өйтпесе, менің сіңілім бола ма?
Жамал. Жақсының бәрін сен жинап ал, әйтеуір.
Рауза. Қойыңызшы тіптен. Сағымкүл – таманың қызы.
Жамал. Трайболистка.
Ұлтуған. Қой, мен де кеттім, бүгін сендермен сөйлесіп болмайды екен. Екеуің алдына келгенді тістеп, артына келгенді тебетін қиямпұрыс болыпсыңдар. Отырыңдар. Мен енді сендердің жандарыңа жоламаймын. Сендермен ат кекілін кестім.
Ұлтуған кетеді.
Жамал. Рауза Оразғалиевана, не деп кетті ана пәле?
Жамал. Сөзінің ірісін! Ол – өз жерінде, өз елінде отырған әйел, аузына келгенін айтады, сен екеуміз осы елдің еркегінің етегінен ұстаған қатынбыз.
Рауза. Құдайға шүкір, бұл елдің жігіттерінің көз сатқаны да, сөз салғаны да аз болған жоқ. Солардың ішінен таңдағаныма мақұл болдым.
Жамал. Ия, сен екеуміз бұл елдің жаңағыдай жаман қатыны болмаса, жігіттерін жамандай алмаймыз. Басқаны қайдам, біз – шалымыз екеуміз әлі күнге жігіт пен қыздаймыз. Шүкір, Алқамбайымның қауқары қайтқан жоқ.
