Жанғабыл Қабақбаев, Қазақстан Республикасы журналистер Одағының

Егде шағыңда кейінде қалған жылдарды ойласаң, көңіл әлем-жәлем болады. Әр кезең өз оқиғаларымен қызық. Кеңес Одағының ауылдарды ұжымдастыру қиқуы тұсында дүниеге келген біз қаршадайымыздан еңбекке жегілдік, бойымыз бекімей тұрып-ақ шөп шаптық, сабан айдадық, саналы жылдар қоғам малын бағумен өтті. Әйтеуір өзіміздің, өзгелердің атағына ұят келтірмей адал еңбегімізбен зейнет демалысының игілігін көргенімізге шүкіршілік етеміз.

Қонақбай Назаровты Ұлы Отан соғысынан кейінгі жылдары Қарабұтақ, Ырғыз аудандарында басшы қызметтер атқарып жүргенінде көрдім. Ауылдас ағалар Сағитжан Әминовтің, Іскендірдің үйлеріне келіп жүрді. Денелі, көзқарасы адамды иментетіндей еді. Қожайын мен бәйбішесі жаны қалмай қазанға барды салып, асып жатады. Мұндайда біз сияқты балалар қарнының тойғанына мәз.

Жалпы Қонекең ескерімділігімен, адамдарға қайырымдылығымен, қолынан келгенше жақсылық жасауға ұмтылатындығымен есте қалған ғой.

Қазыбек деген ағамыздың мына әңгімесі жадымда қалыпты. Қонекеңнің Ырғыз аудандық партия комитетінің бірінші хатшысы болып жүрген кезі. Көрші Шалқар ауданының ұжымшарлары етке тапсырылатын малды өткізу үшін Ырғыздағы қабылдау-сою мекемесіне айдайды ғой. Әр ауыл малын кезекке тұрғызбай тапсырып, құтылғысы келеді. Өйтпесе малшының берекесі кетеді, мал салмағын жоғалтады, әр бас есепте, шығын болуы да кәдік.

Тығырықтан қалай шығу керек. Қасындағы серіктерімен ақылдасып, Қазыбек аупарткомде Назаровқа кіреді. «Солай да солай, сіздің пәрменіңіз керек. Жайымыз кетті» дейді. Байыппен тыңдаған Қонекең:

• 
  Сағитжанның үй-іші аман ба? Мен де шалқарлықпын ғой, - депті. – Мен сіздердің қанша жерден, қандай қиындық көріп келгендеріңізді сезінемін. Сіздердің айдап келген малдарыңызды шығынға ұшыратуға болмайды. Мүмкіндігін қарастырармыз.