«Екеуін қарадан, екеуін торыдан, екеуін қара көктен таңдасам қайтер
еді... Үш айғырды қайта көріп біреуін таңдап алсам!..»
Әрине, құлындарын таңдап алуға болмас... Мырза болғанмен, бар
жылқысын түгел аралатпағаны кішкене керек болды...»
Осындай ойлармен Сандыбай айналақтап тұрғанда: «...Бір қыс біздің
үймен дәмдес болып, арба
-
шанамызды жамап
-
жасқап берсең, бір
-
екі
құлынды биені қоса алар едің... дейді де Игілік жүріп береді» (112
-
бет).
Байдың соңғы сөзі өмірдің текпісіне түсіп басы айналған шебер үйшіні
тағы бір жыл қыстату екенін, өз құлқынын ойлап тұрғанын сорлы
Сандыбай ұға алмайды.
«Осынша малдың бәрін алып, шексіз байыған» үйші енді Күншенің
Назыкештей қызын өзінің баласына алып бермек болады.
«...Сүтін басыңқырап құйсаңыз тағы бір шынаяқ
ішер едім, –
деп
Сандыбай шынаяғын еркін ұсынады».
«...Осы
мен сіздің қара басыңызға қатты қызығып жүрмін. Құдағиым
болсаң
қалай болар екен... Өзіме тартып үйші бола ма деп жүрген балам
бар еді. Сіздің баладан бірер жасы кіші болар... Бірақ жас өсер, жарлы
байыр дегендей жетіліп кетеді ғой... Солай емес пе?»
–
дейді. «Күнше
енді біржола таңданып туралап қараса, қонағы оң қолын мықынына
қадап алған екен. Бұ да әлдекімге ұсай қалыпты...»
«Екі құлынды биені қазір беріп кетем. Бірі қара көк, бірі мақпал қара
болар,
құдай қосса, өмірде ұстап көрмеген малың, Игілік жылқысы! –
деп қыза келе «сізді» қойып, «сен» деп сөйлеп кеткенін өзі де байқаған
жоқ».
«Келер жылы тағы бір қаракөк бие, бір қара бие берем.. Менің
малымның бір
-
біреуі бір қызға татиды... Одан арғы жылы бір қара
мақпал байтал берем де, келінімді алам. Қызыңды ұзатып апарғанда
өзіңе бір қара көк дөнен мінгізем...»
«.
..Сиыр
-
миыр, қой
-
ешкі дегенді араластырмаймын...
58
Достарыңызбен бөлісу: