Ж‰регі ж‰з жыл жырлаѓан

Заманның ағымын аңғарған, төңіректегі құбылысты шолған, кедейдің күйін көрген, әділетсіздікті жан-тәнімен сезінген Жамбылдың тұла бойын ендігі жерде ашу-ыза кернейді, жұртқа бірдей өмірді аңсайды. Намысын кекке жаныған, көптің көкейіндегісін таныған Жамбыл байдан гөрі жүрегі, ары, пейілі таза кедейді жақыным деп таниды, солардың туын көтереді. Қоғамдағы теңсіздік ақынды тез есейтеді, ащы тілін, азаматтық үнін шығарады. Бұл шынында да көпшіліктің кисе киімге, ішсе тамаққа жарымаған; құлағынан күн көрінген, сіңірі шыққан, соры қайнаған, кісіні байлығына, мансабына қарай сыйлаған уақыт еді. Балбыраған бай мен қалжыраған кедейдің арасы жер мен көктей еді. Осының бәрін көзімен көріп, жанымен сезінген ақын көпшіліктің сөзін сөйлейді; ендігі жырлайтыны да сол “туғалы сөзі өтпеген, қолы есеге жетпеген, құлшылықтан кетпеген” кедейдің күйі, жарлы мен жалшының өмірі болады.

Ұзынағаш, Қаратас,

Жаман көйлек жыртылып,

Дуадақ болдым шөлі жоқ,

немесе:

Бүйтіп көрген күн құрсын
Жапырақтай қалтырап,
Таусылғандай тынысың
Күнде жүрек қансырап–

деп, өзі айтқандай, құны болмаған асыл, тілі байланған бұлбұл тіршіліктен түңіліп, өмірден безгендей болады, өзге бір заманды аңсайды, ызасын кекке жанып, біржолата азаматтық жолға түседі.