Қыз. Апалар, кешіріңіздер! Біз кеттік.
Жамал (қабағы ашылып). Міне, енді бұларың дұрыс. Мен бірдеңке білсем, сен – ауылдың қызысың. Атың Бэла емес, Балжан. Жоқ, Балшекер ме?
Қыз. Ия, Балжан. Оны қайдан білдіңіз?
Рауза. Сенің бойыңдағы ауылдан дарыған адамшылық әлі ада болмапты. Содан білдім.
Қыз. Түсінбедім.
Жамал. Әлі-ақ түсінесің. Мынадай қылықтарың халқыңның салт-дәстүріне сыйымсыз екенін сезген кезде түсінбек түгілі ұялатын боласың.
Қыз. Аямадыңыздар-ау, апалар-ай!
Рауза. Ұятың бар екен, айналайын! Бара ғой. Ана шоқынғаныңды тәрбиелеп ал.
Қыз. Кешіріңіздер, ол – жақсы жігіт!
Жамал. Өзіңе жақсы болса, бопты. Саған соңғы айтарым: кіндігіңді жауып жүр. Кіндік - жанды жер. Бүйтіп ашық-шашық жүрсең, ана бола алмай қаласың.
Қыз бен жігіт кетеді. Ізінше әріден екі қыз келіп, дәл жаңағы қыз бен жігіттің орнына тұра қалып, шылым тартуға кіріседі.
Рауза (ашуланып). Бүгін не болған бұл қазақтың қыздарына?
Жамал Әй, шөпжелкелер, немене, мұрындарыңды құрт жеп бара ма?
