Жамал. Қайтесің, асырайсың.
Рауза. Сөйтесіз, үйіңізге апарыңыз.
Ұлтуған. Апырау, қызық болды-ау!
Алқамбай. Қажет десеңіз, мен жедел жәрдем, полиция шақырайын.
Ұлтуған. Жоқ, құрысын. Олар баланы апарып, балалар үйіне өткізеді. Ол жерде бұл бейшара кім болады, өзіміздің бала бола ма, жоқ, шетелге сатылып кете ме, кім білсін. Шешесі біздің атымызды атап келген екен, білетін біреу де. Ерте ме, кеш пе, қайта айналып соғар, асырап, адам қылып, өзіне беремін.
Жамал. Сөйтсеңіз, керемет – болар еді, оған келініңіз бен балаңыз көне ме?
Рауза. Ия, бұл мәселені шешетін солар, әсіресе, келініңізге байланысты.
Ұлтуған. Менің келінім – алтын, айтқанымнан шықпайды.
Сағымкүл келіп қалады. Енесінің қолындағы балаға көзі түседі.
Сағымкүл. Апа, немене түсіңіз бұзылып тұр? Қолыңыздағы бала кімдікі?
Достарыңызбен бөлісу: |
