Әшірбек. Солай.
Шаншар атай. Әне. Жұрт мұны өліп-өшіп өсіреді, сөйтіп төккен терінің, еткен еңбегінің ретін көргісі келеді. Бұлар ие бола кетеді. Мұның атын не демекпіз сонда?
Әшірбек. Оныңыз рас. Қауын жегіміз келіп еді...
Шаншар атай. Жегісі келген адам өсте ме екен? Мұның басында қарайған біреу отыр-ау, соған бір ауыз жолығу керек шығар деп ойламай ма екен адам деген.
Санатбай. Оны ойлағанбыз. Бірақ бүйтіп ұсталып қаламыз деп ойлаған жоқ едік. (Балалар күліп жіберді). Шаншар атай. Айтады-ақ екенсіңдер. Көрдің ғой, Бекен, бұлардың қауын жегілері келген, біздің бергіміз келмеген. Бұлар соған шыдамай, әдептен озып, бізді басынбақ болған. Жоқ, Шаншарды ешкім тәлкек ете алмайды.
«Ата» – деп келші, қайсыңның қолыңнан қағар екем. «Бәрекелді» – деп алдарыңа үйіп тастамас па едім қауын-қарбызды. Тойғаныңша же де: «Рақмет, ата», – деші. Көтергеніңше арқалатыпаймын ба мен жазған соған-ақ көл-көсір разы болып. Сыпыра ғой бұл, оған ортаймас...
