Фатима. Сен өйтіп шірене берсең, мен...
Сәлима. Қой, Фатима айналайын! (Қайратқа). Әй, ақылсыз, сен осы қашанғы менің бетімді күйдіріп, етімді шыжғыра бермексің?! Әр нәрсенің шегі бар шығар? Заманы, заманына сай адамы. Мен де өз заманымның адамы болдым.
Қайрат. Айттым, бітті, Фатима сенің жолыңмен жүрмейді, онда мен мұны талақ етемін.
Сәлима. Сен босқа күшейме, қарағым! Кім қалай өмір сүреді, оны өзі біледі.
Қайрат. Қатынының қалай өмір сүретінін еркегі біледі. Сендер, коммунистер, адамның бәрін бір қалыпқа салып тастамап па едіңдер. «Арақ ішпе, шылым тартпа, ойнап-күлме, аяғыңды аңдап бас, үстіңнен арба жүріп жатса, былқ етпе». Ауыздарыңды ашсаңдар, шығатыны өңшең осындай шектеулер еді. Енді келіп елге еркіндік беріп, көлгірси қалыпсың.
Фатима. Егер сол шектеулер болмағанда сендейлер қоңыз теріп кететін еді.
Қайрат. Саған не жоқ араға түсіп? Сен тыңда да отыр, біз айтысып алайық.
Достарыңызбен бөлісу: |
