Сәлима. Сен енді көп қоқилана берме, айтқады істе!
Қайрат(өршеленіп). Істемеймін! Жалпы, аулақ жүріңдерші өздерің менен.
Фатиима. Мен сізден сұранамын, мама, осы шаруаны өзіңіз реттеңізші.
Сәлима. Қайраттың мұрнына да адамгершіліктің исі баруы керек шығар.
Фатима. Дұрыс қой, мұның мұрны арақтың исінен басқаны ұмытқан.
Қайрат (ас үйден бір шөлмек арақ, қырлы стакан алып шығып). Фатима, өт-те дұрыс айтасың. (Шөлмек аузын мұрнына таяп) мұның исі – жұпар, дәмі – бал. Іштің болды қайғың қашады, әруағың асады. (Стаканға арақ толтырып, демалмай тартып алады). Уһ, міне, енді маған Сәлімнің де, Сәлиманың да, соттың да, прокурордың да кәпекке қажет емес. Тек сен керексің, Фатима. Қатыным менің, жанымда сен блсаң, дүние түгел маған! Келші, аймалап бір сүйейін.
Фатима(Қайраттың құшағына кіріп). Маған да ешкімнің қажеті жоқ. Арақ іш, тамақ іш, аман жүрші, әйтеуір.
Қайрат(Фатимамен сүйісіп). Осы сөзің, түсінігің ғой мені саған құл ететін.
