Сәлима. Екі оттың ортасында қалған, сорлы басым! Біреуіңе – арақ, екіншіңе – атақ керек екен ғой. Сонда Сәлімге не керек? Оның аяқ асты болған арын қайтпекпіз?
Қайрат. Аршыл екен, қорғай білсін. Қорғай алмай ма, жатсын ауруханада, жазылсын.
Фатима. Енді не істедік? Қой онда мен өзім барайын, жалынып-жалбарынайын. Қайрат үшін мен отқа да, суға да түсуге әзірмін.
Қайрат. Міне, біздің махаббатымыз қандай! Бұл – ең бастысы. Қалғанының бәрі – пендешілік. Әлі-ақ Фатиманың қызметі өседі. Мен арақты қоямын. Қатыны бастық еркек – сорлы, оның теңі – қара су. Полковниктің қолы жазылады, жезде болады. Қазір кешірім сұрап керегі не, сол кезде құлағынан тартып ойнайтын боламын мен онымен.
Сәлима (шарасыз). Апырай, не десе болады енді мына күйдіргіге! Ар-ұятты мүлдем ұмытқан екенсің сен!
Қайрат. Ар-ұят қартайғанда керек адамға. Ал, жастар аяқ-қолын кеңірнек сермесін. Сен де жасында ештеңені елемейтінсің, қартайдың, аршыл болдың.
Достарыңызбен бөлісу: |
