Рауза. Сен, баршы, айналайын, өзің!
Ернар. Немене, көңілдеріңе күдік ұялады ма, сөйтеді, ол – заңды.
Жамал. Әй, мылжың, саған бар дедік қой, бар үйіңе!
Ернар. Барам, алдымен сендерді біраз оқытып қойған дұрыс сияқты. Мен – құдайдың сөзі мен адамның сөзінің аражігін ажырата алатын адаммын. Ана бір, біздің облысқа Сары әулие келгіштеген жылдары редакцияға соның маңайындағы көбелек болып жүрген әйелдердің біреуі келіп, маған бір парақ қағаз ұсынды. «Бұл – Сары әулиеге аспаннан құдай түсірген өсиет» - дейді. Оқып көрдім, кәдімгі осы күнгі журналист жазған шатпақ. «Өзің жазған шығарсың?» - дедім, әйел ат-тонын ала қашты. Кейін мен айтқандай болып шықты. Жарты жыл өткен соң әлгі әйел келіп: «Ағай, Сары әулие – имансыз, азғындаған адам. Айналасындағы бұраңдап өтірік талмаусырап жүрген әйелдің бәрі – ашынасы. Оңбаған мені де адамшылық жолдан айнытпақ болды. Ана жолы сізге әкелген «Құдай түсірді» деген «өсиетті» мен жазғанмын» – деп соғып тұр. Әне, көрдіңдер ме, Сары әулие Мұхаммедтен үлгі алған.
