Алқамбай. Керек болса, өздері келсін.
Рауза. Тегін жүрген адамдар емес мыналар мен бердеңке білсем.
Осы сөзді күткендей ана екеуі бері қарай жүреді.
Егделеу кісі. (жақындай бере). Сәлематсыздар!
Алқамбай (жақтырмай). Сәлематпыз!
Егделеу кісі. Сендер не, осында тұрасыңдар ма?
Алқамбай. Ия, осында тұрамыз.
Егделеу кісі. Осында тұрсаңдар, көрші болады екенбіз, мен осы ауладан үй саламын.
Рауза. Аядай ауланың қай жеріне саласың үйді?
Жамал. Мұнда біз сияқты қарттар отыратын, балалар ойнайтын (оң қолын нұсқап) мына бір ұлтарақтай жерден басқа жер жоқ.
Егделеу кісі. Маған осы жер де жетеді.
Алқамбай. Ал, бізге жетпейді. Құдайдан безгендер! Қалада ұлтарақтай жер қалдырмай, сатып болып, енді алақандай ауланы көріп қалған екен ғой әкім – қара, жоқ, бұл жерге үйді біздің өлігімізді аттап барып саласың.
Егделеу кісі. Ақсақал, қойыңыз, сонша не болды таусылып. Жер – мемлекеттің меншігі, сата ма, қоя ма, өзі біледі. Мына жерді де сөйтті, маған сатты.
Жамал. Сатса, саған мемлекет сатқан жоқ, жергілікті жемірлер сатқан. Барыңдар, бұл ауладан аулақ жүріңдер. Өйтпейді екенсіңдер, тура Елбасының өзіне жүгінеміз.
