Ұлтуған. Білмеймін.
Жамал. Сағымкүл қарағым, бұл баланы осы жаңа ғана бір жас әйел кірмеге тастап кетті. Соған түсіміз бұзылып, не қыларымызды білмей тұрмыз.
Сағымкүл. Не тұрыс бар, апа (Ұлтуғанға қарай ұмтылып), маған беріңіз баланы, үйге алып кетеміз.
Ұлтуған (баланы Сағымкүлге беріп). Бұл – енді біздің бала.
Сағымкүл (баланы құшақтап алып). Әрине, біздің бала болады (құндақтың бетін ашып). Ой-өй, жылайын деп жатыр. Айналайын – айналайын, бөпесінен!
Сағымкүл өздерінің кірмесіне кіріп кетеді.
Рауза. Ұлтуған Несіпбаевна, келініңіз алтын екен, шынында.
Жамал. Алтының не, жақұт-де.
Алқамбай. Балаларыңның, жаңағы кішкентайдың өмір – жасы ұзақ, бақытты болсын! Аумин!
Ұлтуған. Айтқаның келсін! Қой, мен барайын үйге, келінге көмектесейін баланы жөндеп орап, құндақтауға.
Ұлтуған кетеді.
Жамал. Маңдайының соры бес елі бейшара бала сіңер ме екен бұларға?!
Достарыңызбен бөлісу: |
