Жидебай. Ақбөпе қарағым, ел-жұртың аман ба?
Ақбөпе. Аман-есен.
Жидебай. Ақбөпе, сені ақын деп есітеміз, бір-екі ауыз өлең айтып жібер өзіңді таныстырып.
Ақбөпе (ұялып, төмен қарап отырып). Соным қалай болар екен?
Жидебай. Жақсы болады.
Ақбөпе домбырасын қолына алып, шырқап қоя береді.
Ақбөпе: Орта жүз арғы бабам – арғын-қыпшақ,
Атаны кем болмаспыз қадір-тұтсақ.
Қақ жарған қара қылды Қазыбек би,
Үш жүзге үлгі берген жолды нұсқап.
Хан өтті, датқа өтті, патша да өтті,
Әділдік жүргізбеген Қазыбек құсап.
Қобыланды батыр өтті өз қыпшағым,
Ел қорғап ерлікпенен туын ұстап.
Арқаның Ағыбайын кім білмейді,
Жауды алған қарсыласқан матап-тұсап.
Солардың аруағы жәрдем берсе,
Болса да тоқтамаспын қиын-қыспақ.
Бабамыз Арқа жақта о басында,
Азырақ қыпшақ кепті Шу қасына.
Отыз үйдей қыпшақ бар шамасында,
Отырмыз көп үйсіннің ортасында.
Салмағым аз да болса, жеңіл емес,
Салса да таразының бір басына.
Алтынның аз да болса, салмағы ауыр,
Нәсілім қосылмайды қорғасынға.
Сауытбек-ақын жігіт бар деуші еді,
Бұл сөзді терең бойлап байқасын да.
Бар болса, бізге неге көрінбейді,
Бой тасалап отырмай, кел қасыма.
Жидебай. Ал, Сауытбек, кезек – сенікі. Қақпанды өзі қапты Ақбөпенің.
