Тантай (құшырланып). Құтылмайды, тоқалым болады.
Алтынай. Еркем-нәзік гүл. Сен – шоңайна екенсің. Гүл мен тікен қалай үйлеспек?!
Тантай. Айтарсың. Қатын – еркектің гүлі емес, күңі. Еркең аяғымды уқалап, белімді басып беріп отыратын болады әлі-ақ.
Алтынай(үңіліп). Әй, сорлы Еркем, бағың ашылмаған екен!
Алтынай шығап кетеді.
Тантай (кіжініп). Ерке! Бөпе! Қайдағы Ерке, қайдағы Бөпе, қатыным – ол менің, тоқалым. Әзірге еркіндей тұр, ақын қыз! Қойныма жатқаннан бастап, Сауытбекті емес, мені қосасың өлеңіңе. «Тантайым-ау, бір өзіңе арналған жан-тәнім-ау»,-деп әндетесің. (Екі мықынын мытып). Былай бүріп жібергенімде аш белің үзіліп, мойныма орала кеткеніңді білмей де қаласың әлі-ақ. Ана ақын күнту шымырды керек болса, әкеме айтып, итжеккенге айдатып жіберем. Тіпті болмағанда қолына домбыра емес, таяқ ұстатып қою керек шығар. Ақбөпені өңі түгіл түсінде көре алмайтын етемін мен оны. Әй, Көбен, кел бермен, шақыр мына үйдің қатындарын, төсек салсын!
Көбен. Кімге салады төсекті, бір өзіңе ме? Ақбөпе кетіп қалды, жатасың енді жалғыз өзің тізеңді құшақтап.
