Сәлім. Сәлима – сұлу... Сәлима – хатшы...
Сәлима. Тоқта-тоқта, айтпашы сол құрғырларды. Менің бақытсыздығым да сонда, асқақтап өмір сүргенімде. Білсемші, аузыма ел қараған белсенді емес, бетіме ер қараған қатын болғанымда бақытты болатын екенмін.
Сәлім. Әлбетте.
Сәлима. Лаж қайсы, өмір ауаны осылай болды. Тоталитарлық жүйенің зардаптары аз айтылып жүрген жоқ, солардың ең сойқанын біз, әйелдер, көрдік. Токарь, слесарь, тракторшы, миллиционер, әскери қызметші болдық. Құдайым-ау, осылар әйел атқаратын жұмыс па еді?!
Сәлім. Жоқ. Бұрын-соңды бірде-бір ел мұндай тағылықты білмеген.
Сәлима. Әйел – мысық, арқасын кім сипаса, соған пырылдайды, деген рас. Біздің арқамызды сыйпаған алақан – номенклатура. Басшылар біз сияқты беті жылтыраған ұрғашыны номенклатураға жататын қызмет беріп, еліктетіп-солықтатып, ұлы сөзде ұят жоқ, ойнасы етіп, Хауа анадан бергі құқымыз – ана болудан айырды. Сол кездегі аупарткомның идеологиялық хатшылары, ауатком төрағасының орынбасарлары түгел әйел болатын, солардың бәрі дерлік қазір менің көрген күнімді көріп отыр.
Достарыңызбен бөлісу: |
