Мұсатай. Не десін? Жеке меншікті жою керек дейді де.
Шаншар атай. Бәсе, сол екен ғой қырып бара жатқаның. Бар бол, бар болғыр. Елде бардың ешқайда кетпейтінін сен білмегенмен (сұқ саусағын жоғары нұсқап) ана жоғары жақтағылар біледі.
Мұсатай. Маған керегі жоғары жақ емес, басқарма. Сәкең: «Жан адамға бір тал шөп татырма», – деген, татырмаймын. Айтқанға көнбейді екенсіңдер, апарыңдар. Ертең кеңседе көремін бәріңді. (Күләндаға қарап). Осыларға дем беріп отырған сені де шақыртам Сәкеңе.
Күләнда. Шақырт, сенің сөзіңді сөйлейді деп ойлама, бірақ.
Шаншар атай.Шағынатының басқарма болса, бар. Бір арба шөпті өзімен бірге ала келіп пе еді ол сондай-ақ?
Мұсатай. Ала келсін-келмесін, ол – бастық. Ал мен – бастықтың айтқанын істейтін адаммын.
Шаншар атай. Әй, байғұс, балам-ай. Сол ғой, бәсе, сендерді құртып жүрген. «Бастық, бастық», – деп естерің кетеді де жүреді. Өзінің айтар ойы, пікірі жоқ адам әмәнда сөйтеді. Бастықты сағалап емес, кішіні іні, үлкенді ағалап жүрген адам озады, түптің түбінде.
