Күләнда(жүре амандасады). Сәлеметсіз бе, апа.
Әлипа. Күләнда қарағым, тұра тұршы. Тым асығыссың ғой, өзі. Тыныштық па, әйтеуір. Сәл аял қылшы.
Күләнда(асығып-үсігіп). Тыныштық. Балалар атамның қауынына түсіпті. Сөйтсе, ол кісі бәрін ұстап алып, оңдырмай жазалап жатыр дейді. Соған үйде отыра алмай, шын ба, жоқ, жай әшейін әңгіме ме білейінші деп шығып едім.
Әлипа(шелегін жерге қойып жатып). Бар болғаны сол-ақ па? Әй, келін қарағым-ай. Балаларды жазалап қайбір оңдырушы еді атаң? Жай әшейін домбытып, қорқытқансыр да қоя берер.
Күләнда. Әй, қайдам? Ана ұста жәкемнің екі баласы ұстатпай, қашып кетіпті. Сөйтіп бұғып тұрып қараса, атам балалардың бәріне дәу-дәу қауын-қарбыз көтертіп қойыпты. Қозғалақтап, қимылдап, тыныш тұрмаған баланың жүгін ауырлата түседі дейді.
Әлипа. Қой, әрі жауды жақындатып, итті тақымдатпай. Тек өсіріп айтқаны шығар балалардың. Атаңның балаларға қатал екені рас, бірақ ақылды тентек қой ол. Қазір-ақ кеп қалар балалар.
Күләнда. Сөйтсе бопты да әйтеуір. Балаларға ашуы қатты екен де атамның.
Әлипа. Кім айтып жүр оны? Жұрт солай ойлайды. Әйтпесе, түгі де жоқ.
