Әлім. Әй, тоқташы сен өзің!
Ерлан. Тоқтамаймын. Сөзді бөлмеңіз. Көр де тұр, жұрт әлі-ақ қазіргідей пыш-пышсыз өмір сүретін болады, сол кезде шектеу, желкелеу тиылады. Арақ ішесің бе, қоясың ба, өз еркің. Кәдімгі батыс елдеріндегідей, біздер де бір-бірімізге емін-еркін тұрған арақ-шарапты нұсқап: «Рахым, етіңіз, ішкіңіз келе ме?» – деп сұрайтын, «Жоқ, зауқым соқпай тұр», деп жауап беретін күн келеді. Сонда арақ ит иіскемес қасиетіне ие болады. Ал, қазіргі адамдар ит қорыған жерге өштің кейпін киіп жүр. (Әлім мен Балқияға). Арақ – қорыған жер, мен – ит, екеуіңіз – қорықшысыздар. (Оспанға) Солай, аға. (Тәттігүлге). Тәте, ренжімеңіз, мен сіздерге күйеу бала бола алмаймын. (Бәріне). Сау болыңыздар! Әркім өз сүйгеніне үйленеді, тәбеті тартқанды ішеді.
