1974 жылы жарық көрген «Аққулар ұйықтағанда» атты шығармасынан
М.Мақатаев — жалындап өткен 45 жылдық қысқа ғұмырында алдында өткен ағалары — Ахмет Байтұрсынов, Мағжан Жұмабаев, Ілияс Жансүгіров, Мұхтар Əуезов, Қасым Аманжоловтар сықылды қазақ тілі үшін күресін, жел бесік — мектеп қабырғасынан бастап жер бесік — қара топырақ қойнына кіргенге шейін ана тілі үшін айқасып, қазақ тілінің қайтадан алып жұлдыз — Алтын күнге айналуына өз үлесін қосқан ақын. Ол ана тілін туған Халқы мен Отанынан əсте кем санамай, осы өмірдегі бірегей үш бақытының біріне балайды [5; 18]:
Ең бірінші бақытым –Халқым менің,
Соған берем ойымның алтын кенін.
Ол бар болса, мен бармын, қор болмаймын,
Қымбаттырақ алтыннан нарқым менің.
Ал, екінші бақытым — Тілім менің,
Тас жүректі тіліммен тілімдедім.
Кей-кейде дүниеден түңілсем де,
Қасиетті тілімнен түңілмедім.
Бақытым бар үшінші — Отан деген,
Құдай деген кім десе, Отан дер ем!
...Оты сөнген жалғанда жан барсың ба?
Ойланбай-ақ, келдағы от ал менен.
Жалпы, Мұқағали жырлары əрқашан осындай отты да, ойлы тіл тұнықтарынан түзіледі.
Достарыңызбен бөлісу: |
