1970 жылы шыққан «Мавр» кітабынан
Əр уақыт, əр дəуір, əр халық өз қажеттілігіне орай, өз ақынын, өз көсемін туғызған, туғыза да береді.
«Бір өлеңі бір елдің мұрасындай» болған Мұқағалидың ұлылығын айтып жеткізуге тіліміз жетпейтін сияқты. Ол табиғатқа тартып туған дара тұлға. Ақиық ақынның қай өлеңін оқысаң да, өзге емес, кəдімгі өзің жазғандай əсерде қаласың. Өзгенің емес, өз сырыңды өзің оқығандай боласың.
«Ақынның ұлылығының өзі осы ма?» деп ойлайсың. Адамның бар тамақтан шықса да, шықпайтыны сияқты, Мұқағали өлеңінен оқырманның көңілінің суымайтыны содан шығар деп тұжырымдайсың.
Тек ерекше жаратылған кейбір адамдар ғана өткені мен болашағынан хабар алу мүмкіндігіне ие. Қазақ ондай жандарды «көріпкелі бар» деген. Мұқағалидың мына бір өлеңінен («Туады, туады əлі нағыз ақын» деген шығармасы [4; 223,224]) соның ұшқыны аңғарылады:
Туады, туады əлі нағыз ақын,
Нағыз ақын бал мен у тамызатын.
Жесірдің айырылмас сырласы боп,
Жендеттің көзінен жас ағызатын.
Туады, туады əлі нағыз ақын!
Жыр сөздері жай болып атылғанда,
Атылғанда, аспаннан оқылғанда,
Мылқауларға тіл бітіп, керең естіп,
Жанар пайда болады соқырларға.
Иə, ерен жырдың жаратушысы Мұқағали Мақатаев шөлдеген жүректердің сусынын қандыру үшін өмір сүрген сияқты. Ұлы тұлға «Туады, туады əлі нағыз ақын» деген өз сөзінің риясыз шындығын барлығымызға дəлеледеп бергендей.
Достарыңызбен бөлісу: |