Ќ±нтуралы этнографиялыќ ‰рдістіњ ќазаќ даласындаѓы µтуін Мәшһүр-Ж‰сіптіњ жазѓанынан толыќ хабардар бола аламыз: ¦лбике – ошаќты, єкесі Жангелді де аќын, шешесі Жањыл да аќын болѓан. ¦лбикеніњ µзін ж‰н жеп жабаѓы тышќан бір байдыњ баласы ќатындыќќа алѓан екен. Ќолына келін болып т‰скен соњ: «µлењ айтсањ кµзіњді жоѓалтамын, ќарашыѓыњды батырамын» – деп ќояды. Жаман шірік иті ‰йде жоќ болѓан ќарсањда бір той болып, ауыл аймаѓымен, ќайын аѓалары «сені біз сабатпаймыз», – тойѓа алып барып, тойдан ќайтып келсе, иті келіп ќалып «сені ме» деп кіжініп, отырѓан ‰стіне оќтай ±шырып, ќойдыњ бір ќатќан санымен ќаќ бастан періп ќалѓанда, м±рттай ±шып, кете барыпты. Ж±рт жиналып ќалды, тµркіні де аралас-ќ±ралас екен, ќ±н с±рады. Сонда тµркініне тањдау берді. «Бидіњ билігіне бересіњ бе? Пайѓамбардыњ шариѓатына кµнесіњ бе? ‡й іші: Пайѓамбардыњ шариѓатына салдыќ» – деді. Сонда шариѓат айтат±ѓын К‰дері ќожа екен. Айтќан шариѓаты: «¤лер ¦лбике µлді, аяр да ас жоќ, тояр да ас жоќ. М±ны сойыњдар, µкпесін алып кµріњдер. ¤кпесіне жазу жоќ болса, онда тойѓа бару, µлењ айту єйел жынысына д±рыс емес, µзі кінєлі, б±ѓан т‰к болмайды. Егер µкпесінде жазу болса, онда ѓ±зыр айтпаса ішін жарып кетеді. ‡ш кісініњ ќ±нын берсін. С‰йек ќ±ны, µнер ќ±ны, ќара ќ±н»*. ¦лбикені сойып, µкпесін алып кµрсе, µкпесі жыбырлап т±рѓан жазу екен. Кµрген ж±рт ботадай боздапты. Кµзімен кµрген ж±рт к‰йгендіктен, Бойтан серіні бас жетімі ‰шін ќ±нына беріпті [274, б.555, 275, б.46, 276, б.70-71].
