ЕШКІМГЕ ЖАУЫЗДЫҚ ҚЫЛМА
Тіленші байдан қайыр сұрайды. Бай оған еш нәрсе бермей: «Кет, жоғал», - деп ақырады. Тіленші кетпеді. Сонда бай ашуланып, алдында жатқан тасты алып Тіленшіге атты. Тіленші жерден тасты алып, қойнына салып тұрып айтты: «Осы тасты қашан сенің өзіңе жоғалтпай атуға күн туғанша сақтармын», - деп.
Тіленшінің айтқанындай-ақ, тасты ататын күн туды. Бай бір жаман іс істеп малынан айырылып, өзін абақтыға алып бара жатыр екен. Бұған Тіленші кез болып, қойнындағы сақтап жүрген тасын алып атпақшы болоды да, ойланып тұрып қалып, өзіне-өзі сөйлейді: «Әттеген-ай, бұл тасты бекер сақтап жүрген екенмін, мұнан бай әлі күшті күнінде мен бұдан қорқушы едім, мұны күндеуші едім, енді қазір мұндай нашар халін көріп, көңіліме аяушылық түсті».
(Дулатов М. Оян, қазақ! Роман, өлең-жырлар, әңгімелер. Алматы: Атамұра, 2003. – 192 бет. 163-бет)
Достарыңызбен бөлісу: |
