/ Тарази Ә. Қазақ әдебиеті көтерілген биікке қазақтың өзге өнері әлі жеткен жоқ. – «Н ұр-Астана», 2006, 5 сәуір/. Қазақ сөзінің қадір-қасиетін алыс-жақын елдер ерте таныды. Ұлттық өлең өрімі мен ондағы мың сан өрнектер алуан арналы, әр түрлі көрініс-суреттер, салыстыру-салғастыру мү мкіндіктері мен иірімдері кім-кімге де ой салады. Өзгеше әсер-ықпал етеді. Ұлттық асыл сөзді ң өкілдері оны әр қырынан көрсетті де. Осы төңіректегі ой-пікірлерін ақын Т.Медетбек былай білдіреді: «Жалпы әдебиетте өзіңнің бір даусың, өзіңнің үнің, өзіңнің жолың болмаса, еш уақ ытта шыға алмайтыныңды, онан кейін біреудің көлеңкесінде қалып қоятыныңды мен ертерек сезінген адаммын. Жан-жағымды көбірек қарап, тексеріп, зерттеп жүрдім-дағы, онан кейін эксперименттерге, оның ішінде ешқандай тамыры жоқ, шыққан топырағы жоқ эксперименттерге де бардым. Бірақ бүкіл үлкен, мықты ақындарды зерттеп қарап отырсам, еш уақытта да жалаң эксперименттің ешқайда алып бармайтынын сезіндім. Өйткені қандай жаң алық болсын, өзінің дәстүрлі тамыры болуы керек. Оның күретамыры дәстүр болу керек. Онан кейін күретамырмен ғана қоректенбейді ғой, ағаш дейтін, оның тарам-тарам, сала-сала тамырлары болады, сол тамырлары әлемдік әдебиеттен сусындап отыру керек»
