мэнін ойын әлеметтері басым жатдайға ие болатын әлемді көркем
кабылдаумен байланыстырады: “Кез-келген тірі, гүлденуші өркениетте
поэзия өмірлік, әлеуметтік жэне литургиялык функция атқарады...
Поэзия
өзінің
ерте
мәдениеттің
факторы
ретіндегі
бастапкы
функциясында ойын ретіндегі ойында пайда болады. Бұл касиетті ойын,
алайда өзінің осы касиеттілігінде бұл ойын үнемі құмарлыктың, эзілдің,
көңіл көтерудің жиегінде калып кояды. Әсемдіктің кажеттілігін саңалы
түрде өтеу элі де болса жок. Ол экстаз ретінде, мерекелік масайрау,
ғажайып ретінде сезілетін жэне өзін поэтикалык формада іске асыратын
касиетті
акттың
қайта
тірілуінде
жасырынған
(Самосознание
европейской культуры XX века. - М., 1991, 70-72 бб.).
Кѳркемдік мэдениеттіц постмодернистік парадигмасында ойын
күнделікті ѳмірді де камтиды. Адам өзінің кэсібін таңдағанда, ол белгілі
дэрежеде ѳз өмірінің гипернақтылығын да - белгілі бір тілдік
ойындарды, коммуникацияныц белгілі бір шеңберін, белгілі бір
дүниетанымды таңдайды. Кэсіби эрекеттен тыс кезде ол ѳзге элемге
кетеді, ѳзініц “бетпердесін” ѳзгертіп, иллюзиялар кұрастырады. Мұндай
ахуалды Г.Гесс ѳзініц “Бисер ойыны” деген романында сипаттайды.
Бисер ойыны - бұл гипермэдени кецістік-уакыттык континуум. Немесе
Т.Манның
“Доктор
Фаустус”
романының
кейіпкері
былайша
пайымдайды: “Формалармен ойнаганда, олардыц кайсысыныц ѳмірден
кеткенін біле отырып, ойынды жогары сатыга дейін кѳтеруге болады”.
Постмодернистік эстетикадағы жаңашылдык объект пен қарастыру
пэнінің ѳзгешелігімен гана емес, кѳркем акпаратты алу тэсілдері мен
Достарыңызбен бөлісу: |
