"элеуметгік әлемді" бейнелеп кана коймай, оның саналы бейнесі ретінде "оны жаратады да". Элеуметгік философия әлеуметтік элемнің "картинасы", оның бейнесі ғана емес. Ол, сонымен катар, элеуметгік идеалдар мен кұндылыктарды накты пшндыкпен салыстыра отырып, оның накты өмірмен байланысын аныктай отырып, осы әлемді жаратады да. Екіншіден аткаратыны - методологиялык функция. Оны элеуметгік философия пэндік жэне теориялық форма ретінде кызмет ете отырып жэне элеуметгік кұбылыстарды тануда методологиялык бағдарлар мен жалпы философиялык принциптерді пайдаланудың үлгісі бола отырып аткарады. Олардың катарына, мысалы, диалектика принципі (тарихилык принципі, абстрактылыдан нақтыға ѳту принципі жэне басқалары) жэне синергетика принципі (бүтін, органикалык, ѳзін-ѳзі баскарушы жэне ѳзін-ѳзі ұйымдастырушы жүйелердің жүйелік-күрылымдык ұйымының жалпы теориясы) жатады. Элеуметгік философия әлеуметтік- гуманитарлык білімдерді пэндік тұрғыда ұйымдастыра отырып, оның методологиялык өзегі ретінде көрінеді (мысалы, кешегі өткенде ғана ол "тарихи материализм" рөлімен көзге түсті). Элеуметгік танымныц методологиялык бағдарында герменевтиканың да түсіндіру және интерпретациялау фшософиясы ретіндегі үлкен маңызы бар. Элеуметгік философия мен "элеуметгік философтардың" казіргі жағдайы екі христианды еске түсіреді: біріншісі ѳз құдайына сыйына отырып, оны үнемі мадактап отырса, екіншісі оган үнемі сұрақ жаудырумен ѳтеді. Элеуметгік философияда да сол сиякты: біріншілері ѳзініц "кұдайы" - коғамды мадақтай отырып, оның акыл- ойынан, жетістігінен жэне прогресінен үміт күтсе, екншілері - "Біз
