Тыңдалым(14) Екідос Ер те де ел ара сын да жау гер ші лік жиі бо ла тын кез де қа зақ тың екі жау ын-
ге рі төс қа ғы сып, дос бо ла ды.
Бір де әс кер бір өзен нің бой ын да қос ті гіп да мыл дап ты. Тұт қи ыл дан жау-
дың қа лың қо лы ша бу ыл жа сап ты. Мал дарын тартып алып, мү лік те рін тиеп
ке тіп ті. Қол ға түс кен аза мат тар ды ай дап әке тіп ті. Әл гі екі дос тың бі реуі жау
қо лы на тү се ді. До сы ның қол ға тү сіп қал ға нын ес ті ген екін ші ба тыр күз дің қа ра
суы ғын еле мес тен, өзен ді мал тып өтіп, жау жат қан жа ға ға ке ле ді. Ан тала ған
жау әс ке рі оны тар па бас са ла ды. Жау ын гер өзін қол ба сы ға апа ру ын өті не ді.
Ол жау дың қол бас шы сы на:
– Мен қол да ры ңа түс кен бір жау ын гер ге құн тө леп, са тып алу ға кел дім.
Ме нің оған ай ыр бас тап бе рер мал-мүл кім жоқ. Бір-ақ нәр се бе ре мін. Ол –
өзім нің өмі рім. До сым ды бо са тың дар, ол үшін ме нің өмі рім ді алың дар, –
дей ді.
