) Қазақ хандығының XVI ғ. басындағы әлеуметтік-экономикалық және саяси жағдайы

өзгеріп отырды. Маусымдық жайылымдарды (көктеу, жайлау, күздеу, қыстау) алмастырып көшіп-
қонып отырудың бұрыннан қалыптасқан жолдары мен жылдық айналымы орнықты. Әрбір ру 
белгілі бір аймақ шеңберінде көшіп-қону дәстүрін ұстанды. Жайылымдық қоныстардың ара 
қашықтығы жүздеген шақырымға созылды. Мал шаруашылығы табиғат жағдайларына мейлінше 
тәуелді болды. Жем-шөп дайындау болмады, қыста мал тебіндеп жайылды. Қыс қатты болған 
жылдары жұт болып, малдың жаппай қырылуы жиі кездесетін, мұндайда көшпелі малшылар 
тақырлана кедейленіп, көбі отырықшылыққа ауысатын. Дегенмен мал шаруашылығын жүргізудің 
ғасырлар бойы қалыптасқан дәстүрі сақталып, үнемі жетілдірілумен болды. 
Қазақтар жылқы, қой, түйе, сиыр өсірген. Соның ішінде жылқыға үлкен мән берді. Жылқының түр-
түрі болған: жүк таситын, салт мінетін және жүйрік-арғымақтар. Көшпелі мал шаруашылығына 
жылқыны үйірмен бағу тән. Бір үйір 12-15 биеден тұрды. Бірнеше үйір жылқы табынын құрады. Салт 
мінетін жылқы ат деп аталды. Қазақтардың шаруашылығында қой жетекші орын алды. Қыпшақ 
даласы көшпенділерінің басты байлығы қой болған. Қыпшақ қойлары төзімділігімен, етті-
сүттілігімен ерекшеленген. Қойдың еті мен сүті тағам болды, терісі мен түбітінен киім-кешек, аяқ-
киім, ыдыс-аяқ жасалынды. Қазақ шаруашылығында түйенің де алатын орны зор болды. Қазақтар 
негізінен қос өркешті, жүнді түйе өсірді. Жылқы, қой, түйемен қатар қазақтар сүті мен түбіті үшін 
ешкі де өсірген. Бірақ ешкі мен сиыр қазақ шаруашылығында аз болды. Қазақ философиясында 
ешкі белгісіздікті білдірсе, сиыр жұтпен теңеседі. Сондықтан қазақтар бұл жануарлардың етін тек 
жұт жылдары ғана жеген. 
Мал жеке адамның және отбасының меншігінде болды. Мал көшпелілер байлығының, олардың 
тұрмыстық жағдайының басты өлшемі болды. Ал жайылымды қоғам мүшелері қауымдасып 
пайдаланған. Әр рудың өзіндік жері болды және бұл жерге меншік ұрпақтан-ұрпаққа ауысып 
отырды. 
Қазақтар егіншілікпен де айналысты. Қазақ хандығының түрлі аумақтарында егіншіліктің дамуы 
әркелкі болды. Негізінен отырықшы- егіншілікпен Жетісу мен Оңтүстік Қазақстан халықтары 
айналысты. Қазақтар көбіне тары дақылын екті. Сыр бойындағы қалаларда ирригациялық жүйе 
барынша дамыған. Қалалардың маңында суландыратын арнайы алқаптар болды. Қала 
маңдарындағы бұндай алқаптарда бау-бақша өнімдері өсірілді. 
Қазақтар аң аулаумен де айналысқан. Аң аулаудың бірнеше түрлері болған: құс салған, тазы ит 
қосып аулаған т.б. Соның ішінде қыран құстармен аң аулау басым болды. Аң аулау дербес кәсіп 
болмаған, мал шаруашылығына көмекші кәсіп қана болған. 
Қазақтардың шаруашылығында әр түрлі қолөнер мен үй кәсіпшіліктері елеулі орын алған: тері 
өңдеген, киіз басқан, құрақ құраған, металдан әр түрлі бұйымдар жасаған. 
Қазақтар көшіп-қонуға қолайлы киіз үйлерде өмір сүрді. Көлеміне және иесінің әлеуметтік 
жағдайына байланысты киіз үйлердің түрлері көп болды. Күзеу мен қыстауда ағаштан және 
кірпіштен салған жылы үйлерде тұрды. 
XVI ғасырдың соңына қарай Ресей мемлекеті Қазақ хандығы және Орта Азия мемлекеттерімен 
сауда байланыстарын жандандырды. Сырдария қалалары арқылы халықаралық сауда және 
көшпенділермен дәстүрлі сауда дамыды. Түркістан қалалары мен елді мекендері арқылы Индияға, 
Қытай мен Еуропаға керуен жолдары өтті. ХҮІ-ХҮІІ ғасырларда бұл қалалар саяси орталықтарға 
айналып, онда қазақ хандары мен сұлтандары қоныстанды. Көшпенділермен негізінен айырбас 
сауда жүргізілді. Сыр бойындағы қалаларда дүкендер, базарлар, ақша сарайлары жұмыс істеді. 
Қазақстанның көшпенділері оңтүстіктегі қалалармен сауда-саттық қарым-қатынаста болды. 
Көшпелілердің астыққа - бидайға, тарыға, арпаға, егіншілік пен бау шаруашылығының басқа 
өнімдеріне деген және әсіресе, маталарға деген сұранымы барынша тұрақты болды. Далалық 
аудандар халқының көшпелілік шаруашылығы мен отырықшы-егіншілік аудандары және қала 

шаруашылығының тұрақты байланысы қазақ қоғамы экономикалық өмірінің ажырамас белгісі 
болды. 

жүктеу/скачать 1,02 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: