“Нарында” өлеңі туған жерге, атамекенге деген ыстық сезімге, сағынышұа толы.
Біздің анау Нарында
Бір төбелер бар еді-
Айналасы ат шаптырса жеткісіз,
Қиқулай ұшқан қырғауыл,
Күніне құлан да басып өткісіз,
Күндіз келген қонағы
Кешке үйіне кеткісіз.
Қойды мыңға толтырған
Сол Нарынның құмдары,
Түйені жүзге толтырған
Көкпекті шайыр шымдары.
Жатып қалған тайлағы
Жардай атан болған жер-деп
Нарынның байлығына шаттанады, мыңғырған қойларын, тайлағы мен түйесін, тоқтысы мен қойын аңсайды. Нарынның қара бақандай шортаны, сары атандай бақасы, білектей балдырғаны, жүректей баттауығы, күректей қымыздығы, қоңыр үйректей сонасы ақын жүрегіне жақын. Махамбет алдағы күннен үлкен үміт күтеді, ханды тағынан тайдырар күннің алыс емес екеніне сенеді.
Еркіндік пен теңдікті аңсап, халқының мұңын мұңдап, жоғын жоқтаған Махамбет ақын Ақ Жайыққа от солмай өтер күнді боз ордаға еңкейлемей кірер күнді, күмбір-күмбір кісінетіп, күреңді мінер күнді, Кетбұғадай билерден ақыл сұрар күнді, ата-ананың қолын ризалықпен алар күнді, шалғынға бие байлап, күліп-ойнап, қымыө ішер күнді аңсайды.
Достарыңызбен бөлісу: |