РИТОРИКА
(грек, rhetorike -
шешендік өнер) - прозалық қара
сөз және ауызекі көркем сөздің
жасалуын зерттейтін филоло-
гиялық пән. Поэтикамен, стилис-
ти ка м е н ты ғы з байл аны сты
болады. Р. тарихи екі кезеңге
бөлінеді: б .э.д . V ғ. С иракуз
қаласында Р. оқулығы ж ары қ
көрген. Р.-ныңдамуы Аттика, Кіші
А зия қа л а л а р ы н д а ,
Р одос
аралы нда д а м ы ға н . А ф ина
қаласында Горгий деген софист
(б.э.д. V-IV ғғ.) жэне Трасимах,
Протагор Р. негізін қалаушылар
болып есептеледі. Р.-ның дамыған
т ү р ін С о кр а т, А р и с то те л ь ,
Феопомп, Дионисий Галикарнас
қо/щанған. Б.э.д. II ғ. Римдаәйгілі
шешендер-ораторлар: Цицерон
мен Квинтилиан өмір сүр ге н і
белгілі. Қайтаөркендеудәуірінде
Еуропада Р.-ны ң м^ңызы зор
болған. Романтизм д ә уір ін е н
бастап, Р.-ның жаңаруы баста-
лады, бүл кезеңді «неориторика»
(жаңа риторика) деп атайды. Р.-
ның жаңа түрі лингвистикалық
ф а кто р л а р ға
б ай л аны сты
болғанды қтан, ол сем иотика
пәндеріне және мәдениеттану
мәселелерімен үштасады. Тілдің
поэзиялық қызметі жэне текст
лингвистикасының дамуы Р.-ның
дамуына өз әсерін тигізді. Қазақ
тілінде Р. өте көне замандардан
174
РУН-САБ
бастау алып дамыған, дамудың
нағыз шыңынажеткен. Шешендік
өнердің ірі иелері мол: Майқы би,
Қаздауысты Қазыбек, Төле би,
Әйтеке би, Байдалы, Бөлтірік,
Досбол, Едіге, Байзақ, Шорман,
Құнанбай т.б.
РУНА ЖАЗУЫ - II—III ғғ. герман-
ды қтар қол д анған алфавит.
Руналар (белгілер) металға,
тасқа, ағашқажазылған. Алфавит
пен руналардың жазылуы өзгеріп
отырған. Р.ж. - кене немесе
жалпы герман руналары (IX ғ.
д е й ін гі 24 руна) ж әне одан
тараған скандинав руналары.
150-дей ге рм ан ж эне 3500
скандинав руналары табылған, ал
рунаның ерекше түрі Англияда да
болған (V II—X ғ ғ . ). Көбінесе
руналар қару-жараққа жазылған.
Р.ж. герман тілдерінен ерекше
болтан. Гот тілінде «руна» деген
сез «құпия» дегенді білдіреді.
Р .ж .-н ы ң
ш ы ққа н
ортасы
беймәлім. Бірақ оның Жерорта
теңізі және оңтүстік еуропалық
жазулармен байланысы бар екені
даусыз. Ежелгі варяг тайпала-
рымен орыстардың байланыс
жасағаны белгілі, олардың ең
алғашқы билеушілері (Рюрик,
Трувор, С инеус) скандинав
елдерінен келген. Бірақ руналық
ж азу оры старды ң арасында
тарамаған. «Р.ж.». деген атау дат
ғалымы Томсеннің арқасында
көне түр кі жазуына қатысты
175
пайдаланы лы п ж ү р . Толы қ
зерттелмегендіктен көне түркі
жазуы өзінің тарихының тереңдігі,
тұрақтылығы мен байлығы тәрізді
қырларынан лайықты бағасын
ала алмай келеді.
с
САБАКТЫ ЕПСТ1К — сейлеу
тілінде табыс септіктегі сөзді
меңгеретін, яғни тура толық-
тауышты қажет ететін семан-
тикасы бар сөздер. Мыс.: «аш»,
«айт», «бақ», «ек», «жаз», «ем»,
«жаз» т.б.
САБАҚГАС СӨЙЛЕМ - құра-
мындағы сыңарлардың бір-біріне
бағына немесе бірін-бірі бағын-
дыра, сабақтаса байланысқан
құрмаластың бір түрі. С.с.-нің
бағы ны ңқы ж әне басы ңқы
сы ңарлары ны ң қатынасынан
туатын мазмұн-мағына негізгі
ш арты
болып
табылады .
Б ағы ны ңқы
сы ңарлары ны ң
баяндауыш орнындағы сөздің
түл ғал ы қ е р е кш е л ікте р і мен
мағыналық қатысына сәйкес
мынадай түрлері айқындалган:
ш артты бағы ны ңқы лы С .с.;
қарсылықты бағыныңқылы С.с.;
салыстырмалы бағыныңқылы
С.с.; мезгіл бағыныңқылы С.с.;
себеп бағыныңқылы С.с.; мақсат
бағыныңқылы С .с.; ыңғайлас
|