Шағын хикаяттар, әңгімелер, ертегілер, мысалдар

шетіне отырып жатып. Марат Шолпан естімейтіндей етіп Әбілдің құлағына:
- 
Аға, сізді жақсы көрем. Сізге бірінші құйып әкелейін.
Содан кейін Шолпанға айран жоқ дей 
салайық, —
деп
сыбырлады.
Әбіл
Мараттың құлағына:
- 
Қой, оның не? Мен бөлектеніп қалай ішемін? Болмайды, —
деді.
- 
Онда мен Шолпанға да, сізге де айран бермеймін. Құйып
әкелмеймін.
- 
Мейлің, өзіміз
-
ақ құйып ішеміз.
- 
Мен қазір «айранның бәрін құртты» деп апама барып айтамын. Онда қайтесіз?
- 
Апаң не қылады? Айран ішпе дей ме? Бар, айта бер.
Марат аяқ астынан сынапша бұзылып, 
шынымен апасына айтпақ боп далаға шығып кетті. Әбіл мен Шолпан үн
-
түнсіз айранға тойып алды. 
Маратқа жолда: «Менен Шолпанды жақсы көреді екен ғой. Әйтпесе неге өзіне құйып
бергенді іше
бермейді? Шолпанға беремін бе, бермеймін бе, не жұмысы бар?» деген қызғанышты ойлар келді. 
Апасына келіп:
- 
Апа, аналар айранды құртып жатыр, —
деді.
- 
Не
ғып
құртты? Төгіп алды ма?
- 
Ішіп жатыр.
- 
Ішсе, ішсін. Оны не деп айтып тұрсың? Марат сөз таппай жерге қарады.

жүктеу/скачать 0,94 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: