31
Дерт меңдеген ақын өз жесірінің, өз жетімдерінің халін көз ал-
дына елестетіп, қабырғасы қайыса егілген секілді. Алайда, бұнда
да жеке шаңырақпен шектеліп қалмаған, өзіне тән машығымен мә-
селені жалпы адамдық дәрежеге көтерген.
Жалған да – жалған Жалғанда,
Жесірден мұңлық жан бар ма? –
дегеннен-ақ көз алдыңда шашын жайып жесірлер атаулы тұра қа-
лады.
Ал жетімдер үнінен ақынның өзіне тән азаматтық үні мейлін-
ше айқын естілген.
Біздер жетімдерміз!
Жетімдерміз,
Достарыңызбен бөлісу: 
