Қазақстан жұмысшыларының ең ұйымдасқан және саяси белсенді бөлігі «деполықтар», яғни темір жол деполары мен шеберханалардың жұмысшылары болды. Жергілікті жұмысшылардың бір бөлігін тау-кен және кен-зауыт өнеркәсібінің
жұмысшылары құрады, оларда жұмысшылар неғұрлым мол шоғырланып, өңдеуші
өнеркәсіпке қарағанда тұрақты кадрлар көп болды.
Жұмысшылардың
жағдайы
ауыр
болды.
Жұмыс
күнінің
ұзақтығын
кәсіпорындардың қожайындары өз бетімен белгіледі, ол Жем мұнай кәсіпшіліктерінде 12
сағатқа дейін, алтын кеніштерінде -10-12, тұз кәсіпшіліктерінде 14-16 сағатқа дейін жетті.
Теміржолшылардың басым көпшілігі үшін ресми түрде 12 сағаттық жұмыс күні
белгіленді. Құны бірдей жұмыс үшін қазақ жұмысшылары орыс жұмысшыларына
қарағанда ақыны едәуір кем алды. Жұмысқа кірген кезде қазақ жұмысшыларына тұрғын
үй алу құқығынан бас тартылды, сөйтіп олар өздерінің киіз үйлерінде тұруға міндеттенді,
ал жұмысшылардың көпшілігінде әдетте киіз үйлер де жоқ болатын. Осындай еңбек
жағдайының ауырлығы жұмысшыларды өздерінің экономикалық және саяси жағдайын
жақсарту жолындағы наразылыққа итермеледі.
