У.ЕЛУБАЕВ (Облыстық «Ақтөбе» газеті 06.09.2012 ж

№113-114 (19649-19650)

Әруақ риза болсын, әңгімені әріден бастауды жөн көрдім.

Мен де, отағасым Зейнолла да Ақтөбе қаласындағы №6 орта мектепте оқыдық. Жас айырмашылығымыз – екі-ақ жыл. Зекең шәкірт шағында-ақ оқуға ынтасымен, белсенділігімен көрініп, оқушылар комитетінің төрағасы болды. Құрбым Шолпан өзіммен қарайлас, ол «а» класында, мен «в» класында оқимыз, салмақты, жүктелген қоғамдық тапсырманы беріліп орындайтын қыз екен. Жетінші класты бітірген бойымда апам Кәбира облыстық прокуратура аппаратында қызмет істеп жүрген жерінен Ырғыз ауданына прокурордың көмекшісі болып кетті. Апама серік болып жолға шықтым. Шалқарға дейін пойызбен барып, одан Ырғызға қарай атарбамен бет алдық. Айтпақшы, Шалқардың базарынан шемішке сатып алып, шығып келе жатқанымызда бірнеше жігіт ұшырасқаны. Ішінде мектептік шақтан білетін Зейнолла да бар, аз-кем сөйлесіп адресімізді жазып алдық.

Ер-азаматтар соғыс майданына алынып, кадрлар тапшылығы әбден сезілген шақ. Көп ұзамай Ырғызда аудандық комсомол комитетінің аппаратына есеп секторының меңгерушісі болып бекітілдім. Соғыс та аяқталды, талабыммен Ақтөбе педагогикалық училищесіне оқуға түсіп, бітіріп шықтым. Жолдама Шалқар ауданына берілді.

Осында жұмыс істеп жүріп, аудандық партия комитетінде бөлім меңгерушісі Зейноллаға қайта қауыштым. Екеуміздің тілегіміз жарасып, шаңырақ көтердік.

Отағасымның ағасы Мүтиғолла (есімін туралап атап жібергенімді әруағы кешірер – Р.Е.) Қарабұтақ ауданында аудандық кеңес атқару комитетінің төрағасы, ал Қонақбай ағай аудандық партия комитетінің екінші хатшысы екен. Ағайдың зайыбы баяғы мектептегі құрбым Шолпан болып шықты. Осындай себептермен ағайды, оның отбасын толығырақ біле бастадық.

Тағы да сәйкестік. Өткен ғасырдың елуінші жылдарының басында Ақтөбе облысынан бір топ партия-кеңес органдарының жауапты қызметкерлері Алматыға, Жоғары партия мектебінің күндізгі бөлімінде оқуға жіберіледі ғой. Бұл құрамда Шалқардан Зекең, Қарабұтақтан Қонақбай ағай бар еді. Соғыстан кейінгі уақытта ел басындағы ауыртпалықтарды жеңілдетуге тікелей араласып, есейіп қалған, жастары қарайлас азаматтар. Оның үстіне жатақханада бөлмелері көрші. Сабаққа бірге барып, бірге қайтады, бар тамақты бірге бөліп ішеді. Сыр ортақ, қуаныш-реніштерін ірікпейді. Кішкене болса да жақсы жаңалықтарын атап өтеді екен. Бірде ел жақтан Шолпан апайдың аман-есен босанып, өмірге қыз бала келгені жөнінде хабар жетеді. Ол кезеңде қазіргідей самсап тұрған мейрамхана, дәмхана дегендерің жоқ, барына кіріп шалқып-тасып отыруға қалта көтермейді әрі партиялық тәртіптің қатаң кезі. Қонақбай ағай ақтөбелік достарын бөлмесіне шақырып алып, балалы болу қуанышын атап өтеді. Сәбидің есімі кім болмақ? Арқа-жарқа жігіттер әрқайсысы өз ойындағы есімді қағазға жазып, бүктелген күйінде қалпаққа салыпты. Сонан өздері ұйғарған біреуі тілдей қағаздардың қолына ілікккенін алып шықса «Елнұр» деген есім тұр екен. Жазу иесі біздің Зекең болып шығыпты. Тағы да «жуу». Жарықтық ағай, Зекең және басқалары кейін де бұл жайды сүйсіне айтып жүрді.

Оқу да бітті. Біздер Шалқардамыз, Қонақбай ағайды Ырғыз ауданына басшы қызметке жіберді. Енді сыйластығымыз бұрынғыдан да ұлғая түсті. Яғни ағамыз Ақтөбеге барып-қайту сапарында Шалқар арқылы жүрмей ме?! Сонда орайын келтіріп, үйімізге түсіп, дәм тататын, кейде қонып кетеді. Жаратылысында ақкөңіл, пендеге бөтен ниет ойламайтын адам, келгенінде қуанып қаламыз. Шолпан құрбым да отағасысына сайма-сай, ешқашан асып-тасқанын көрген емеспіз, қазақтың кәдімгі бидайық бәйбішесі. Азаматын күте біледі, балалардың бабын жасап, қонақтың да көңілінен шығады.

Өмір өзің ойлағандай бола бере ме?! 1968 жылы Қарабұтақ ауданында басшы қызметте жүрген сүйікті қосағым Зәкең жасы 43-ке енді ғана толғанда қатал сырқаттан мәңгілікке кете барды. Алды он сегізде, кішісі Тамаша жасжарымда – бес баламен аңырап қалдым. Ел-жұрт жұбатып, жаныма сүйеу болып жытыр. Тірі адам тіршілігін істемей ме, ағайын-туыстың балалар келешегін ойлау жөніндегі ақыл-кеңесімен облыс орталығына қоныс аудардық. Осында баяғы сыралғы Назаровтар отбасымен қайта қауыштық. Қонақбай ағай мен Шолпан келген сәттен ерулік беріп, маңдайымыздан сипады, жабырқағанымызда жұбатты. Дүниеден өткенінше екі үйдің бірі болып, араласып тұрдық. «Жақсыдан шарапат» деген осы. Тәңірінің бергеніне шүкір, ата-анасының ғибратты ісін балалары Гүлжан, Жалғас, Елнұр, Болат, Талғат және басқалары отбасыларымен жалғастырып келеді. Біздің ендігі тілегіміз – Жаббар Ием ұрпағымызды аман сақтап, еш жамандығын көрсетпесін!