Қамажай: Е-е-е! Болмайды. Сен мені адастырып барасың ғой.
Қабен: Болады. Болады, Қамажай. Айтшы, сен бес минут тып-тыныш отыра аласың ба? Жарайды, үш минут.
Қамажай: Әрине.
Қабен: Уәде – құдай аты, оны бұзуға хақың жоқ.
Қабен оны құшақтайды. Осылай ұзақ отырады. Қамажайдың қолы дірілдеп, оның шашынан сипағандай болады. Жарық сөнеді.
* * *
Қабен мен Қамажай есік алдына келіп тоқтайды.
Қамажай: Міне, енді үйге де келдік. Енді қоштасайық.
Қабен: Бірнеше күн бойы жолыңды тосқанымда маған арнағаның осы бір-ақ сағат болғаны ма? Біраз жүре тұрсақ қайтеді?
Қамажай: Жоқ. Мен болмасам кішкентайымыз ұйықтамайды.
Қабен: Ал... менің... әлгі сөзіме сол күйі жауап бермедің ғой.
Қамажай: Қабен...ол...ол қиын сияқты. Бір сағатқа қиып тастап кете алмай тұрған інілерімді өмір бақи қалай қиямын. Мен... мен олардың әпкесі емеспін, анам көз жұмған сәттен бастап мен оларға ана болғанмын. Саған үйлену керек... Ал, маған інілерім мен сіңлімді тәрбиелеу керек.
Қабен: Қамажай, сен уайымшылсың. Қойшы, осындай сөздеріңді. Екеуіміз үй болған соң кішкентай Ермекті қолымызға аламыз.
Қамажай: Маған қалғандары да кішкентай.
Қабен: Онда бәрін де қолға аламыз.
Қамажай (күліп): Жо-жоқ. Ол болмайды. Мүлде қисынсыз.
Қабен: Қамаштай (Құшақтамақ болады).
Қамажай: Қой, бала болмайық. Бізге бала болу жараспайтын секілді.
Қабен: Сен жасыңа жетпей егделікке бой ұрмасаңшы. Кәрілік қайда қашады дейсің?
Қамажай: Мен сені түсінемін. Бірақ, амалым не? Үйдегі төртеуі төрт азамат болмай, өз басымның қамын ойлауға хақым жоқ. Өз жөнін тауып, әке кетті, талқаны таусылып, шеше байғұс арманда ол кетті. Тағдырдың соққысынан есеңгіреген естерін енді жинап, көкіректерінен қайғы ұмыт бола бастағанда: «Не болсаң, о бол», - деп өз жөніме мен кетсем, олардың күні не болмақ? Жо-жоқ, Қабен, кешір мені. Бақытыңа кедергі болғым келмейді. Сенің жолың басқа. Інілерімнің біреуі шығып қалса, ұят болар. Сау бол. Таңертең ерте жұмысқа баруым керек. Өмірімде бірінші рет (Күледі). Балалардың тамағы бар, жуатын киімі бар. О-о, тірлік деген бастан асып жатыр.
Достарыңызбен бөлісу: |
