Абай жолы. 1 кітап
жүктеу/скачать 7,5 Mb.
|
Абай-жолы
|
4 Ұлы таудың етегіне бау-бақшасымен кең жайыла орнаған өңшең аласа үйлі, кішілеу қала, ет бөктерде ұзақ кең алаң қалдырған. Қаладан сол тауға кіре беріс терең сайдың аузында көп үйлі лазарет бар. Әр дерттің өзіне бөлек жеке, жалғыз қабат, ұзынша боп салынған ағаш үйлері бар. Бақшалы кең аула осындай он шақты ағаш үй корпустарға бөлінген. Жаз бұл үйлердің айналасы гүл шөппен қоршалады. Жағалай жиі орнатылған жеміс бақшасы да бар. Ол лазаретті баурайына алып, сондай өзгеше гүл жеміске орап тұратын сияқты. Облыстық қала Алматы өзінің осы лазаретімен мақтанарлық орайы бар. Әсіресе лазареттің үлкен дәрігері, қартаң еврей Лев Николаевич Фидлер осыдан он бес жыл бұрын Алматыға келіп, лазаретті қолға алғалы жай-жағдай көп өзгерді. Ауруларға беретін ем, көмегі, жатын-орын, тамақ–жайы өзгеше жақсы боп алды. Осы лазаретке күдістеу, дом боп жараған үлкен торы ат жеккен кәшаба шана бір сағат бұрын келіп, тосып тұр. Дәл шаңқай түс қиыс ауа бергенде ғана бұл шананың тосқан адамы, орталық ағаш үй, үлкен корпустың кең есігінен асыға шықты. Тымақ, ішік пальтосының түймесін аласа басқыштан түсіп келе жатып түймелей бастағанына қарағанда, ол асығып шыққан сияқты. Бұл кісі Майқанға орысша амандасты. Бөркін ала ілтифат жасап, кәшаба шанаға ширақ, шапшаң басып кеп, отыра берді. Ол отырысымен күдіс торы ат, керіп тұрған божының сәл босағанын аңғарып, бас шұлғып иек соза берді де, жорғалай жөнелді. Доктор қазақша аз білсе де, сол білгенін еркін, қысылмай айта беретін. Майқанға иығымен сүйене түсіп: "Менікі уақыт аз ғана, Торжорға о да асығады, жібер" деді. Майқан ақырын күле түсіп: "Мақұл, құп болады, сәтте жетеміз!" – деді. Басын тежей жорғалатқан аты қақпадан шығып, қалаға қарай тартатын үлкен жолға түсті. Енді Майқан екі аяғын кәшабаның алдына тірей түсіп, сірескен божыны сілкінте демеп қалды. Күдіс бойы бүктетіліп жазылған, жаясы жұп-жұмыр тегенедей, емшек тағалы Торжорға ат ыра төмен, қалаға қарай бездіріп жөнелді. Жай жауған қалың қар бұлыңғыр сұрғылт аспаннан желсіз тынық шақта ақырын ғана түсіп тұр еді. Торжорғаның екпінімен жапалақ қар енді жел соққандай көлбеп ұшып, бетке, көзге ери жабысады. Майқан алып келе жатқан дәрігер, лазареттің барлық Алматы қаласы білген қадірлі дәрігері – доктор Фидлердің өзі. Ол жақсы дәрігерлігінің үстіне, аса мейірбан, жанашыры, адамгершілігі мол кісі, Әбішке ол бір жағы адамшылық және бір жағынан әкеліктей бейіл, достық көрсетуші еді. Алматы қаласындағы орыс, қазақ, ноғай, тараншы, дүнген, қашқарлық, ташкенттік болсын көбінің аузында Фидлердің аты ұдайы алғыс аралас аталатын. Қалаға лезде келіп кірген Торжорға атты кәшаба шана, аңқып жатқан түп-түзу Колпаковский көшесімен ағынын бәсеңдетпей соқтырып келеді. Содан көлденеңдеп, тағы да оқтай түзу кең созылған Сельский көшемен Никольский шіркеуіне қарай тартты. Жол да Колпаковский мен Сельский көшелердей жатық емес, op, жырасы, тас үйілген орқаш-ойдым бөгеті көп бірнеше көшені Майқан кесіп өтіп келеді. Гурде көшесі, Нарым көшесі, Сергиополь көшесі, Розовая аллея дейтін көше – бәрінен де естіре, соқтыра өтті. Өздері баратын үйге беттеп, Старокладбищен көшесімен оңға қарай еңіске таман тағы да қатты жорғалата жөнелді. Арқа қазағы, тегі, жорғаны бұл жақтай қадірлей қоймайтын. Бұнда болса екінің бірі жорға ұстауға тырысады. Және бәйге аттан бетер жорғаны қымбат бағалап, қадірлеп сақтайды. Мынау Торжорға да Мағаш пен Майқандарға ерекше бір қадірлі жаймен келген. Оны есіне алғанда Майқан өз көңілінде Торжорғаға да, оның иесіне де дән ырза. Қыс басында Алматыға бұлар кеп жеткенде, Арқадан, Семейден жегіп шыққан өз аттары арықтап келген. Сонда осы Никольский шіркеуінің қасындағы кең алаңға жайғасқан мал базарына Мағаш пен Майқан келіп, қалада жегіп жүретін бір семіз ат сатып алмақшы болады. Бұлардың Абайдың туысы екенін білген Дәт деген кісі, базарда қастарына кеп амандасып, жөн сұрасады. Дәт өзі осы жақтың көп елінің біріндей Абайдың атын естіп, сөзін де едәуір ұғынған, жадында сақтаған адам екен. "Сондай аты мәлім Абайдың жақсы көрген баласы лазаретке түсіпті. Оны кенже інісі Абайдың жіберуімен іздеп кепті" дегенді де Дәт естіген еді. Енді Мағаштың базарға келген шаруасын білген кезде, Дәт бұл базардан ат іздемегенді мақұл көрді. – Түскен үйлерің Әбсеметтікі екен. Ол менің де дос-жар адамым. Сонда баралық. Бөтен жақтың аты-жөніңді білмес, ажарыңды танымас адамымен кәйтіп саудаласып, қол соғысып жүресің, Мағаш шырақ. Жасың кіші інім екенсің, Абайдың баласына базардан ат іздетіп жүрмей-ақ қоялық. Бұяқтағы ел де Абайдың елі. Жатың емес, жақының. Аттың орайын Әбсәметтің үйіне барып табамыз. Жүрелі! – деп, Мағаштар жатқан Әбсәметтің үйіне әкелген. Сол сағатында өзінің астындағы осы, "бір жесірдің құнындай" дейтін атын сыйлаған. Бар атырапқа атағы шыққан "Дәттің Торжорғасы" дейтін сәйгүліктің ер-тоқымын алып, Мағаштың қолына ноқтасымен ұсынған болатын. – Еліңе де ала барғын. Абай ағаға: "Ұлы жүздің бір баласы сәлемдемеге жіберген бір тайы еді" деп алып кеткін! – деген-ді. Міне, қазір Майқанның Ташкент аллейіне қарай әлі де қатты тайпалтып, соқтырып келе жатқан Торжорғасының осындай өмірбаяны бар-ды. Сол сағатта мал базарынан шығып, Әбсәмет үйіне Дәтпен бірге келгенде, осы Старокладбищен көшесімен жеткен болатын. Доктор Әбіштің қасында сағатқа жуық отырып, соңғы үш-төрт күннен бергі өзгерісін байқады да, көп жадырап жұбаныш сөз айта алмады. Төмендеп, ақырын баяулап сөніп бара жатқан қимас жан, жақсы жанның ауыр халі бар. Бұл ауру Фидлердің әзіргі білген білімінің күшінен, шамасынан тыс ауру. Көктемге жетер ме, жаз шықса, күн жылынса, "тым құрса туған жеріме қайтып жетіп, бір жайлы болсам!" деген арманды да бүгін Әбіш анықтап айтқан еді. Қасына Мағаштар келгелі әкесінен, аға-ініден, анасынан, жарынан сағынышты хат-хабарлар алғалы Әбіш туған елін, ыстық ұясын, әке-шеше бауырын соншалық сағынатын. Сол жайын көптен бергі дәрігері ғана емес, сырлас, мұндас жақынындай көретін Фидлерге бүгін ашып айтып еді. Туғандары келгелі науқасы жеңілеймесе де, көңілі көтеріліп, уайымы азайған Әбішке Фидлер бір уақыт лазареттен шығып, осы үйде жатып-ақ емделуге рұқсат еткен. Соның орайына өз мойнына әрбір үш күнде бір келіп тұратын бөгде сапарды ренішсіз алған. Әбсәметтің жарығы көп кең бөлмесін Әбішке босаттырғанда, ол өзі қадағалап қарап тұрды. Үй ішіндегі түскиіз, кілем, сырмақ, текемет сияқты шаң көп боларлық жиһаз, бұйымдардың бәрін жиғызып, шығартқан-ды. Әбсәмет болса, Әбішке лазарет бере алмайтын қымыз әзірлетіп отыр. Осы қорада үш қысыр бие сауғызып отырған. Доктор мұндай жайда жазылатын рецептімен дәрмені аз, көмегі көмескі дәрісін береді. Үнемі өзі қарап, ішіп-жемде, күтіну-сақтауда жүз мәртебе айтқан мәслихатын ескертеді. Әбіштің жаңағы арманына ол ойланып, бөгеліп отырып жауап берді. Салқын қарайтын үлкен, қоңыр ойлы көздерін терезеге бұрды. Жеңіл қар тіп-тік төгілсе де, баяулап, бейне бір ауыр салмақпен түсіп тұрғандай. Әріде жапырағынан айрылған, күз жүдеткен, қуаң тартқан көп ағаш көрінеді. Биік бойларымен, қалың бұтақтарымен қосылысып шимай сызық салысып, өзінше бір шытырман сұрқылт дүниені танытады. Алматының бүгінгі аспаны да өркеш-өркеш ауыр сүр бұлттармен қапталған. Күн де жүдеу. Ол күнге көз тастаған ой да жүдеу. Сендірер, үміт берер сенімі аз болса да, мейірімді Лев Николаевич соншалық биязы, дана мінезді Әбішті ренжіте алмайды. Өзінің шарасыздығынан сондай қысылып, қиналғандай болады. Сөйте отырып: – Жазға мүмкін, бәлки, Ғабдрахим, жетерсіз, барарсыз! – деп, біраз бөгеле сөйледі. – Күн жылынғанда, шаң көтерілмей тұрған шақта, жайлы күтіммен асықпай барарсыз. Ақырын жүріп, өз туған жеріңізге жетерсіз деп үміт етем! – деді. Бірақ амалсыздан, қысылғаннан айтқан қалпы байқалады. Бұл жайды бөгде бір, көлденең халдей елеусіз ғана айтып өткен тәрізді. Ол әр уақыт Әбіштің бір сағатын қалт еткізбей келіп тұрғанмен, бірде-бір жолы өзіне өзі ырза болған емес. Өзге осы қаладағы, басқа аурумен ауырған кәрі мен жасқа, ер мен әйелге де нелер көмек еткен еді. Өлім аузынан қайырып, ажалдың аш құшағынан жұлып тартып, арашалап алған да адамы бар. Барлық қала халқының аузына Лев Николаевич Фидлер аты мен оның емі аңыз болып кеткендіктен, бұл кісі кішкене қалада тәжірибелі дәрігерлер аз болу себепті, бар ауруды емдейтін. Соңғы он жыл ішінде мықты хирург те болып алған. Бірақ не керек, бірде-бір емінің жалғыз Әбішке келгенде әлі жоқ, шарасы біткен, титығы құрыған. Тек қана: "Қарап жүрген докторы бар, ол – Фидлер, әрбір үш күнде, мезгілін аудырмай келіп тұрады, көріп тұрады" дегеннің өзі үміті үзіліп болмаған жас жанның жалғыз тірегі есепті. Сол үшін ол кезегін аудырмай келеді де, көңілін бірде-бір кез аша алмай, өз уайымын өз ішіне тығып кетеді. Шыншыл, ашық мінезді Фидлер Мағашқа да өтірік айта алмайды. Оның да жұп-жұқа сұлу майда жүзінен ауыр қайғы, улы жас көріп тұрса да: "Жұбата алмаймын, қымбаттым, жалған айта алмаймын сізге, көгершінім! Ғабдрахимның саушылығы қуантпайды, не шара, не шара?!" дейді. Бүгін де уайымнан басқа жайын айтпай жүріп кетті. Мағаш бұны тысқа шығарып, шанаға отырғызып, ұзатып салып қайта келгенде, Әбіш жастығының астынан жаңадан келген хаттарды алып, көзіне өте жақындата, бетін жасыра қарап, оқығандай боп жатыр екен. Оқу емес, ол ауыр қайғыда жатыр. Қолындағы қағазы Мағыштан, ауылдан келген хат. Бүктеліп салынған, ұзақ жазылған қағаздың арасында бір сары, бір қызыл екі ғана жапырақ жұқа қағаздар бар. Әбіш әлгі екі қағазды өзінің жұп-жұқа, қаны қашқан, сұлу еріндеріне біраз басып жатты. Сүйгендей... Енді қасына келген Мағашқа, жіп-жіңішке ұзынша қастарын көтеріп, ақырын ғана Мағыш хатын нұсқап, сөз қатты. – Мынау бір сары, бір қызыл қағазды қарашы... Мағыш жазыпты: "мен сағыныш пен санадан сарғайдым... Кішкене нәрестең Рахила болса жүре бастады. Ол қызғалдақтай қызықты, жақсы өсіп келеді", депті. Міні, бірі сары, бірі қызыл екі қағаз менің Мағышым мен Рахилам ғой! – деді де, көзі жасаурап, жіп-жіңішке қастары тез шытынып, танаулары дірілдей түсіп, бұрылып кетті. Денесі емес, бетін бұрды. Біраз үнсіз жатып, бойын жиып, сәл ғана сыбырлап: – Сарғайып жүдеген Мағыш та, қызарып, гүлдеп келе жатқан Рахила ғой, – деп тағы айтты. Мағаш бұндай шақта Әбіштің көңілі қатты бұзылатынын және ұзақ уақыт ауыр ой шырмауынан шыға алмай қалатынын ойлады. Сонымен, кеше келген хаттар арасынан сәл көңілді жайлары бар, әзілі бар Дәрменнің, Кәкітайдың хаттарын еске салып еді. Әбіш оларға әзір алаңдаған жоқ. Жастығының астына тағы да жіп-жіңішке жүдеу қолдарын баяу ғана тықты да, әкесінің хатын алды. Оны да кеше алғалы сан рет оқып еді. Абайдың бұрынғы хаты да осы арада екен. Екі хаттың өлеңдерін оқып, Әбіш баяу ғана дауыспен, өзінің ендігі бір ойын айтады. – Ағам шошиды-ау! Сондықтан ғой... құдайшыл-діндар болып барады. Маған жазған сөздерінде жалынған, жалбарынған, шошынып тілек тілеген жай байқалады. Сезесің бе, Мағаш? Дәрмені біткенде, үміті таусылғанда адам осылай жалынғыш, жалбарынғыш бола ма екен әлде? – деді. Қалған ойларын аяқтамай, түгел айтқысы келмей тоқтап қалды. Мағашқа қымыз әкелуге бұйырды. Ендігі тамағының дені сол. Екі-үш жұтты да, қымызды Мағаштың қолына беpiп, жаңағы ойының ендігі бір сырдай құпия шынын ашты. – Бәрінен де бататын бір ауыр ой бар. Ағам арманда қалды-ау!.. Менің жайымды ойласа, арманнан басқа не қалды? Оқытып еді... Өсіріп еді. "Жетеріне жеткен шығар-ау" деп қуанып қарайтын еді өзіме. "Біліп, толып келіп, халқыңа жақсы қызмет етсең, мен армансыз әке болармын" деп еді. Не керек, бәрінен ащы у осы ғой, – дегенде, жүдеген сарғыш жүзіне кесек тамшы жастары жиілеп ағып-ағып кетті. Мағашта үн жоқ. Ол бетінен орамалын ала алмай, Әбішке өзінін, жүзін көрсете алмай отырған-ды. Арада тағы талай күндер өткенде, Семей мен елден бірнеше рет хаттар келді. Бұл жақтан да біресе Әбіштің, біресе өзінің атынан Мағаш ұдайы хат жазумен болатын. Бүгін де кең бөлменің іші оңаша. Әбіш бұл шақта бас көтермейді. Көбінше шалқасынан жатады. Жұп-жұқа боп жүдеп біткен қалпында жастыққа, құстөсекке жабысқандай, көп қозғалмайды. Алматының қысы да аяқтап келе жатқан тәрізді. Бүгін бір өзгеше жарқыраған ашық күн еді. Көше бойындағы зәулім, биік, оқтай түзу теректердің жалаңаш бұтақтарына келіп қонған қарғалар жыл келгенін танытқандай көп қарқылдайды. Әбіштен жырақтау жерде, биік үстел жанында жалғыз отырған Мағаш бір нәрсе жазып отыр. Ол көптен жазған тәрізді. Сыртта жарқыраған күннің қуанта жайнатқан аспаны сондай мөлдір, таза, көкпеңбек. Далада жүгіріп ойнаған балалар үні келеді. Көшеде дағдыдан тыс жиі жүріп өткен жаяулар білінеді. Ат шанамен даурығып жүріп жатқандар да көп. Үлкен мейрам тақау деп еді, сондықтан ба, терезенің түбінен жез қоңырау шылдырап өтті. Ат кекіліне, жал, құйрығына қызыл-жасыл әлем байлаған, кең шанаға кілем ораған жүргіншілер. Олар өздері гармондатып, әндетеді. Сондай бірнеше шана терезе алдынан сайран салып өтті. Кең шалқып, қуана түсіп, шулап-дулап кетіп жатыр. Сырт дүние сондай. Үй ішінде Мағаш жалғыз сарылған, көптен жалғыз. Бұрыштағы биік төсекте жан ағасы, ғазиз жаны жатыр. Соның күйінен басқа дүние Мағашты алаң ете алмайды, елең еткізе алмайды. Жаңағы бір өткен сау өмірдің шуы мен дуына Мағаш сәл көз тастап, өз уайымына қайтып, өзінің ендігі жалғыз сырласы қағазына үңілді. Жүрдек қолы тағы бірнеше жолдарды ақ қағаздың жүзіне баян етті. Бұның өлең жазып болғанын үнсіз жатқан қалпында да жақсы сезген Әбіш үн қатты. Мағаш байқамапты. Әбіш жым-жырт жатқанмен, ойы сергек сияқты. Ақырын ғана қолын созып, сыбырлай сөйлеп, бұйрық етті. – Бітірдің ғой өлеңіңді, әкелші!.. Мағаш берерін де, бермесін де білмей іркіліп қалып еді. Жазғаны Әбіштің дәл осы жатқан күйі болатын. Соны аурудың өзіне көлденең қараушының тілімен айтып беруді ауыр да көреді. Бермесе, Әбіш ренжи ме деп те қорғанады. Тартынып қалды. Әбіш бұның жүрегіндегі қобалжуын және де танып жатыр. – Қорғанба, ауырламаймын. Сен айтсаң, шынды айтасың, әкел! – деді. Мағаш қағазын әкеліп бергенде, әуелі Әбіш қымыз сұрап, екі-үш жұтып, тамағын жібітіп алды. Және Мағаштың көңілін орнықтырғысы келіп, зорлықпен езу тартып, әзілдей бір сөз айтты. – Не жазды екен менің ақын боп бара жатқан інім! Менің жайымнан не айтты екен, Мағатайым! – деді. Мағаш әлі де үнсіз. Ағасының төсегіне келіп жантая отырды. Әбіш аппақ болып сүйегі көрінгендей жүдеген, ұзын жіңішке саусақтарымен қағазды ұстап, оқып жатыр. Жалғыз, міне, отырмын әрнені ойлап, Тістеніп көзге келген жасты қойлап. Ауру тыныш болғанда, мен де тыныш, "Ыңқ" еткен дыбыс шықса, жүрек ойнап. Ыңқыл қағып жатады сұп-сұр болып, Сырылдап қақыра алмай кеуде толып. Жалғыздық, биғилаждық еске түсіп, Жүрек болмай ериді мұны көріп. Шыншыл тіл, әдебі зор, таза жүрек, Ақ көңіл сақтамайтын ішінде кек. Өмірден үміті жоқ, бейнеті кеп, Жатады бір қозғалмай зор көкірек. Болады байқағанда, айтуға ер деп, Тайсалмай ешнәрседен жатыр "кел" деп. "Азабыңнан құтқаршы бар тілегім, Айтады жаным әзір, ала бер" деп. Көп тіленіп сұрайды соны айтып, Мен шыдаймын есітіп мұны қайтіп? Жүзін көріп, бейнеті еске түсіп, Бойымды жеңе алмадым бүгін тартып! – деген жолдарды оқып болып, Әбіш бірталай уақыт әл жиғандай, ой құрағандай үнсіз жатты. Бір кезде Мағаштың жүзінен көз алмай ақырын сөйлеп кетті. – Менің ауруым тұсында қанша көп өлең туып жатыр. Ағам, Дәрмен, Кәкітай, мұнда сен. Тек қасіретте тумай, шаттықта, барлық тірлікте туса етті! Сол үшін туса етті! – деп, біраз үнсіз жатып, тағы бір ап-ашық сау-санамен ендігі бір ойларын айтты. – Бар өлеңдеріңді бақсам, сонша ақын болып, қатты өнер тауып барасыңдар! Және бұндай өлеңдер бұрын қазақ тілінде тумаса керек, ә?! – деп, тағы біраз өзіне өзі сұрау бере жатты да, енді өзі шеше айтты. – Ағам арқылы орыс өнерінен келіп жатқан шын үлгі ғой! Бірақ қайғыны шерте бермеу керек. Ағама да соны айт. Мен өзімен сөйлескенде бір ойымды әр кезде айта беруші ем... Жеткізе алдым ба, жоқ па... Орыс өнері ағамды пыраққа мінгізгендей, биікке алып шықты ғой. Оны бұл жарыққа алып шыққан орыс өнері! Ал ең қызығы, ең жарқын алтын арай, шат шағы алда... Россияның болашағы өзгеше бейіс, райыс! Соны мен Петербургте, Москвада көп жаннан аса көп естігендей, ұққандай едім. Шет жағасын ағама, өздеріңе айтқан да едім... Бірталай жайды анау Павлов жақсы біледі. Оларды тыңдасаң, үміттен басқаны айтпайды... Сол Россияны аңдау керек! Семей, мынау Алматы, бұлар меңіреу жырақ түкпірлер. Бірақ Россия таңы алыс емес! – деп, бір үлкен толғаулы болжау айтып барып, тағы да ұзақ үнсіз жатты. Аздан соң Мағашқа екі қолын созып, қымыз алдырып жұтты да, енді басқа ажармен сөйледі. – Біреу туады, біреу мезгілді, мезгілсіз дүниеден көшеді. Бірақ халық, қауым, заман өзінің жолымен маңады. Ешбір жан, жеке адам дүниенің тұтқасы емес. Сендер де мүлде шөгіп, егіліп кетпеңдер! – деп, тағы біраз жатты да, енді тіпті ширап, зорлықпен жымиятын қалпына сап, Мағашқа әзіл сөз тастады. – Сен немене?! – деп, жаңағы өлеңді қолына алды. – Уайымнан, көз жасынан, қасіреттен шықпай қойдың! Мен оған рұқсат етпеймін! Қой мұны, көңіл көтер. Менің қасымнан көшеге, қалаға шығып, сейіліп қайтшы! – деді. Осы кезде түскі тамақ мезгілі болып, Мағашты қонақ үйге күндегі дағдысы бойынша өзі шақырмақ боп, Әбсәмет кірген еді. Ол күндіз бір, түнде бір осылайша Мағашқа келеді де, Әбіш жайын анықтап өз көзімен көріп, ақырын, сыпайы үнмен баяулап сұрап, біліп шығатын. Қазір Әбсәмет кіргенде, Әбіш оны да қол бұлғап қасына шақырды. Мағашты жұмсап: "Өтегелді мен Майқанды шақыр!" – деді. Ауыз бөлмелерде Мағаш пен Әбіш жайын үнемі бағып, қабақпен танысып, көбінше үнсіз тірлік ететін екі сауықшыл, мықты сергек жігіттер, енді сәт сескеніп, үріккен жүзбен кіріскен еді. Әбіш жаңағы әз әлінше көңілденген жүзімен Әбсәмет пен Мағаштың қолдарын ұстап жатыр. Қасына келген бар достарға енді әлсіреген даусымен бір жайды тапсыра бастады. – Менің Мағашым осы үйден шықпай сарғайып, жүдеп кетті. Бүгін орыстың қызық мейрамы – масленица. Мен естіп жатырмын. Алматының көшесі толған ән, думан. Бүгін төртеуің ат жегіп, қаланың ортасына барыңдар. Торжорға атты қосыңдар. Бұл қала масленицаны барынша қызықтайды. Сендер де кататься жасаңдар! – деген сөздерін анық қалетсіз бұйрық ретінде айтты. – Мағаш, Өтеш, барыңдар, қызықтап қайтыңдар! Әбсәмет, сен Торжорға атты өзің жорғалатып, осы қаланың бар жорғасынаноздырып қайт. Мен бәйге беремін! – деп, енді күліп тоқтады. Үйдегі еркектер түгелімен қабақтары ашылып, қоса күлісті. Бас изесіп, жамырай сөйлесті. – Құп болады, айтқаныңды орындаймыз! – Оздырып қайтамын! – Тек өзің ғана әмір етші! – Я, сәт! Көңілі қандай! Бер қарап, жақсы боп жатыр ғой! – деген соңғы сөзді Әбсәмет аса бір қуаныш үнімен айтты. Осы күні түстен кейін, жаңағы төртеуі екі шанамен Әбсәметтің кең қорасынан ызғыта жортып шығысқан еді. Кеңірек, жайлы кәшабада Мағаш пен Өтегелді артқы орынға отырды. Ат басын жақсы ұстайтын Майқан өзі козлаға мінді. Бұлардың алдына салғаны Әбсәмет. Шағын бойлы, шоқша қара сақалды, жайнаған үлкен отты көзді Әбсәмет Торжорғаны шынында да ешкімге айтпай, Майқан екеуі "е" десіп, осы мәсленкеге жақсы жаратып, әзірлеп жүрген-ді. Бүгін Мағаштар қаланы аса бір көңілді, жақсы шырайда көрді. Шанада үшеуі болып сөйлескенде бұлар Семейден Алматының толып жатқан басқалығын айтып, сүйсіне тамаша қылысады. Кеш кезінде ашық аспанның қақ жарымын зор кеудесімен ала тұрған қалың қарлы Алатау адам қиялын сиқыр магнитімен тартқандай. Сұқтандыра тартады. "Не деген биік, қандай алып, қаншалық ғажайып дүние" дескеннен басқа сөз табу, сипат айту қиын тәрізді. Рас, үйлер өңшең жалғыз қабат. Тегіс ағаш үй. Семей, әсіресе үлкен Семей, бұлардың айтуынша, және шынында да бұл қаланың үйлерінен әлдеқайда биік, үлкен, көрікті тас үйлермен безелген. Үшеуі, тегінде, Алматы көшесіне шығып, өзара сөйлей бастаса, ұдайы Алматы мен Семейді алма-кезек айтысып, салғастырумен болысатын. Қазір де бұлар осы қаланың бақшасы мен жеміс дүниесі өзгеше молдығын бір тамашалайды. Әсіресе көшелер бойларындағы, бұлардың айтуынша, "адам айтқысыз зәулім бәйтеректер" қандай! Аспанға шырқап кетіп жатқан, алыптай ақ қайыңдар, балғын емендер ше! Бәрі анау дәл Алатауға сай біткен, өнім-өсім белгісіндей. Өтегелді Мағаштан қаланың бақшасы жөніндегі әр жайды таңданып сұрап келеді: – Ал осы қаланың бар бақшасы бір күнде салынған ба? Бар ағашы бір сағатта көмілген бе? Неге осы, жазғытұрым күзеген тай-құнанның жалындай осының бәрі біп-бірдей? Бәрін қап-қатар өсіріп қойған қай құдай?! – деді. Мағаш қала жайын көп естіп, Әбіштің дені тетік кездерінде өз аузынан да көп ұғынған еді. Өтегелдіге Алматының бақша жайын баян етті. – Бұнда осыдан сегіз жыл бұрын болған, әлгі сұмдық апат жер сілкінуден соң бақша ағаштары қайта егілген! Сенің байқағаның рас. Көп бақшаларының жеміс ағаштары және көшенің мынау көрік ағаштары бір уақытта егілгендіктен күзелгендей, біркелкі болғаны рас! – деген еді. Алматының жемісі пісіп тұрған шағын көрмеген Өтегелді, қалада ағаш көптігі қаланың көркі, халықтың ырысы екенін жөнді бағаламайды. Сол Алматы қаласының Семейдің артық қасиеті дегенге әсте көнбейді. Өзі Шыңғыстай ағашы жоқ тауда өскен, қыр сахараның адамы болғандықтан, кейде Өтегелді Алматының көше бойындағы ағаштарымен араздасып, жамандап та жүреді. Бүгін Гурде көшесіне келіп, сонымен Сельский көшені бойлап, соқтырып жүрген көп шаналы желіскен ат, жорға аттарды қарап тоқтап тұрысқанда, Өтегелді Алматының ағаштары турасындағы әңгімесін тағы да созды. Әбсәмет болса, Сельский көшесінің бойында Торжорғамен бір топ жорғаның арасына қосылып, ұзақ жарысқа басып кеткен еді. Соның қайта оралып келетін шағын күтіп қалған шақта Өтегелді енді Мағашпен Алматы қаласының ағашы туралы дауға кірісті. – Айта берсең, осы қалаңның көшесінің бәрі ұры. Әсіресе жаздыгүні жапырақ жапқанда, қандай дейсің! Әр ағаштың үйдей көлеңкесіне тығылып тұрып, біреуді тонаймын десе, бір үйді ұрлаймын десе, соған дем беріп тұрған жоқ па? Одан қала берсе, анау Алатаудың қойын-қойнауы, құз-қарағайы о да сондай ұры! Мына көшеден ала жөнел де, анау таудағы, қиядағы қалың шырыш меңіреуге барып кір де кет! Тұп-тура "ұрлай қаш та, мұнда кел" деп тұрған жоқ па?! Мағаш бұған күліп тұр! – Ал сол айтқаныңа орай қалада ұры көрдің бе? Келгеніңе бірнеше ай болды, неше рет "аттан" салып шаптың? – Оның рас, бір қызығы осында ұры жоқ. Ал мен айтайын ба, өзім ұры болсам, тап осы Алматының ұрысы болар едім! – деп, Өтегелді Майқан мен Мағашты мәз қылып күлдіріп алды. Тегінде аз сөйлейтін Майқан бұған қазір таң қалады. – Үлкен қала, қан базарда тұрып та кісі сондайды айтады екен-ау. Ұрыда бұның не ақысы бар екен? – дейді. Өтегелді оған орай өзінің бір келелі дауын айтты. – Бәлі, олай демеңдер. Мен Абайдың өзінен естігем өйте берсең... "Біздің Тобықтының ең ұрысы мол елі Мырза Бөдей болғаны несі?" – деп бір сұрағанымда айтқаны бар-ды. "Көрмейсің бе, олардың қыстау-жайлауын қарашы! Өңшең қойтас, қызылтас, ұры сай, қиын жықпыл. Жерінің өзі ұры емес пе? "Ұрлап әкел де, бір тұмсық айналып, бір шатқалға кір де кет! Жайратып соя сал" – деп тұрған жоқ па" деген-ді. Бәлем, осыны Абай айтқан, сендер мені өйтіп тәлкек қылмаңдар. Ондайыңа көнетін кісің жоқ! – деп, өтірік томсарып, бір танауынан күлімсіреді. – Көшесі ұры болса, бау-бақшасы да сондай болмақ! Мағаш бұған және күлді де, кең көшеде сыймай сіресіп, қарлы жолды сықырлата соқтыртып келе жатқан талай шаналыларды нұсқады... Үш ат жегіп, қоңыраулатып бір топ еркек, әйел шулап өлең айтқан, сақылдап күлген мас қызу күйде лаулап өтті. Бұлардың аттары... Әбсәмет сияқты әдейі жарысқа шыққан, не желіскер, не жорғалар емес. Жай ғана күндегі жегінде жүрген сұлы мен кебекке кезек тойып, көбең семірген шаруаның мәстегі. Жабайы тұғырлары. Олар қатты жүріп шапқанда да барбаңдап, жүндес денелері қопал қимылдап, шанадағы мас қызу иелеріндей, жалбаңдап шабады. Көше бойындағы қалың елді келеңсіз қалыптарымен күлдіріп әзіл еткізеді. Оқта-текте өтетін осындай ішкен, қызған топтан басқа, Сельский сияқты көлденең, түзу кең көшеге сыя алмай сіресіп, сықырлап, маңайларына қар боратып, жел соқтырып өтіп жатқан жарысушы шаналар бар. Осылардың кейбіріне доға жел, ұзын аяқ, қыл сағақтар жегілген. Шаншылған құлақ, келте құйрықта да кербез бітім бар. Сондай ағылшын желіскерлері есіп өтеді. Олардай асыл тұқым болмаса да, қазақ малынан шыққан әсем көсілген торы жорғалар, боз жорғалар, қара жорғалар да қар боратып, безек қағады. Орыс жылқысы, асыл тұқымды желіскерлер де өз жарыс, бәсекесін салып ағызып өтіп жатыр. Бір шақта Мағаш, Майқан қатарынан аңғарып, дауыстап айтысып қалды. Он шақты жорғалардың ең алдыңғы тобында, қояндай аппақ боз жорғамен үзеңгі қағысып Торжорға да безілдетіп келеді екен. Тұрғандар бір ауыздан "Әбсәмет, бас!" – деп еріксіз үн қатып, айғайласып қалды. Жарыс жаңа басталыпты. Он жорға алдыңғы бір қылаң, бір баранды ұзатып жібермей, өкшелеп барады. Жарыс Колпаковский көшесімен барып, Ташкент аллейіне жетіп, содан паркті айналып, қайтадан Колпаковский көшесін орайды. Осы Сельскиймен тартып барып, ақ шіркеудің алдындағы алаңда, мал базарында тоқтайды. Көпшілік сол хабарды естіген соң, енді жорғалардың бәйгесін көмбеде көргісі келді. Мағаштар қайтадан шанасына мініп, жортып отырып, ақ шіркеудің жанына кеп тоқтады. Бұл тұсқа жиылған жұрт та қалың екен. Қаланың алқын Мағаштар енді аңғарды. Мұнда бір топ көпшілік, оқып жүрген бала жастар. Әредікте, әсіресе ақ түйме, сұр шинельдерімен гимназия оқушылары көбірек байқалады. Әр кеңсенің сары ала түймелі чиновниктері де әйелдерімен көріне түседі. Бірақ бар жиында ең қалың молшылық сары ала қылыш асынған, қызыл-сары тоқыма баулары айқыш-ұйқыш салбыраған полицейлер, урядник, стражниктер. Осылар ерекше көп боп көзге түседі. Олардың төрелері, жандарм офицерлері де жиі байқалады. Солай болмасқа жол да жоқ. Себебі 90-шы жылдарда, мысалы, денсаулық сақтау ісіне жұмсалатын қаржының бәрі осы қалада полицияға жұмсалатын қаржының оннан біріндей-ақ болушы еді. Сондықтан да Әбіштің сау кезінде бұндағы дұрыс адамдармен талай рет болған ашық кеңесте: "Верный қаласында кім көп?" десе, "сәлде ораған молда шәкірт пен сары ала қылыш асынған жандарм көп" десетін. Сол көптің бұл күнде де көрінісі мол. Қазақ, ноғай, тараншы жағын алғанда, олардың молы бес мешіттің медреселерінде оқитын шәкірт, халфелер. Ноғай бөрік киіскен осы қауым да бүгін масленкенің думанына, іңір қараңғысын жамыла көп топ болып келіскен көрінеді. Әрине, бұлардың үстіне саны аз болса да тамақ ішік, түлкі ішік, жанат ішіктерімен мақтана шіреніп шыққан орыс, ноғай байлары, тараншы, қазақ саудагерлері де көрінеді. Енді бір алуан аса көп жұрт – бұл жиында қол созып жағалап жүрген, өте жүдеу жүзді қайыршылар. Анығында, бұл кездегі Алматы бір жағынан азық-тамақ, жеміс-дәннің молдығы өзгеше қала болса, сонымен қатар неше алуан халықтан шыққан өзгеше көп қайыршы, тіленшіге де мол еді. Бұлардың қалың бір тобы – соңғы жылдарда ішкі Ресейдің жерсіз қалған, аштыққа ұшыраған крестьяны. Мекен іздеп, қоныс-жай іздеп, адал еңбек, кәсіп қуып келген бұқара халық, қара шаруа болатын. Және соңғы жылдарда құм мен тауда болған қалың жұт себебінен бүкіл ауыл-аймағымен шұбырып босып кеткен қазақтың аш-арығы да көп. "Біреу тойып секіреді, біреу тоңып секіреді". Тоқ қызыққа мастанған топтар арасында осы кәрі-құртаң әке-шеше сорға ұшырап, өздерінің дәл бүгінгі түн аштан өлмес талшығын тілеп жүр. Мағашқа таныс, Әбішті білетін бірнеше қазақ тілмаш чиновнигі де осы алаңда көрініп, Әбіштің халін сұрасып, Торжорғаның бабын айтысып еді. Қалада түстен бері жарыс бәсеке боп жатса да, ымырт жабылып, түн бола бере, бар көше тұнжырап, қап-қараңғы меңіреу күйге ауысты. Қаланың тап ортасындағы үлкен кең көшелердің де бірде-бір жерінде кешкі жарық жоқ. Шіркеу алдында жорғалардың қайта оралуын тосып тұрған жұрт боз ат қана болмаса, өзге торы, қоңыр, қара, күрең сияқты түстің бәрін "баран" деп долбарлайды. Дәлді қай ат озып келе жатқанын танымастай. Бірақ сонда да жыл бойында бір-ақ болатын осы сағаттағы бәс жарысқа қаланың бар жиыны ынтыға қарап тұр. Көше мен алаң мейлінше меңіреу қараңғылыққа бөленсе де, қалың жиын тараған жоқ. Шіркеудің тау жағына топталып, қақ жарылыпты. Аттар өтетін кең көше қалдырып, сағатқа қарасып: "Келеді, келіп қалды!", "Енді оралды" десіп асыға тосып тұр. Айтқандай-ақ, енді біразда кең көшенің бойында, жарты шақырымға жуық жерде қара нөпір көрініп қалды. Бөгде жүргіншіден, ат, шанадан мүлде тазарған полицейлер бағып тұрған ашық, кең жолда жеңіл шаналы тасқын жорғалар тасырлатып, таласып келеді екен. Шіркеу көрініп, қалың ел нөпірі аңғарыла бастағанда, Әбсәмет өзгере берді. Енді кішкене шанасының қайқаң төсіне екі аяғын тіреп алды. Бұл шаққа дейін қолдарын салдыратып жеп келген, басы тастай қатты Торжорғаның божысын ірке беріп, лезде серпе тартып қалып, екі жағынан, қабырғалықтан пәрмендеп шарт-шұрт ұрып жіберді. – Шуә-ә, айда-а! –деп даусы да шаншыла, қатты шығып еді. Ауыздығын баса тістеп алған Торжорға енді бір сәт егесіп тартқан божының сәл босай бергенін андады. Соңғы рет өзінің кербез, әсем дағдысымен кекілін кейін лақтыра берді. Басын шалқайта, доғаны соғардай боп, изеп-изеп алды да, безіп берді. Қаланың бір топ магазинінің иесі, атақты бай Әбдуәлиевтердің боз жорғасы әлі де бұны жібермей, дерте қағысып келе жатыр еді. Енді ғана Торжорға көмбе жайын аңдағандай, Әбсәметтің шыңғыра бұйырған "айт, шу" деген соңғы бір айғайын құптай жөнеліп, сытылып шыға берді. Содан әрі секунд сайын басы озып, мойны озып, бойы ілгерілей түсті. Енді біразда боз жорғаның қалың бу атқан танауы Әбсәметтің сол жақ иығынан аз уақыт қана білініп қалды да, Торжорғаның шанасы ұзай берді. Сол бетінде асқындай тасқындап, айнала тұрған жұртты шулата сүйсіндіріп, бар жорғадан жарым кварталдай қара үзіп шықты. Торжорға шіркеу қасындағы қақ жарылған қара нордан жұлдыздай ағып өтті. Аттары қаланың төре, қарасына, орыс, қазағына түгел аңыз болған Әбсәмет пен Мағаш, ас пісер алдында өздерінің қорасына дабырлап сөйлесіп, қуанып әңгімелесіп кірген еді. Ауыздағы үйлерде Әбсәметтің әйелі, балалары, қызметкерлері келгендерді шешіндіре берді. Қуаныш хабарларын дабырлап, күліп айтысып, мәз болысып жатты. Үстерінің ызғары кетіп, даланың салқыны бойларынан айыққан соң ғана Әбсәмет бастап, Мағаштар төргі үйге, Әбіштің үстіне кірген еді. Оның көзі жұмулы болса да, ояу жатыр екен. Қолын сәл көтере түсіп, кіргендерді қасына шақырды. – Естіп жатырмын, озыпсыңдар! Қуаныш... Қайырлы бол сын, Әбсәмет... мен саған наград әзірледім! – деді де, жастығының астына жаңада салып жатқан үлкен, ұзын қанжарды суырып алды. Қолға ұстайтын жері піл сүйегі. Қынабына тұтас күміс шапқан. Кавказ ұстасының шебер өрнегін танытады. Абастуманда емделіп жатқан жазында Әбіш сол Кавказдан алып қайтқан бір асыл белгі еді. Соны қазір өз қолымен Әбсәметке сыйлады. Әбіштен алған сыйларына, естіген алғыс сөздеріне ырза болған Мағаш пен Әбсәмет науқастың бөлмесінен шығып, қонақ үйге шайға, асқа қарай ауысты. Бұлардың бір тобының ендігі аузындағы әсерлі, қызу қуаныш сөзі Торжорға аттың бүгінгі өнері болатын. Жалтыраған үлкен сары самаурын дөңгелек аласа үстелдің қасына кеп орнады. Кең үстелдің үстіне жайылған қызғылт дастарқанның өн бойына бауырсақ төгіле, жалдана салынды. Сары май, бал, жент, қант, кәмпит сауыттары орналасты. Өзара тату, сыйлас аз адамның сәл бір толасындай тәуір кеші осындай жағдайда басталуға айналып еді. Дәл осы шақта сыртқы есік ашылып, ауыр саптамалары сықырлап, жай басып келе жатқан бөгде қонақтардың дабылы білінді. Сол уақытта қонақ үйдің есігі ашылып, мол денелермен кіре берген киімді қонақтардың: "Ассалаумағалейкүм, ассалау..." деген дауыстары зор даурығып естіле берді. Үйге кірген екі адам еді. Алдыңғысы – биік бойлы, сусар бөрікті, қаба қоңыр сақалды, артқысы – ауыр, қалың қара бөрік киген орта бойлы, жауырынды, мол бурыл сақалды адам екен. Келгендердің жүздеріне байыздай қарап, аңғара салысымен Әбсәмет өзі қарсы сәлем беріп, орнынан атқып тұрды. Мағаш пен Майқан да алдыңғы қонақты жақсы танып, қатар сәлем берісіп, орындарынан ұшып тұрысты. Келген екі егде адамды тұрған бойларында үй адамдары қоршай қалып, шешіндіріп алды. Сырт киім, бас киімдерін шешкізіп, дәл төрге, үстел басына отырғыза берді, арқаларына жастық қойысты. Бұл үйдің бар жанына қадірлі көрінген алдыңғы қонақ Дәт болатын. Қымбат қара ләмбөктен тірсек жең қамзол киген, омырауына алтын баулы сағат салған, келбетті қызыл-сары жүзді қалпымен Дәт әуелі Мағаш, Әбсәметке қайырлы болсын айтты. Торжорға аттың жеңісін, бәйгесін құттықтады. Сөйте бере Мағашқа қасындағы жолдасын мәлім етті. – Мынау менің жолдасым! Атын естулерің бар шығар. Біздің арысы қырғыз, Жетісу, берісі Алматы, Қапалымызға аты мәлім ақынымыз Жамбыл деген даңғылың осы болады! – деді. Кішілеу өткір қой көзді, қызыл-күрең жүзді Жамбыл ақын Әбсәметке мәлім еді. Жамбыл Мағашпен енді танысып амандасты да, Торжорға аттың бүгінгі өнерін өз көзімен көрген жайын айтты. – Табанынан жарылған жануар-ай! – деп, екі қолын жұдырығын түйе созып көрсетіп: – Айызымды қандырды-ау! Алматының төресі мен қарасы, шоңы мен шорасы сүйсінгеннен таңдай қақты! Шұлғып қалды ғой мүлдем. Атама әкем тегі. Әмісе жолың болғай-ақ та. Жақсы ағаның баласы екенсің. Атаң да жақсы, атың да жақсы босын десем дегендей екесің, Мағаш мырза! Айтар сөзі тілінің ұшы емес, ернінің ұшында дегендей, төгіліп лыпып тұрған Жамбыл ақын үстел басындағы бар жұртты жадыратып, мәз қылды. "Жақсының жаттығы жоқ дегендей, мына кісі аузын аша бере арғы-бергіні бір-ақ айтты-ау!" – деп, Майқан қошеметтей күлді. Мағаш әзір бас изеп жымия түсіп, үндемей құптағаны болмаса, жауап сөз қатқан жоқ. Бірақ өзі Алматыға келгелі Жамбылдың атағын көп естіп еді. Енді отты көзді, ажарлы ақынның жалпақ жүзін, кең маңдай, кесек бітімін жиі тамашалап отырды. Дәт жаңа айтты: бұлар бүгін әдейі арнап Әбіштің көңілін сұрағалы келген екен. Бірақ Мағаштар Торжорғаның жарысына кетті дегенді естіген соң, өздері де солай бет беріп, күн барда келе алмапты. Енді Әбіштің үстіне кеш қараңғысы түскен соң бару жол емес. Қазақтың жөн білетін адамдары, әсіресе үлкендері, күн батқан соң аурудың көңілін қасына барып сұрамайды. Сол жайды Дәт тек тұспалдан айтуы мұң еді, Мағаш, Өтегелді, Әбсәметтер құптай берді. Әбіштің науқасының жайын азғана мұңды сөзбен Мағаш қана айтты да, тоқтап қалды. Бұл үйге қонаға келген Дәт пен Жамбыл ертең тұрған соң, Әбішке кіріп, өздері айтқандай "әл сұрасып" шықпақ болды. Далада ұзақ жүріп, кешендеп келген қонақтар да шайға шаңырқап араласқан еді. Әбсәмет үйінің үлкен сары самауыры бір еңкейді де, шығып кетті. Орнына және діңкиген үлкен польский самауыр келіп кірді. Тек соны еңкейте бере барып, ұзақ шай ішу аяқтаған еді. Шай үстінде Жамбылдың көп сұрауына Мағаш қана жауап беріп отырды. Жамбыл Әбіштің жайын жақсы білгісі кеп, Абайдың бұл баласын оқытқанын, қандай деп білетінін, Семейден жазып жатқан хаттарында не айтқанын түгел есітті. Сол орайда Мағаш бірнеше хат, өлеңді оқып берді. Әбсәметтің аты аталған өлең жолдарын естігенде, Дәт аса ырза боп, көтеріліп қалды. – Бәрекелде, жақсылық қылсаң, жақсыға қыл! Жүзіңді көрмей-ақ алғысын жіберіп жатқанын айтсайшы. Әбсәмет, алдырза болсын, саған. Бір Абай емес, енді міне, бәріміз айталық. Осы қылғаныңа исі Үйсін, Дулат, мұқым тегі Ұлы жүз баласы мың мәртебе алғыс айттық саған. Аяққа сондай жақсы атың барып жатса, бұяқта досың артып жатсын! Осы құрметіңді аяма, жақсы Абайдың жақсы баласынан! – деген еді. Тағы бір кезек Мағашқа қадалып өтініш ете отырып, Жамбыл Абайдың көп өлендерін айтқызып, тыңдап өтті. Бір уақыт өлең туралы, әсіресе ақындарды шенеп айтқан, атақты өлең оқылған еді. Мақтаншақ байға барғыш, сұрамсақ, тілемсек жалғаншы ақынды Абай жаман шенепті. Әр елден қайыр тілегендей тентіреген сатымсақ сөздің иесін жерлепті. Жамбыл бұл сөздердің бәрін таңдана тыңдады. Басын шайқай түсіп: "Біз естімеген сөз екен", "қазақ баласының аузына түспеген сөз екен", "таразы да, қазы да өзі, ұқсаң осы сөзді ұғатын екен" деп, бірнеше рет таңдай қақты. Тағы бір уақыт Мағаш Абайдың халық жайын уайым еткен өлеңін айтты. "Қалың елім, қазағым, қайран жұртым" деп басталатын сөзі еді. Бұл тұста Жамбыл тағы да ширыға қозғалақтап, қатты толқып қалды. – Әттегене дүние-ай, қайғыға түскен қайран ер, қабағың ашылар күн де жоқ-ау! Алысты болжа дейсің-ау, сөзіңнен айналайын! Тағын айтқын, айтқылашы, інішегім. Кеудеме, саңылау көрмеген кеудеме нұр төккендей болдың-ау, мүлдем тегі! Жарық сәуле бердің-ау, Мағашым! – деді. Біраздан соң, орталарына толы сары тегенемен қымыз келіп сапырылған шақта, Дәттің сол жағында отырған Жамбыл Мағаштың қасына қарай, домбырасын теңдей өңгеріп бір-ақ ырғып, ауысып отырды. Осы түнде ол Абай шығарған әндердің де біразын Мағаш пен Өтегелдіге кезек айттырып, көп тыңдады. Ас алдында Жамбыл өзінше бір ой түйді. Кеш бойы естіген соны сөздердің орайын сәл қайырғаны тәрізді еді. – Қасиет қайда, қазына қайда десем, Абайда екен ғой, мүлдем тегі! Атам заманнан бері "Қабан ақын айтты", "Құланаян Құлмамбет, Дулат, Мәйкөт, Шапырашты Сүйімбай құйындай соқты, – "даңғыл шапты" дегеніміздің бәрі мына жерде екен ғой. Абай дария болғанда, былайғы жүрген бәріміз жар шұқанақ екеміз ғой тәйір, шіркін. Бірді күлдіріп, бірді жұлдырып айталы десек те, табатынды таппаппыз да! Елге пана, еске дана ақыл да, өнеге де бір өзіңде тұрмай ма! Құштар еттің, құмар еттің, Мағашым. Сенің жақсы әкең, менің жақсы ағам болсын, ұқтың ба, жетсін осым! Дуайдай дуай сәлемім осы босын, – деп еді. Жамбыл сөз аяғын бір ауыз өлеңмен түйген-ді. Әкем-ау, жойқын екен Абай үні, Далада өзгеріпті-ау жырдың түрі. Жетісу, Алатауды таң қалдырып, Мені келіп оятты-ау, бүгін әні. Мағаш Жамбылды сергек, сезгіш, көреген адам деп аңғарды. Осыдан кейін ол енді өзі болып, үй іші болып тілек етті де, түн жарымына шейін, бар жиын бір ғана Жамбылдың өз жырларын тыңдаумен болып еді. Осы кеш пен түн Әбіштің бой жасаған, соңғы қуатын танытқан болымсыз, шолақ шағы екен. Міне, енді қар кетіп, жер қарая бастады. Бірақ Алматының көктемі ашық күнге зар қып тұр. Ауыр сұр бұлттар біресе тауын бүркеп, біресе биік таудан асып аунап, қаланың үстін басады. Өзгеше бір жүдеу сұрғылт күндер боп кетті. Соған орай дымы көп, ауасы ауыр мезгіл Әбіштің онсыз да әбден біткен әлсіз демін үзуге тақап келді. Санасы, ойы соншалық сап-сау. Бірдеме айтқысы келсе, тек ұйқылы-ояу адамның қалпындай ақырын сыбырмен айтып та қояды. Бар дүниені, қыбыр-тықырды, әр сөзді естіп, ұғып та жатады. Бірақ арығаны, талғаны, бой қуатының біткені соншалық, енді тіпті көңіл ойы біліп жатқан, тілеп жатқан сусын тәрізді қажеті болса да, айтуға аузы сараң тартты. Үш күн болды, Мағашқа барынша елжіреген мейірмен қарап: "Мағатайым!" деп еркелетіп, айтып қоятын сөзі де қалды. Мағаш бүгін күндіз аса күдер үзіп, ұзақ жалғыздық тыныштықта отырған қалпында өзіне өзі "Бүгін бе, ертең бе екен?" деп қалды. Соңғы демі үзіліп болмаған жан ағасына арнаған арыз сөзін ақ қағазға тізді. Дейтұғын сөзің қайда "Мағатайым?!" Қауіптің тоқтауы жоқ барған сайын. Жарқ-жұрқ етіп жайнайтын жас шағында, Шынымен кеткені ме, ағатайым?.. Жас татымас жылауға көзді бұлап, Күні-түні жалбарынам жанын тілеп. Сыртыңа бір белгіні қоймасаң да, Күймесіңе болмайды жүрек жылап!.. – деген еді. Осы күні мезгілдің тақағанын сезе ме, Абайдан телеграмма да келді. "Телеграммамен толық айт, халі қалай?" депті. Әбіш телеграмма келгенін Майқан төргі үйге кіріп, Мағашқа әкеп бергенде езген екен. Телеграмма жөнін Мағаш оқып бергенде, үн қатқан жоқ. Тек бас жағына тақау тұрған лампы қасындағы қойын книжкасын көрсетті. Ашылған беттері үстелге төңкеріліп қойылған екен. Әбіштің көз ажарына, емеурініне қарап Мағаш енді аңғарды. Әкесінің телеграммасына "жауабым осы" деген тәрізді. Мағаштың арабша жазуға көзі түсіп еді, "Аға, қош! Арманым – тілегіңді ақтай алмадым. Барымды бере алмай кеттім!.. Тағы арманым –Мағыш! Қызығым едің!.. Ғашық жарым!.. Бір өзіңе берілген аласыз көңілім адал!.. Рахиланы сүйдім..." депті. Бұдан бұрын сөйлесер сөзін тыйған болса, енді осы жолдармен ой сезімін де үзген еді. Сол күні түстен бастап, кешке дейін Әбіштің нашарлап жатқанын естіген көп адамдар Әбсәмет үйіне екіден-үштен келумен болды. Қасына қаланың оқыған бір адамы Бақия деген арғынды ертіп Дәт те келді. Әбіш үндемесе де, Дәт Мағашқа арнап келген жайын айтты. – Көптен о яқ, бұ яққа жүрісім боп, үстіне кіре алмап ем. Мана Бақияға кездесіп, "сенің бауырың, менің тілеулес дос-жарым емес пе!" деп кеп қалған жайымыз со, Мағаш шырақ! – деді. Мағаш Әбіштің ауырлап жатқанын ақырын ғана қысқа сөзбен айтқан еді. – Несін айтасың, қарағым! Көріп отырмыз, о яғын айтпай-ақ қойғын, тек шыпа берсін! – деді де, Дәт жүріп кетті. Осы қаладағы облыстық правлениеде, округ сотында, ояз кеңсесінде істейтін Арғынның, Найманның тілмаштары бар еді. Олар да бірнеше буын адамдар боп келіп, қоштасып шықты. Солармен ілес, қайдан білгені белгісіз, осындағы бес мешіттің халфелері мен сәлделі мәзіндері, қартаң шәкірттері де қайта-қайта келе берді. Имек тұмсық, ала көздеу, ұрты суалған, қара сақал бір халфе Әбіш қасынан ауыз үйге шығып, кебісін киіп жатып, "бәрәкәллә, бәрә-кәллә!" дей берді. Өтегелді соған өзі күйіп отырған көңілімен өлгенше ыза болды. – Арам құстың тұмсығы сияқты имиген тұмсығыңды бұзып жіберер ме еді! Қызылға ұшқан ақ бас күшіген сияқтанған қу құзғын. "Бәрекелде, бәрекелдесі" несі? "Ауырғаның жақсы", "әлсірегенің жақсы" дегені ме иттің? Енді қайтып келместей тірсегін қырқар ма еді, – деді. Жаңағы халфе қораға шығып кеткенше, сыртынан ұрыс сөзін оқтай атып қалды. Бұл түн таңға тақағанша Әбіш ешбір белгі бермей, сұлық жатты. Ымырт жабылған соң Фидлер соңғы рет келіп, Әбішті қимай маңдайын, қолын сипады. Көп салбырап үнсіз отырды. Мағашпен қайта-қайта қол қысып, ұзақ қоштасты да, ешнәрсе айтпай кетіп қалды. Соның артынан, ұзақ түннің баяу таңы жаңа сызат беріп ата берген шақта, Әбіш үзілді. Ешбір қыбыр еткен белгі, қиналған шырай байқатқан жоқ. Көптен бері барлық пен жоқтық арасында жатқан аяулы жан, өмір шегінен баяу ғана, ақырын ғана жылжып өтіп кеткендей. Абайдан кеше келген телеграммаға ендігі жауапты Әбсәмет көңіл айтып қайырды. Және баласының сүйегін қалай қоюды бұйырады екен, соны сұрады. Абайдан сол күні тығыз телеграмма келді. Бұрын ойлап, байлап қойған жайы екен. Мағаштың хатынан аурудың "Семейге, еліме жетіп, ата-анамның қолында өтсем" деген арманы барын ұққан еді. Сондықтан Абай енді Алматыға уақытша қоюды тапсырыпты. Күн жылынып, жол түзеле бере туған жеріне алғызып, әкеп қоймақ ниетті айтты. Әбіштің жаназасына Алматы халқы көп жиылды. Талайдан бұлыңғыр, жүдеу, сұрғылт аспан мөлдір көк боп жарқырап ашылған еді. Қалың жұрт Ташкент аллейімен жүріп отырып, қазақ зиратына апарып Әбішті қоюға кетті. Лақаттап қазған көрдің жері әрі салқын, тоң еді. Ақыретке ғана оралған кіп-кішкентай, жұп-жұқа, бірақ ұзынша бойлы Әбіш сүйегі қазір сол суық қара жерге табыс етілді. Үлкен жүрек, аппақ таза көкірек сол қабірге түсті. Әбішті жерге, лақатқа Майқан мен Өтегелді өз қолдарымен қойып жатып: "Аманат!" "Аманат!" десті. Жағалай тұрған барлық жиын осы сөзді бірауыздан қайталады. Бұл сөзге қимаған жүрек те бар. Бауыры суық қара жердей әлдебір рахым тілеген дәрменсіз өтініш те бар сияқты естілді. Өлікті қоюға жиылған жұрт көп болғанмен, Мағаш өзін бөтен көпшіліктің арасындамын деп андайтын. Сондықтан бүгін таңертеңнен бері ол оңашада жылайтын да, бөгде адамдар маңайласса, жасын тыйып, іштен тынатын. Үн жоқ, аппақ боп сұрланған жұқа жүзі де шөлмектей жүдеген. Өзі де ауруға бергісіз. Ол Майқан мен Өтегелдіге де жылауларын азайтып, бүгіндер бойды берік, қатаң ұстауды бұйырды. Қабір басында олар да еңіреп, боздап жылағысы келсе де, өздеріне тыйым салысты. Топ енді өлікті қойып болып, қабір басынан серпіле беріп еді. Таңертеңнен бері Әбсәмет, Дәт екеуінің қасынан тізесін айырмаған Жамбыл, енді біраз ғана топтың ортасында жүдеп тұрған Мағашқа үн қатты. Әуелі аһ ұрып, жалын атты да, көзінен ыршыған ыстық жасын үлкен жүзіне ағызып тұрды. Сөйте тұра, ол бұндағы дос қазақтың, бауырмал қазақтың атынан дәл осы қабірдің басында, Абайға арнаған сөз бастады. Бұл сөз көңіл айтқан, жаралы жүректі жұбатқан, талай адал, дос бейілден тіл қатқан сөз еді. Әндетпей, дауысқа ұсатып зарлатпай, өзінің осылай сөйлеуін "Мағаш жас жақсы түсінеді" деген сеніммен Жамбыл жырлап кетті. Маңында тұрған Дәт, Әбсәмет, Майқандар ғана емес, бүгін осы жаназаға келген жиырма шақты орта буын аталар, әкелер бар еді. Олар да тегіс тына қалыпты. Жамбылдың тегін айтпай, кезін де, сөзін де тауып айтатынын олар біліп, бағалап тұр. Ақынның алғашқы сөзінен бастап-ақ бас изегендер бар. Күрсіне түсіп жылаған жандар да білінді. Аңдаған адамға Жамбыл сөзі бұндағы халық атынан алыстағы асыл азаматқа, халық ұлына айтылған арнаулы сәлем боп шықты. Жақын сәтте жылап тынған Жамбылдың алғашқы үнінде өксіктің дірілі бар. Ең алғашқы сөзде даусы қарлыға да шықты. Сәлем айт барсаң Абайға, Кеңесі жеткен талайға. Ауырды жеңген қара жер, Сабырлы болсын қалайда... Бір жұтқан судай дүниесің: Ащысын жұтып күйінесің, Жаңғаққа біткен бәйтерек Жалғызбын деп жүрмесін. Кемелге келген асыл-ай... Тасқында тәңір басуы-ай... Нар көтерген ауырға Арқасын тоссын жасымай... - деп бастаған Жамбыл сәлемі, әуелі Әбішті жақсы жоқтап барды. Артынан Абайға қарай шебер оралып, оны жұбата сөйледі. Қайғы жалғыздықта, әсіресе, жанға батады. Сен жалғыз емессің... Елің, досың көп. Алыстағы күрсінгенің біздің мұндағы кеудемізді шарпып жатыр... Бірге жыласамыз, өзіңмен бірге де уанайық, асылым!.. Қара қазақ халқының қадірлісі! – деп, жылы сөзін аяқтаған-ды. Әбішті қойып болысымен Мағаштар Абайдың шақыруымен, асықтыруымен Семейге тығыз-ақ жүріп еді. Бірақ әуелі Жетісу көктемінің лайсаңы боп, жолды бұзып әуре етті. Лепсіден өтіп, Аягөзге қарай тақағанда, Арқаның суық, ұзақ қысы аяқтап болмады. "Семейге тәуір жолмен жетіп қалармыз" – деп ойласып еді, о да болмады. Биыл ерте кете бастаған қар Аягөзден Семейге шейін көксоқта боп, ақсақ ойылып, жүргіншілерді қатты бейнетке ұшыратты. Алматы мен Семей арасына Мағаштар күндіз-түн аз аял етіп жүрсе де, жиырма күндей сапар шекті. Абай Мағаш келгенше өмірдегі бір тірегі құлап кеткен жандай болды. Өзін де биік құздың басында, қатер жардың жұлып aп кетер қасында тұрғандай көреді. Қыбыр етсе, аяқ басса, қуаты кеткен бейнесі бұған билетпей, сол бас айналдыратын құз биіктің түпсіз, шексіз қара шыңырауына қағып құлатып, алып кететін тәрізді. Түнде ұйқы жоқ, күндіз ауыр ойдан, қасіреттен тыным жоқ. Бұл күнде тіпті қасындағы етбауыр жақындары: Кәкітай, Дәрмен, Баймағамбеттермен де тіл қатысып, шешіліп сөйлеспейді. Қасірет жеңген үлкен, мейірлі жүрек суып, қатайып, түңілумен түйіліп алғандай. Тек қана Мағаш келер алдында қырда, ауылда Әбіштің жетісін беріп және бір жұмадай қалың бата оқушыларды атқарып болып, Ақшоқыдағы ауылдан Ақылбай келіп еді. Абай одан ең алдымен Мағыштың халін сұраған. Ділдәның да, басқа жан күйер жақындардың да Әбіш қазасы үстіндегі күйі қандай екенін Ақылбайға айтқызып, үндемей тыңдаған. Мағыш қайта-қайта тала береді екен. Аппақ шөлмектей боп кетіпті. Ақылбай әкесіне әуелі жақын жандардың мінезін, уайымын, сөздерін айтып, күндізгі бірнеше сағат уақытты Абаймен оңашада өткізген еді. Кешкі отырыста Әбіштің жетісіне бата оқи келген Тәкежан мен Қаражанның бір бықсыған жаман сөздерін Абай сұрамаса да, Ақылбай айтып кетті. Ділдәмен сөйлесіп отырып, Тәкежан Абайға сын айтыпты. "Оқытам, оқытам деп, жер түбіне қаңғытып жіберіп, ауруға бір шалдықтырды. Ата-бабамыз орыс оқуын оқымай-ақ адам болып, жақсы атанып, абырой алып, ел билеп-төстеп еді. Оқудың түбін тесетіндей, осы баланың денсаулығы нашар екеніне де қарамай жібере берді. Ал оқытып болды. Енді соған табыс таптырмай-ақ, ақша-пұл іздетпей-ақ қойса не етті? Тағы бір қиян шетке, Алматыға қызметке жібертіп несі бар еді?" – депті. Абай Ақылбайдың жүзіне тесіле қарап, ыза да бола алмады. Өзіне және қайран да қалды. Бір замандар шағында Тәкежанның аузынан шыққан осындай шіріген сөздерге Абай өртене күйініп, оқ тигендей оршып түсуші еді. Қазіргіні бейне бір ауыр жарадан белі сынып жатқан арыстанның көзіне қонған шыбын жарасындай ғана танып, елеусіз қалдырды. Тек жалғыз, ызалы мысқыл тәрізді бір ащы жайды ақырын салқын ғана айтты. – Тәкежан менің де "қабіріме топырақ тастаймын" деп келіп, тікен тастап кетер-ау! –деп қоя салды. Ақылбайдың айтуынша, ауылдағы әйелдер, жастар және балалар да Абай мен Мағаштың болмағанын қатты ауырлайды екен. "Бата оқи келген әралуан алыс-жақын, дос – дұшпан да ауылдың басты еркектері болмаған соң, әртүрлі жаңағыдай ірік-шірік сөздер тастап кететін көрінеді" деп отырып, Ақылбай Абайға және бір удай ауыр сөзді айтты. Ол сөз де жақын болмыстың аузынан шығыпты. Шеттен келген бата оқушылар соны естіп, түршігіп кеткен болса керек. Жаңағы Тәкежан сөзінен шығарып, оның қаны суық қатыны Қаражан да жазғырыпты. Ысқақтың паң, кердең топас кеуделі Мәнікесімен қосылып қорланған, намыстанған болады екен. – Кімнің басына ат қойып келеді ағайын, туған?! Қаралы басымен зарлап қалған алғаны, аңырап қалған анасы қайтіп басына барып құран оқытады? Тым құрса қолынан топырақ салғызса не етуші еді! Ауыра салысымен елге неге алғызбады? – деп айтады екен. Және де енді тұлыпқа мөңіреген сиырдай, бір томар белгісі қалмағанға қайтып шыдаймыз? – десіпті. Олар Абайдың байлауын білмейді. Тіпті білсе де, жұртқа әдейі Абай басын сынап, іштей табалап жүр. Осының аты да жақын, туыс! Бірге жыласып, бірге жоқтасқан кісің боп отырған, жалған жақындар, жау жақындар. Бұндай сөздің шоғырын да Абай өртеніп отырған кеудесімен сезген. Әбсәметтің телеграммасы келісімен жолдың жайсызын ойлап, Алматыға уақытша "Аманат" қойыңдар дегенді өзі шешкен. Ешбір жанға ақыл салмай бұйырған телеграмма берген. Сонда осындай суық тіл, сұғанақ тұмсықтар итше тімтініп, Абай емес, әсіресе Әбіштің әруағын күңірентер деп сезген. Туған жеріне, еліне алғызуды сонда байлаған. Мағаш келмей, Абай қаладан шыға алмай бөгеліп жатыр. Ауыл болса, Ақылбай хабарына қарағанда, есті-басты жан күйер жандарды керек ететін тәрізді. Соны ойлап, Абай Ақылбайға қосып, Кәкітайды Ақшоқыдағы ауылға тез жөнелтті. Өзі қасына Дәрменді ғана алып қалды. Өмірде алғаш рет ауыр соққыдан қатты жеңілген жандай. Әл-қуатын жия алмай, тағы да үнсіз, қыбырсыз қайғы соңынан қадалумен болды. Қала халқынан Абайдың уайымын естіп, ол жатқан пәтер үйге ертелі-кеш көп адам келіп жатты. Бір кезек көңілін алаң етіп, ас ішкізіп, жұбату айтамыз деп Сейіл мен Дәмежан да келіп кеткен. Дәрменнен сәлем айтып, Сәмен, Сейіт сияқты Затонның Абайды жақын дос көретін бір топ кедейлері де, грузчик жұмыскері де келіп кетті. Қаланың саудагері, чиновник тілмаштары, тіпті молда шәкірттері де келе берді. Көңіл айтушылар ерекше көп болды. Абай көп жанмен қабақ ашып, тіл шешіп сөйлескен жоқ. Бұл келушілер ішінде Абайдың анық қабылдап ұзатып салғандары Сейіл мен Дәмежан. Және Әбішті ана жылғы Мәкен дауының тұсында өздеріне басшы серік көріп, әңгімелеген Сәмен сөздерін ғана Абай үлкен ілтифатпен тыңдап еді. Ол топты да Абай анық дос-жар көңілімен қарсы алған. – Мен үшін болмаса да, Әбішті жақсы ойлап келіпсіңдер! Сендердей жандар жұбату айта келгенде, Әбішті жоқтай келгенде, мен алғыс айтпасам, астарыңды бірге ішіп, қайғылы қабағымды ашпасам, әруақ ырза болмас еді. Әбішке сендер ырза болсаң, сендерге мен ырза! – деген. Сөз бен жөнді жақсы білетін Сәмен, Әбіштің қазасына байланысты соншалық саналы бір арман айтты. – Ортамызға келіп, ақылымен, білімімен басшылық етсе етерлік, бір жас осы екен-ау, есіл ер! Досың болса осы болсын! Дәрмендей жалғыз-жалқылар Әбіштен пана тапса, есесі ешкімге де кетпес-ау! – деп, сондай бір үміт, қуаныш етіп қалып ек! Біз де жетім қалдық десек болғай да! Заманымызда мұңымызды ұғып, қамымызды жейтін қай қазақтың оқығанын көріп отырмыз? – деген. Осы сөз Абайға, әсіресе өзгеше тауып айтылған жұбаныштай еді. Анда-санда өз ойымен күңіреніп, Абай тағы да сыбырлап сөйлеп, шер толқытып кеткенде, ойда жоқта өз-өзінен ырғақты бір жолдар құралады. Оған өксік араласады. Жас орнына тілден шыққан жүрек қанындай! Сол жүрек қанымен жазылған жолдар екшеле береді. Оңаша қалса болды, сыбырлай зарлап, кейде жоқтау, кейде шер шығарады. Сондайда қайталай беретін бір қайырма бар... Замана, неткен тар едің, Сол қалқамды қоймаған?!. – деп әлденеше қайыра, күрсіне түседі. Сәмендер кеткен соң осы жолдарға, осы ырғағына Абай тағы бір оралған еді. Ата арманы, жаңағы Сәмен айтқандай, халық арманына, кейінгі буын, жас төл арманына айналып кетеді. Жаңа жылдың басшысы ол, Мен ескінің арты едім. Арман деген ащы сол, Сүйекке тиді, қарт едім! Қайғы болды күйгендей, Ол қуатым еді рас. Көзге қамшы тигендей, Шыр айналды артқы жас! Осыған қоса тағы бір үзік арман ойласа, әке арманы емес, халық арманына, қараңғыда қамалған ел арманына мегзейді. Жұрт әкесі боп, бір жылап кетеді. Білім алдың, бас болдың, Көкірегіңді кермедің. Ел ішіне cay келсең, Тағылым айтпас ер ме едің! Жол көрсетіп сонда өлсең, Арманым бар дер ме едім!.. ... Замана, неткен тар едің, Сол қалқамды қоймаған!.. – деп, тағы бір у толқынын жұта құшқандай болады... Абайдың уайымын, Әбіштің өлімін талай қазақ баласынан, тіпті талай "туыспын" деген аталас жақыннан әлдеқайда көп уайым еткен қазақтан жынысы бөлек жандар да болды. Ол әсіресе Павлов еді. Әбіштің жат хабары келген соң Павлов Абайдың қасында үш күн ұдайымен, таңертеңнен кешке шейін болып өткен. Абай жүрегі қабынып, соңғы кезде бір шақта талықсып та кетіп еді. Өзінің көз алдында қападан, қасіреттен осындай өрт шалғандай күйге түскен Абайды Павлов өз әкесіндей аяды. Оңаша қалса болды, үнемі жұбату айтатын. Бір рет үйіне барып қайтып, Әбіштің соңғы төрт-бес жыл бойындағы бұған жазған талай хаттарын әкеп берді: "Осы хаттарға көңіл бөліңіз, Ибрагим Кунанбаич! Абдрахим қандай биік, қасиетті санаға жеткен жан еді. Соны, осы бір маған жазған хаттарынан танырсыз, андарсыз да. Уайым еткенмен, жұбаныш та етерсіз. Сабыр да табарсыз деймін. Себебі жүз жасайтын жан жоқ. Аз өмірде қаншаны біліп, биіктеп өскенін, шырқай ұшқанын көріңіз! Жақсылығын көзбен көріп, оймен танудың өзі де "балам" деген атаға көп жұбаныш бол ар деп білем!" – деген. Әбіштің хаттары әдемі, ұқыпты боп берік оралған күйде Абай төсегінің бас жағынан жай тапқан. Дәл осы күндерде тағы да дос жүрегімен Абайға аса терең ой түсіріп, жаңағы Павловша жұбата біліп хат жазған ескі досы Евгений Петрович Михайлов еді. Көп жыл бұрын Семей әкімдері тайдырып жіберген жақсы жан бұл күнде білім соңына түсіп, Зайсан жақта, Алтай алабында жүр. Бірде кезбе өмірге, кейде жазу еңбегіне беріледі. Евгений Петрович соңғы жылдардағы Әбіш жайын оның хаттарынан біледі екен. Ал мынау хатында өзінің есіне алғаны Әбіштің бала шағы. Михайловтың өзі қолынан жетектеп апарып кіргізген орыс школының ішінде Әбіштің ең алғаш көрсеткен мінездерін жазыпты. Бұның бауырына жабысып, әкесіндей көріп, таныс емес школды, бар жандарды жатырқаған ауыл баласының суреті шебер тілмен сипатталған екен. Сол Әбіштің азғана өмір ішінде жүзге келген қазақ шалынан бетер көпті көріп, көпті білгенін айта отырып жұбатады Михайлов. Енді бір кезек тағы да Абай өзімен-өзі қалған сәттерінде Әбішке екінші әкесіндей болған тамаша дос Михайловтың сөздері де өлең қатарына ауысады. Көргені мен білгені Жүзге келген шалдан көп. Бізге уайым жегені, Арманда боп қалды-ау деп, – деп, қатар жолдар үлкен оймен көп сезімді сараң таратып, іркіле берді. Осындай Әбішпен бір өзі оңаша сырласқандай, арыздасқандай сәттерін Абай ендігі тірлік тынысындай күнделік мерзімі етіп алып еді. Әлі жан баласы көрмеген, ешкім оқып білмеген бір Әбіштің өзіне жолдаған талай күйлі сырлар көп туған. Мағаш келген соң да, Абайдың қапа мен қазада туған ақын шабыты іркілген жоқ, дами берді. Тек Мағашты үш күндей оңаша алып отырып, Әбіштің бар айтқан арызын, арманын есітті. Қыс бойғы бар мінезін, қалай ауырып, қалай үзілгеніне шейін – бәрін де ұзақ-ұзақ айтқызып еді. Сол орайда Мағаш Абайға жолдаған, Мағышқа арнаған Әбіштің арызын, қоштасу сөзін көрсеткен. Қай күні жазылғанын ол айта алмайды. Бірақ, Мағаштың ойынша, Торжорға атты бәйгеге қосқан күні бұған осы арыздасу сөзін көрсеткенмен, дәл осы күнде жазған болмау керек. Өйткені бұл кезде Әбіштің әл-шамасы мүлде азайып кеткен-ді. Қарындаш ұстап, қағаз жазуға шамасы қалмаған болатын. Тегі, бұрын жазып, ерте әзірлеп, ең соңғы сағатта әкесіне, жарына жеткіз деп қойғандай. Осы сөздерді естіген соң да, Абайдан азаматын жоқтаған ел атасының мұңы толқып шығады. Тәуекел зор, ақыл мол, Қорықпай тосқан тағдырын. Қиынсынбай елімді ол, Білдірмеген бір сырын. Ата-ананың қызметін, Алған жардың қарызын, Өтемей кеткен бейнетін, Қағазға жазған арызын... Мағашпен оңаша ұзақ әңгіме соңынан және де сөз бен шер шығармай, ауыр дертті ақын жүрегі ендігі сырласы қағазына жас аралас жырын, сырын төгеді. Жиырма жеті жасында, Ғабдрахым көз жұмды. Сәулең болса басыңда, Кімді көрдің бұл сынды! – деп, кей жастарға оның көп мінезін, жаратылысын үлгі қыла сөйледі. ...Тәкаппар жалған онда жоқ, Айнымас жүрек көңілің бал... ...Аз өмірін ұзайтқан. Ғылымға бойы толған соң, Көрген жерін молайтқан. Оқып біліп болған соң, Қырым, Кавказ, Түркістан, Ресей, Сібір қалмады. Хабарланып әр тұстан, Көрмей дамыл алмады! Құйрықты жұлдыз секілді, Туды да, көп тұрмады!.. – деп кетеді. Бұрын Абай өзі айтып көрмеген, жақсы азаматты арман еткен ата сыры баян етіледі. Абай бұрынғы әдетінде өзі жазған өлеңдерін бірді-екілі адамға оқып беріп, не Мағашқа немесе Дәрмен, Кәкітайға, кейде Кішкене молдаға жөнелтуші еді. Көптен бергі Абайдың көңіл сырласы, ендігі өлеңдері ешкімге паш етілген жоқ. Ол жазатын да, қол сандығына, төсегінің бас жағына жинай беретін. Бірақ бұнымен ендігі өлеңдерді ешкім білмей қалған жоқ. Әсіресе, Дәрмен көлденең адамға айтпай, білдірмей жүрсе де, мезгілін тауып, Абай бөлмеден шыққан кездерде жаңа өлеңдерін тауып, көшіріп алатын. Кейін Кәкітай екеуі оңаша оқысып, жаттай жүруші еді. Мағаш келген соң, оның Әбіш қасында отырып жазған өлеңдерін өзіне айтып берулерімен бірге, Дәрмен мен Кәкітай Мағашқа әкесі жазған өлеңдердің бәрін де білдірген. Дәрмен мен Кәкітайдың да, Ақылбайдың да Әбіш науқасынан бері қарай осы шаққа шейін жазған әлденеше өлеңдері бар. Абайдан оңаша Мағаш, Дәрмен, Кәкітай үшеуі болып бір сөйлескенде, бұлар осы соңғы бір жыл бойындағы өлеңнің өзгергенін айтысады. Соны әуелі Әбіш байқаған еді. Мағаштың айтуынша, ол Абайдан бастап, биылғы жыл өлеңінің басқа болып бара жатқанын сезіпті. Орыстың анық шебер өлеңдерінің тағы да бір үлгісін андапты. Бұл жайға ұзақ ой жібермесе де, қайғылы жастар ендігі мұң, қасіреттерін анық өзгеше айтатындарын еске алысады. Мағаштың Әбіш өлген соң айтқан тағы бір өлеңі өзімен ере келіп, Дәрмен, Кәкітайдың қолына тиіп еді. Сонда және де айрықша шыншыл дем, басқа бір тыныс бұлдырсыз айқын аңғарылып тұр. Ержеткен соң Рахила, Арман қылар әкесін. Тырнағына ала ма Аға, іні, шешесін! Жетіммін деген ішінде Кете ме қайғы, кекесін. Құл болармын балаңа, Қате кетсе кешесің. Жарың қалды қолымда, Жетім болған жасында. Неше түрлі қайғы бар, Бейшараның басында. Арманда қалды-ау, қайтерсің, Отыра алмай қасыңда!.. – деген жолдар тізіліпті. Өзгесінен бұрын бұнда және де адамды төндіріп, қолма-қол, көзбе-көз бір шындыққа соншалық еріксіз мойындатып тұрған дәлдік бар. "Осылайша сөйлеу соңғы жыл өлеңдерінің өзгеше сипаты болды", – деп, бұл жастар өздері де айтысады. Әсіресе Абайдан бастап, ендігі сөзде бұрынғы қазақтың осындайда айтатын жоқтауынан, қоштасуынан мүлде жырақ, аулақ жатқан бір жай бар. Бұрынғы қазақтың би мен бегі, алымпаз ақыны жырласа немесе кейінгі заманда мұсылманшылық, діншілік үгітін көп таратқыш қожа-молда жоқтау жазса, татымал болған арзан шындықтар қаптаушы еді. Онда бос мақалдап, сөз қосарлап, "тұяғы бүтін тұлпар жоқ, қияғы бүтін сұңқар жоқ" деп бір кетеді. Немесе көбінесе соңғы замандарда "құдайдың досы пайғамбар да кеткен" – деп сөз бастайды. "Мухаммед досты шаһариар кеткен" – дейді. "Кербалада Қасен-Құсайын өлген", "Ақ пайғамбар достысы Қамза да қаза болған" – дейді. Осындаймен қайғыны айтам деп, қайдағыны кезетін қаңғыма сөздер көбейетін. Абай үлгісі осы қапада бір әкенің құр ғана баласын жоқтағанын айтқан жоқ. Одан әлдеқайда алысқа мегзеп жатқан терең толғау бар. Өзгеше тәрбиені алыс өрістен барып алған азамат жайы арман болды. Ол – тәрбиенің үлкенін алған азамат. Өйткені ең үлгілі ел – орыстың ең өнерлі қаласы Петербургтен қазына алып қайтқан жан еді. Өзі үшін емес, төрелік үшін емес, халқы үшін. Қараңғыда қамалған қалың жұрты үшін қазына алып қайтқан. Жыл құсындай жаңа төлдің басшысы болар деген алғашқы буын азаматы кетті. Ол "еліне келіп, еңбек етсе" деген Абайдай атаның өмір бойғы арманы екен. Сол тілегіне сай боп, білімі толып, адамдық қасиеті өсіп, жас қанаты енді бекіп, енді адамшылық сапарға, алысқа ұшады деген шақ еді. Сондайда қаза болып отыр Әбіш. Сол үшін жұбаныш таппай, жаны жылайды. Шексіз ұзақ түндер бойы қасірет шегеді халық әкесі Абайдай шер тартқан азамат! Жаңғырған жаңа белдегі тынысы басқа бұл өлеңдер соның жайын баян етеді. Мағаш келген күннің қарсаңына Абай жалғыз өзі шешіп, байлаған бір жай бар еді. Үш күндей Мағаштан Әбіш жайына қанып алған соң, енді Абай сол байлауын білдірді. жүктеу/скачать 7,5 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|