Жануарлар патологиясының негізгі даму кезеңдері Патологияның даму тарихы өзінің түбірімен өте тереңге бойлап кетеді. Ғылым тұрғысына көз қарастың болмаған кезеңінде аурудың маңызы демоникалық және онтологиялық көріністер және онтологиялық патологияның дамуы мен (грек. Ontos – тіршілік, pathos - күйзелу, лат. logos - оқу), сипатталады. Б.э.б. 460 – 377 жж. грек дәрігері Гиппократ гуморальдық (grek. Humor – ылғал, сұық, нәр) патологияны дамытты, оның негізінде дені сау организмде, организм нәрінің ара қатынасы тең болуы (қан, шырыш, сары және қара өттің) жатады ,ал дерт олардың өзгерісі немесе араласуы (дискразия) мен мүшелерде «ауру тудыратын материяның» орналасуы мен сипатталады. 1855 ж. неміс ғылымы Р. Вирхов, Шлейдан мен Шванн әртүрлі тіршілік иелері өсімдік пен жануарлар жасуша теориясын құрлысын ашқан, микроскопиялық техниканың даму негізінің арқасында (1824-1902) дамытты. ХІХ ғасырдың екінші жартысында Клод Бернар, Конгейм және басқа ғалымдар ауруларды зерттеуде, тәжірибе ретінде малдарға физиологиялық және биохимиялық зерттеу әдістерін қолдана бастады. «Патологиялық физиология» терминін алғашқы рет И.Варандес ХІІ ғасырда қолданды. Орыс елінде патологиялық физиологияның дамуы белгілі физиологтар И.М.Сеченов, С.П.Боткин және олардың оқушылары В.В.Пашутин өз үлестерін қосты. Патологиялық анатомия мен физиологияның ары қарай дамуына үлкен әсерін тигізген И.П.Павлов (1852-1936) және оның мектебі. Патологиялық физиологияның ары қарай дамуына үлес қосқандар Е.С.Лондон, М.П.Тушнов, Г.Н.Крыжановский және басқада ғалымдар.