Арман пв баспасы

77
Ал мас хан біл мей ді. Жо рық тан қай тып ке ле жат қан да оның көзіне алыс тан 
бір сы рық ша лы на ды. «Әл гі бір ел ден ерек се рей іп кө рін ген көк сы рық та бір-
те-бір те сел дір мұ нар ға сі ңе түс ті. Көк қой нау да ғы көп қа рай ған ай қын да ла 
бас та ды. Қар сы ал да ры нан қа рақұ рым қа лың қол кес-кес теп тұ ра қал ған дай 
зәу лім мұ на ра ла ры көк мұ нар да қал қып, бай тақ ша һар шы ға кел ді. Қақ төр де 
әл гі бір ас пан мен бой талас қан көк сы рық, ен ді бай қа ды – мұ на ра. Оны бұ рын 
бұл ша һар дан көр ме ген си яқ ты еді. Көк ма са ты көй лек ки ген әл де бір ару дың 
алыс тан арып-ашып ке ле жат қан жа ры на са ғы на қол бұл ғап, көк ке кө тер ген 
бі ле гін дей жұп-жұ мыр, сым бат ты мұ на ра жа қын да ған сай ын жалт-жұлт 
ой нап, жар қы рай түс ті».
Осы мұнараны салдыру оңайға түспейді. Кіші ханымды сыртынан көрген 
сәулетші жас жігіт оған өлердей ғашық болып қалады. Сөйтіп, мұнараның 
соңғы кетігін бітірмей жүріп алады. Кіші ханым өзінің киімін кигізіп, бір
қызметші қызды жібереді. Шебер оған (Кіші ханым деп ойлап) ғашық екенін 
айтады. Әмірші айналасы да Кіші ханым мен шебердің арасында бірдеңе бар 
деп есептейді, бірақ ешқайсысының қаһарлы ханға айтуға жүрегі дауаламайды. 
Тек бәйбішесі – Ұлы ханым өзегін құрт жеген қызыл алманы Әміршіге 
жіберткізу арқылы оның ең сүйікті әйелі Кіші ханымның «сырын» әшкерелемек 
болады. «Мі не, бү гін де ол көп ұза май та ғы да ат қа қо на тын ке ле сі жо ры ғы 
ту ра лы ой лан ға лы ке ліп еді, есі не қай да ғы бір ал ма сап ете қал ды. Сол бір бі лі-
нер-бі лін бес жіп-жі ңіш ке пы шақ да ғы түс кен нарт қы зыл ал ма ке ше бұ ның 
ал ды нан қайт қан-ды, жа ңа та мақ үс тін де қыз мет ші әй ел ал тын та бақ қа са лып 
та ғы әке ліп ті. Ол өз ге ал ма лар жет пе ген дей, тап со ны ұс тай ап ты. Ара сын 
ашып қа рап еді, бұ лаң дап құрт шық ты. Қыз мет ші ле рі нің ал дын да мі нез 
ша қы рып жат пай тын; бай қа ма ған боп та бақ қа қоя сал ды. 
«...Бұ рын қыз мет ші ле рі не на за рын 
тік те меу ші еді, бұ жо лы тін те қа ра ды. 
Тай са ла қоя тын қыз мет ші әй ел кө рін-
бей ді. Сон да қа лай, мы на әй ел ма на ғы 
құрт шық қан ал ма ны әлі ге дей ін көр-
ме ген, біл ме ген бол ға ны ма? Көр се, 
бұ дан на ғып қы сыл май ды?
Қыз мет ші әй ел бе ті бүлк етер емес, 
дас тар қан ды рет теп бол ды да, ба сын 
иіп, тағ зым ет кен күйі есік ке жы лыс ты. 
Есік жа был ған соң ба рып, дас тар қан ға 
қа ра ды. Кө зі қақ ал дын да жат қан 
ма на ғы нарт қы зыл ал ма ға түс ті. Бұл жо лы пы шақ пен ке сіл ген сы зы ғы ақ си ып 
ай қын кө рі не ді. Өзін өз ге та ғам дар дан бө лек теп оқ шау қой ып ты. Әл гі әй ел 
бә рін бі ле ді екен!». Бұдан соң әміршінің ойы онға бөлінеді.
«Иә, көк мұ на ра ның өне бойы нан өліп-өш кен ма хаб бат ты та ну қи ын 
емес. Бір ден көз ге ұрып тұр. Бі рақ сол кім нің кім ге ма хаб ба ты? Көк мұ на ра 
алыс жо рық та ғы ері не ын ты ға қол соз ған са ғы ныш ты жар ма, жоқ алыс тан 
қол соз ған ға шық жү рек ті «мен мұн да лап» қа сы на ша қыр ған си қыр сұ лу ма, 
қай сы сы? Ма на бұл қа сы нан кө зі қи ып ке те ал май көп қа ра ған жоқ па еді, 
сон да си қыр мұ на ра өзі не тар тып тұр мап па еді? Сон да оны сал ған ше бер не ні 
бей не ле ген бол ды? Алыс та ғы жа рын күт кен са ғы ныш ты бей не ле се, қа сы на 
Құрт­түскен­алма

жүктеу/скачать 3,91 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: