шаңқ еткен даусы үзді: – Неменеге аңырып қалдың, жон ана қу ағашыңды! Сені мен маған енді содан басқа не қалды. Өстіп екеуден - екеу қуарып отырып бір күні өлеміз. Сүйегімізді көміп, басымызға құран оқитын да адам табыл - мас... – Сөйлеген сайын даусы бәсеңси берді де, аяғы кемсеңдеуге айналды. – Құдай маңдайымызға сондай шашы сербиген бір жаман қызды да жазбады ғой, тескентаудан өтіп кетсе де пәлен жерде ұрқымыз бар деп көңілге медеу тұтып жүретін... (М. Мағауин). Төмендегі үзінділерден де күшті эмоциядан хабар беретін тоналды
диапазонның көлемді, көтеріңкі үлгісін көруге болады.
– Сіздің хақыңыз жоқ! – деді шал баж етіп. Жіңішке даусы ащы екен. Құлағымды жарып жібере жаздады (М. Мағауин). Алғы қатарда отырған Шәріп алақанын шапаттап: – Әп, бәрекелді! Қандырдың - ау құлағымның құрышын. Пай! Пай! – деп айқайлап ұшып кете жаздады. – Қайран жаңа заманның жастары - ай! Жаса! Бас! Аяма! (С. Елубаев). Тоналды диапазонның көлемсіз, бәсең көрінісі:
Кәмен хатты жұмарлай ұстаған күйде: – Бәсе, бәсе... – деп күбірледі. – Ертеден бері жүрегім аузыма тығылып мазам болмап еді... Бәсе... (С. Мұратбеков). «Бұл сұмдық болды ғой, сұмдық болды ғой.. –
