болмыстың терең негіздемелерінің
өздері
көпсапалы болып шығуға тиіс. Сол себепті әлемнің
негіздемесінде әртүрлі сапалардағы түпнегіздердің шексіз көп саны
болуға тиіс. Өйткені әлем – ол бейберекеттік емес, бұл түпнегіздер де
белгілі бір тәртіпке келтірілуге тиіс. Осындай ой желісі Г.Лейбницті
өте ұсақ, өзіндік жеткілікті, ішкі күштерге толы монадаларды – жалғыздарды (грекше monos – жалғыз) мойындауға келтірді.
Монадалардың өте ұсақ дене бөлшектері емес екенін айтқан жөн,
әйтпесе олар Демокриттің атомдарына ұқсап кетер еді. Олар кеңістікте
ешқандай орын алмайды. Монадалар әрекет етеді, яғни олар көреді не-
месе қабылдайды, екіншіден, мақсаты бар.
Олар –
