Азилхан Нуршайыков. Акикат пен аныз
жүктеу/скачать 396,82 Kb.
|
Ақиқат пен аңыз. Әзілхан Нұршайықов
Оқу мақсаты. Б к,См, Farm18 19, материалы 10
| ҮШІНШІ ДИАЛОГ
І Бауыржан. Ал, қай жерге келіп тоқтап едік? — Сонымен сіз банкте қызмет істеп жаттыңыз. — Иә. Сонымен мен банкте қызмет істеп жаттым. Менің жаңа серіктерім Догалин мен Бурмистров та жақсы адамдар болып шықты. Өзіме үнемі көмектесіп, болысып отырды. Командировкаға шықсам олар маған бар жайды түсіндіріп, әлек болып жатады. Мен, емес, бейне бір өздері жолаушы шығатындай, тексеретін, назар аударатын, есте ұстайтын мәселелерді қойын дәптерлеріне тізіп келіп, маған кезектесіп айтып жатады. Мен, сөйтіп, алдымен Ленгір, одан кейін Ащысай шахталарын тексеріп қайттым. Екі ұстазымның айтқандарын бұлжытпай орындап, керек боп қалар-ау деген мәселелерге өз бетіммен назар аударып, тындырып келген ісімді көргенде, менің зеректігіме, ыждағаттылығыма олар мәз болады. Міне, өстіп жүргенде бір күні Дубовик орнынан ауысатын болды... Автор. Жазушылық жұмыс кестеңізді айтыңызшы. Қай сағаттан қай сағатқа дейін жұмыс істейсіз? Тәуліктің қай мезгілінде жазғанды ұнатасыз? Жылдың қай мезгілінде өнімді жазылады деп есептейсіз? Жазатын шығармаңызға жоспар құрасыз ба? Қолмен жазасыз ба, машинкамен басасыз ба? Қарадай жазғаныңызды қанша рет түзетесіз? Бауыржан. Бұл бір ащы ішектей шұбатылған ұзын сұрақ екен. Және маған қойылуға тиісті емес сұрақтар көбі. Өйткені мен профессионал жазушы емеспін. Мен әскери мемуар жазушы ғана кісімін. Ал біздің қазақта бұрын әскери мемуарлық әдебиет атымен болған емес. Қазақта мен осының негізін салушымын десем асылық та, артық айтқандық та болмас деп ойлаймын. Бұл жөнінде орыс әдебиетіне де қосқаным бар деуіме болады. Осы жылғы майда Москвада болған әскери әдебиет жайындағы жиналыста менің атымды үш маршал он бес рет атапты. Мен бұл пікірді, бір жағынан, солардың сөздеріне сүйеніп айтып отырмын, қарағым. Бауыржан қартайғанда мақтаншақ болып кетіпті деп ойлап жүрмегін... Ал профессионал жазушы болмағандықтан менде жұмыс кестесі немесе режим деген де жоқ. Пәлен сағаттан пәлен сағатқа дейін жазамын деп айтпаймын. Кей кездерде мен қолыма айлап қалам ұстамаймын. Бірақ ойланып, толғанып жүремін. Сол ойлағанымның иі қанды-ау деген кезде, күнмен де, түнмен де есептеспестен, машинкамды алдыма алып, сарт-сұрт баса беремін. Ойымдағыны қағазға түсіргенше менде ұйқы да, күлкі де болмайды. Содан соң тағы да 2-3 ай қолыма қағаз алмаймын, «суйимын», суып болған соң жаңағы машинкаға басқандарымды қайтадан қолыма аламын. Оны автор ретінде емес, жай қатардағы оқырманның көзқарасымен қарап, оқып шығамын. Автордың алаңғасарлығын, қызбалығын, үстірт ойлаған жерлерін әлім келгенінше түзетемін. Менің творчестволық процесім осы ғана. Ана жылы, «Мақтаарал» совхозына барғанымда маған бір мұғалім сенің жаңағы сұрағын, сияқты сұрақ қойды. Осында пәлен деген жазушы келгенде бізге күніне он бір бет жазамын.. деп еді, сіз күніне неше бет жазасыз? — деді. — Сен соған сендің бе? — дедім мен оған. — Енді ол кісіге сенбегенде кімге сенеміз? — деді мұғалім — Ендеше математикадан хабарың бар ма өзіңнің? — Дәл сол математиканың мұғалімімін. — Онда қағаз, қарындаш ал да, 11 бетті 30 күнге көбейт, — дедім оған. Мұғалім дереу көбейте бастады. — Оны он екі айға көбейт, бұл бір жылда ол жазушы неше бет жазады деген сөз. Көбейттің бе? Сол жазушыңның жазып келе жатқанына міне отыз жылдан асты. Жаңағы шыққан санды енді тағы отызға көбейтші. Көбейттің бе? Енді әрбір кітапта орта есеппен үш жүз беттен болады деп мөлшерлеп, барлық шыққан цифрыңды сол үш жүзге бөлші. — Бөлдім. — Қанша болды? — Төрт жүзге жуық. — Ендеше, төрт жүз кітап жазған дүние жүзінде жазушы жоқ. Понятно? Маған күніне қанша текше метр жер қазасың десе, мен оған жауап бере алмаймын. Сиыр да күн сайынғы сүтің күтімі келіссе, көңілі түссе ғана береді. Ал мен адаммын. Табағына сүт құйып, құлағын бұрай берсең шүмегінен сырылдатып қаймақ ағыза беретін сеператор емеспін! Понятно тебе? — Енді бір сұрағым бар, — деді жаңағы мұғалім тағы да қолын көтеріп. — Әй, тұра тұрғын, — дедім мен оған. — Сен маған 5 — 6 сұрақ қойдың. Физик, математик екенсің. Менің саған қоятын бір сұрағым бар, жауап бересің бе? — Беремін, — деді ол. — Берсең: екі жерде екі қанша болады? Соны айтшы. — Екі жерде екі — төрт, — деді ол. — Жоқ, дұрыс емес. Екі жерде екі он тоғыз болады, — дедім мен сағатыма қарап. — Неге? — деп мұғалім орнынан ұшып тұрды. — Сен босқа шошаңдамағын, — дедім мен оған түсімді суытып. — Сен дәм-татуы жоқ сұрақтар беріп, мені мінбеде он тоғыз минут босқа ұстап тұрсың. Екі жерде екі он тоғыз болады деген осы біле білсең, қарағым. Жұрт залды басына көтеріп, ду күліп жіберді. — Жарайды, енді жетінші сұрағыңды қойғын, қарағым, — дедім жаңағы мұғалімге түсімді қайтадан жылытыңқырап. О да бір сұрақ қойғыш неме екен, сен сияқты етіп жазып алған қағазының орта тұсына үңілді де... орта тұсына, — деп Бауыржан сұқ саусағын шошайтты. — Тегі оның әлі де қоя алмай қалған бес-алты сұрағы болуы керек... Қағазының орта тұсына үңілді де, былай деп сұрады: «Ең жақсы көретін өз шығармаңыз қайсысы?» Бұған ойлануға тура келді. Ойланған сайын жауап беру қиынға соқты. Содан кейін мұғалімге қарадым да: — Өзіңнің балаң бар ма, қарағым? — деп сұрадым. — Бар. — Нешеу? — Бесеу. Жұрт күліп жіберді. Мен күлгенім жоқ. — Өзің сол бес қарғаңның қайсысын ерекше жақсы көресің? Соны осы отырған бәрімізге айтып берші, — дедім оған жұрттың күлкісі тоқталғаннан кейін. Мұғалім ойланып тұрды да, «Айта алмаймын-ау» дегендей, жауырынын қиқаңдатты. — Бұл да солай, қарағым, — дедім мен. — Оны мен айта алмаймын саған. Жазушының өзі емес, оны жұрт біледі. Автор. Мен сезіктене бастадым, Бауке. Сұрағың көбейіп кетті деп, сіз маған ишара жасап отырған жоқсыз ба? Бауыржан. Жоқ. Сенің жөнің бір басқа. Ал сенен бұрын, кеше, бір тілші келіп кетті осында. Екі көзі ит қуған бұзаудың көзіндей шатынаған бұйра бас біреу. («Сіз менің де жасап отырсыз-ау қазір. Ертең екінші біреуге: осы столдың басында мыжырайып отырып еді іші кепкенше дейсіз бе, кім білсін?» деп ойладым ішімнен). — Сізден интервью алайын деп келіп едім, — дейді. — Ал, қойғын сұрақтарыңды. Бір мәселенің төңірегіне топтап, жүйелеп әкелген сұрақтары да жоқ. Сәл ойланған болып: «Сіздің мына мәселе жөнінде көзқарасыңыз қалай?» деп кекең ете қалады. Ал «көзқарас» деген философиялық ұғым. Сондықтан оған кеңірек жауап берейін десең ол айтып отырғаныңның аяғын тындырмастан, екінші бірдеңені сұрайды да, тағы да кекең ете қалады. Құйрығы шошаңдап бұтақтан бұтаққа секірген сауысқан сияқты. — Сонымен сіздің бастығыңыз ауысып кетті ғой, Бауке? — Иә, ауысып кетті. Орнына Георгий Федорович Марченко деген кісі келді. Онымен үш ай істес болдым. Табанының бүрі жоқ, тайғанақ, жалтақ кісі екен. Ондай кісіні мен бастығым болмақ тұрғай, құдай болса да ұнатпаймын. Оның осындай қылығын көрген мен, ұстараның жүзіндей болып, күн сайын жұқара бердім. Шымкенттегі осы күнгі атақты қорғасын заводы ол кезде жаңа салынып жатқан болатын. Бір күні Марченко мені сол заводтың финанс жағдайын тексеріп келуге жұмсады. Дабыл бар. Егер игерілмеген қаражат соншалықты көп болса, онда заводтың счетін жауып тастау керек деді. Барып тексердім. Завод ақшаны ала берген. Бірақ соның оннан бірін де игермеген. Сөйтіп, финансисттердің тілімен айтқанда, завод «өлі капиталдың» астында қалған. Акт жасадым. Сала-саламен көрсеттім. Заводтың счетін әзірге жаба тұру керек деп, Марченкоға баяндадым. Ол қол қойды. Счетының жабылып қалғанын естіп, бір күні Марченкоға заводтың бас бухгалтері — Белугин келді. Марченко мені шақырды. Өзі қол қойған документтерді қарап отырды да Марченко: — Счеттың жабылуы дұрыс, — деді. Белугин орнынан атып тұрды. — Мынадай бір боқмұрын келіп біздің счетымызды жаба берсе, онда ол завод ешқашан да салынбайды, — деп айқайлады ол мені нұсқап. Содан соң Марченкоға зіркілдеді. — Қазір құрылыстың барлық жұмысы тоқтап тұр. Егер счетымызды осы қазір қайтадан ашпасаңыз мен сізді сотқа беремін. Марченконың көзі жыпылықтай бастады. Мен көз алдыма бұрынғы бастығым Дубовикті елестеттім. Дубовик болса қазір Белугиннің ақырған-шақырғанына қарамастан: «Берілген қаржының белгілі проценті игерілгенше счеттарыңыз ашылмайды» дер еді деп ойладым. Осы кезде Марченкам: — Онда счетты қайтадан ашайық, — деп қарап отыр. Ашты. Менің зығырданым қайнады да: «Жұмыстан босатыңыз, сіздің қоластыңызда қызмет істемеймін» деп, бастығыма дереу арыз жазып апарып бердім. — Неге менің қоластымда істемейсің? — деді ол. — Мемлекет мүддесін жүзеге асыруда принципсіздік көрсететін, қарамағындағы адамдардың дұрыс ісін қорғай алмайтын бастықтың қарауында жұмыс істегенше қаңғып кетуді артық көремін. — Жоқ, сен кетпейсің. — Жоқ, мен кетемін, Георгий Федорович, — деп есікті тарс жауып, шықтым да кеттім. «Иә. Адалдық, арлылық, принциптілік сіздің қаныңызға сіңген қасиет екен-ау. Қан құрамында мәңгі өмір сүретін ақ, қызыл түйіршіктер сияқты, бұл қасиеттер сіздің жүрегіңізде мәңгі сақталып қалған ғой. Кей адамның жүрегінен бұл қасиеттер жойылып жоғалып, өшіп кетіп жатады. Бірақ олар сонда да өмір сүріп жүре береді. Ал сіз осының біреуінен айрылған күні өлетін шығарсыз, Бауке», — деп ойладым. ІІ Автор. Апырай, Бауке, мекеме басшысы жаман қызметкерінен құтыла алмай әлек болушы еді. Сіз жаман бастықтан өзіңіз қашып құтылады екенсіз ғой. Бауыржан. Тіпті өзі солай да. Мінез деген басы қатты жүйрік қой, қарағым. Әр адамның мінезі — астындағы тұлпары. Соның ағынымен адамдар өмірден зымырап өтіп жатады ғой, әйтеуір. — Сонымен, Марченконың есігін тарс еткізе жауып, шықтыңыз да кеттіңіз бе? — Кеттім. Ауыл жарықтықта жазық бар ма? Мұржасы қалқайып, есігі аңқайып, сүзектен жаңа тұрған әлсіз анадай болып, қалтырай қуанып қарсы алды жаман баласын. Қабағым қатып, үн-түнсіз кіріп келгенде, үйдегілер үрпиісіп қалды. Қысқа-қысқа ғана тіл қатыстық. — Амансың ба? — Аманмын. — Дені-қарның сау ма? — Сау. — Өнің неге келмей тұр? — Орнымнан түстім. — Өзің түстің бе, өздері түсірді ме? — Өзім? — Неге? — Ынжықтыққа ыза болып. — Е, жарайды. Арты қайырлы болсын, ендеше. Осымен сөз бітті. Туған жердің жазғы жібектей жұмсақ көкорай шалғынын белуардан кешіп, көгіне аунап, Жуалының жас гүлін иіскегеннен кейін жаным жай тауып, Марченкоға деген бойымдағы ашу-ыза бірте-бірте бу болып ұша бастады. Бір күні Мыңбұлаққа, Момышұлының атына Алматыдан соққан жұмбақ телеграмма сарт ете түсті. Оны естіген кішкентай ауыл қысық көзін кеңірек ашып, селт ете қалды. Телеграммада былай делініпті. «Приезжайте за наш счет для переговоров. Бархан». Жол шығыны бізден болсын, Алматыға кел, ақылдасайық деген сөз ғой бұл. Бұл сөзді жолдап отырған кім екен деп ынтықты ауыл? Бархан Борис Михайлович — менің ең үлкен бастығым, республикалық банктың меңгерушісі. Бархан мені не қылады? Жұмыстан шығып кеткен адамды жол қаражатын беріп шақырғаны несі! — деп ойладым. Ойымды әкеме айттым. Әкем ойшыл кісі еді. Бір нәрсені түбегейлеп ойласа, артынан сол мәселе жайында нақыл сөздерді аузынан топ-тобымен ақтара салатын еді. Менің Марченкомен ұрсысып, жұмыстан шығып кеткенім жайында да абзал әкем аз толғанбапты. Оны сол телеграммаға байланысты айтқан ақылынан аңғардым. — Шақырғанға бар. Шалғанмен тірес. Күлшынғанмен күрес. Жығылсаң жер көтереді, — деді әкем. — Бірақ, опынғаныңды айтпа, одан кейінгі ойланғаныңды айт. Ызаңды айтпа, ызадан соңғы ындының мен ықыласыңды жеткіз. Жақсының басынан дау кетпейді. Жаманның басынан жау кетпейді. Тірі тұрғанда талай дауың да, жауың да болады, шырағым. Бар, бетіңнен жарылқасын. Алжығанда келген атақ абырой әпермейді. Атақ, абыройыңды жас кезіңде қу, қарағым. Әке сөзі көңілге демеу де, медеу де болды. Алматыға тартып кеттім. Вокзалдан түсе сала бірден Барханға бардым. Ұрысатын шығар деп жас әтештей шақарланып, үрпиіңкіреп кіріп едім. Бірақ Бархан ұрыспады. Тіпті сен неге қызметті тастап кетіп қалдың деген де жоқ. Мен бір сол қызметті үзіліссіз істеп келе жатқандай сөйледі. — Сізді ең жақсы қызметкеріміз ретінде жоғарылатсақ деген ой келіп еді, — деді ол маған жайлап қана. — Егер келісіміңізді берсеңіз СССР өнеркәсіп банкының республикалық басқармасына аға консультант етіп тағайындар едік те, бұдан былай бірге қызмет істер едік. — Келісемін, — дедім мен. — Бірақ сізге қоятын бір-екі сауалым бар, Борис Михайлович, — Сұра, — деді Бархан. — Біріншіден, маған неге ұрыспайсыз? Мен жұмысты тастап кеттім ғой. Бархан күлді. — Ұрысуға адам әрқашанда үлгіреді. Одан бұрын ұғысуды ойлау керек. Ал ұрысу қажет болса, кейін өзіңіздің тәртібіңізге, шабан-шалағайлық көрсетсеңіз — оған да қарап, ұрыса да жатармыз. Бірақ ойлап қалмаңыз мен сіздің желкеңізден түспей қояды екен деп. Алдымен адамның жақсылығын көру абзал. Бірінші сұрағыңызға қанағаттанарлық жауап алдым деп ойласаңыз, онда екінші сұрағыңызға көшіңіз. — Менің әдірісімді қайдан алдыңыз? — Оны сіздің үстіңізден шағым айтып, кеткен жеріңізді көрсетіп Марченко жолдас жіберді. Артынан Шымкент банкын тексеріп қайтқан біздің қызметкерлеріміз сіз жайында жақсы мінездеме алып келді. Сіз жайында бірге қызмет істеген жолдастарыңыз көп жылы сөздер айтыпты. Негізгі сыпаттаманы сіздің қызметіңіз берді. Қорғасын заводының счетын жаптырып қою жөніндегі ұсынысыңыз орынды екен. Біздің қызметкер оны жаптырып келді. Содан кейін, Марченко жолдастың шағымын пайдаланып, сізге телеграмма бердік. — Рақмет, Борис Михайлович, — дедім мен. Бархан орынбасары мен бухгалтерді шақыртты. Оларға мені таныстырып, орынбасарына маған үй бергізуді жүктеді, бухгалтері көші-қон қаражатын бер деп міндеттеді. Алматының кеңсесінен орын, көшесінен үй тиіп, жырғап, жетісіп қалдым. Ол кезде Құрманбек Сағындықов Казсовпрофта істейтін еді. Ол маған өз үйінен темір төсек, көрпе-жастық әкеп берді. Бархан білімді кісі еді. Қызметкерлеріне әр жайды өзі тікелей ұғындырып, түсіндіріп отыратын. Дубовиктен кейінгі жарыған бастығым осы кісі болды. Жақсы бастық — жарты бақыт қой, шіркін! Өйткені ойлы бастық ұқыпты қызметкерді адам етеді. Ойсыз бастық оқып келген маманды надан етеді. Ал менің қолымнан келетіні ұқыптылық, ыждағаттылық қана. Тапсырылған істі тапжылтпай орындау ғана. Мұным бастықтарыма ұнады. Сөйтіп, бірімізге біріміз ұнап, бір жыл қызмет істедім. Ұғысып істескен қызметтен тәтті тіршілік жоқ-ау тегі деп түйдім сонда. Кейбіреулер естелік айтса өзін ғана мақтап, мадақтап шыға келеді. Жазса өзімен замандас, тұстас өмір сүрген жақсыны жамандап, даттап әуре болады. Елге еңбегі сіңген, халық үшін қызмет еткен азамат адамдардың жақсылығын асырып, асқақтатып көрсету орнына, тырнақ астынан кір іздейді, кемітіп, келекелеп көрсетуге тырысады. Өзіне әлде бір мінезі ұнамаған екінші бір жақсының аты аталса: «Әй, оны қойшы, ол бір жүрген делқұлы ғой» деген сияқтандырып, ысқырта соғып, өсектің боранын бұрқыратып қоя береді. Өзінің айтқанымен қоймай, өзгелерге соны жамандатып, тақылдатып қояды. Әсіресе, ондай адамдар өзінің бұрынғы бастығын, ежелгі ескі досын екілене жамандағанда өзгені есінен тандырып, есебінен жаңылдырып жібереді. Ал Бауыржанда мұндай мінездің жоқтығы, оның өзгеше қасиеттерінің бірі болып аңғарылады. Сіздің халық арасында атыңыздың аңыз болып кетуінің бір себебі осы шығар-ау, Бауке. Автор. Бауке, билей білесіз бе? Бауыржан. (Алдымен маған адырая бір қарап алды.) Москвада Сәбит Мұқанов екеуіміз бір жиналыстан өте кеш қайттық. Сәбитті мен «Москва» мейменханасына әкеп салдым. — Әй, Бауыржан, — деді Сәбит, — Екеуіміз осының ресторанына кіріп, тамақ ішіп алсақ қайтеді? Екеуміз ресторанға келсек, ине шаншыр орын жоқ. Не істейміз? Менің басымда шашағы салбыраған түрік тақиям бар еді. Соған сендім де, тәуекел деп ішке кірдім. Сәбит сыртта қалды. Зал бастығын шақырып алдым да: — Сіздің рестораннан дәм татсақ деп едім, — дедім. Әйел бетіме қарады да, мені бір шетел адамы деп қалса керек, лып ете түсті. — Қазір, қазір. Неше адамсыздар? — Екеуміз. Академик есік алдында тұр. Оны осы араға ертіп келуіңізді сұраймын. Бізге бір кішкентай екі үстелді қосып, орын жасап берді де, зал бастығы үкідей ұшып барып, есіктің сыртында тұрған академикті — Сәбитті шақырып келді. Мен әр дәмге үш порциядан заказ жасадым. Екеуін Сәкеңе, біреуін өзіме. Алдымызға ас келгенше айналамызға көз салып отырмыз. Итіс-тартыс, изең-изең, итең-итең билер бірінен соң бірі биленіп, Сәбиттің тіксініп есі шықты. — Сіздің жаныңызға жағатын би ойнаттырайын ба? — дедім Сәбитке. — Сөйтші, Бауыржан. Мына пәлелерді тоқтаттыршы, — деді ол. Алдымызға ас келді. Сәбит аузына ала бергенде, мен: — Маэстро, Огинскийдің «Полонезін» ойнауды өтінемін, — деп дауыстадым. Оркестр ойнай жөнелді. Қасымыздағы үстелде орта жасқа келген сымбатты бір әйел отыр еді. Соның қасына бардым да: — Мына музыканы мен сіз үшін ойнатып едім, — деп оны биге шақырдым. Оның қасындағы кавалері рұқсат етті де, екеуіміз билей кеп жөнелдік. Үйіріліп, ырғалып, толықсып, тасқындап аса бір асқақ сәнмен лыпып келіп би аяқталды. Әйелді өз орнына отырғыздым да, Сәбиттің қасына келдім. — Әй, сенің мынадай да өнерің бар екен ғой, — деп Сәбиттің есі шығып қалды. Ас ішіп болған соң официантканы шақырып алып, есеп жасаттырдым. Он бес сом деді. Ақша алайын деп қолымды қалтама сала беріп едім, Сәбит: — Әй, Бауыржан, мен төлейін. Ресторанға мен шақырдым ғой, — деді. — Онда үстіне он сом қосып бересіз, әйтпесе жиырма бес сом етіп өзім төлеймін. — Э-э-э, көп емес пе? — деді Сәбит құмыға үн қатып. — Көп десеңіз, мен төлеймін. Сәбит көзінің астымен маған бір қарап алды да, амалсыздан айтқанымды төледі. Сөйтіп, менің бір билегенім Сәбитке он сомға түскен болатын. Би туралы сұрақты қойғанда менің ойыма басқа бір оқиға түскен еді. Бір жылы Бауыржан әйелімен бірге «Алатау» санаторийінде жатады. Бауыржандар барған күні кешке сонда жатқан әйелдер би ұйымдастырып, оны қайта-қайта биге шақырады. Әсіресе бір жас қызбен Бауыржан көп билейді. Ұршықтай үйіріліп, лыпып билеуден гөрі көбік қардың үстінде тұрған аюдай қорбаңы көп болса да, Бауыржан өзін шақырған әйелдерден бас тартпайды. Ертеңінде ол мұрттай ұшып, ауырып қалады. Палатасына дәрігер шақыртады. — Ауырып қалдым, — дейді дәрігерге. — Онда жас қыздармен билемеңіз, ағай, — дейді дәрігер жас әйел. Бауыржан дереу дәрігерге тақпақтата сұрақ қояды: — Арпа мен сұлыға семірмеген мал оңбайды, қырық жас кіші қызбен билеген шал оңбайды, — демексіз ғой сонда? — Дәл солай, — дейді дәрігер. Бұл сөз Бауыржанның қитығына тиеді де: — Әйелім қартайып қалды, маған жас қызға үйленуге бола ма? — дейді дәрігерге. — Жоқ болмайды, — дейді дәрігер шамданып. Ертеңінде дәрігер келгенде бұртиып, Бауыржанмен жөнді сөйлеспейді. — Немене, кеше сіз маған өкпелеп қалдыңыз ба? — дейді Бауыржан. — Иә. — Мен де сізге өкпелеп қалдым. — Неге? — дейді дәрігер таңданып. — Мен сізді жәбірлеген жоқпын ғой. — Жәбірледіңіз, — дейді Бауыржан,—Мен кеше сізге әйелім қартайып қалды, жас қыз алуыма бола ма дедім. Сонда сіздің бір емес, екі қыз алуыңызға болады деуіңіз керек еді күліп. Онда мен орнымнан кеше тұрып кететін едім. Ал сіз мен шынында да сол сәтте бір жас қызға үйлене қоятындай, оған дәл бір мына әйелім рұқсат ете қоятындай-ақ ашуланып, қабағыңызды шыттыңыз. Мен жас қызға үйленемін деп шын ниет қылсам, алдымен мына отырған әйелімнің өзі-ақ екі көзімді бірдей ағызып жібереді. Ал көзіне қара көзілдірік киген дәрменсіз соқыр шалды жас қыз не қылады? Міне, мен сіздің осыны ойламағаныңызға, аурулармен сөйлесіп, көңіл ашар әзіл таппағаныңызға, дәрігерлік тактиканы білмегеніңізге ренжідім. — О, ғапу етіңіз, — дейді дәрігер сонда күліп. — Сізге екеу емес, үшеуін де алуға болады ғой, ағай-ау... — Е, міне, енді мен жазылдым. Түсте мен асханада боламын, — деп Бауыржан да күледі. Расында да ол түсте жұртпен бірге асханаға барып, айналадағылармен әзілдесіп отырып, тамақ ішеді. Осыдан кейін қайтадан тәуір болып кетеді. Дәрігер келіншек те Бауыржанның сырын ұғып туған ағасындай сыйлап, жақсы көріп қалады. Жаңа би туралы сұрағанда Бауыржан осы оқиғаны айтар ма кен деп ойлап едім. Бұл есіне түспеді ме, Баукең басқа жайды, бұрын мен естімеген жоғарыдағы әңгімені айтты. ІІІ Автор. Бауке, кейін шегінейік. Бауыржан. Әй, сен немене өзің, «Бір адым ілгері, екі адым кейін» дегеннің керін келтіріп отырғаның? Мен саған бағынбаймын! Маған команда беретін сен кімсің өзің? Автор. Жоқ, Бауке, сіз маған ешқашанда бағынған емессіз. Алпыс бірінші жылы «Мен сенімен сөйлеспеймін!» деп тарс еткізіп телефон трубкасын жауып тастағансыз. Алпыс төртінші жылы бір бұйрығыңызды тағы да орындатқансыз. Ал енді бұл жетпісінші жыл ғой, Бауке. Бауыржан. Ә, бұл сенің маған емес, уақытқа бағынасың! — деген сөзін болды ғой онда. Автор. Ұстазына шәкірті шариғат айтпайды, Бауке, Бауыржан. Заман —теңіз. Теңіздің түбінде шабақ та жүреді, шортан да жүзеді. Понятно тебе? Автор. Ақырғанның бәрі арыстан емес. Бауыржан. Үндемегеннің бәрі данышпан емес. Автор. Қисық ағаш шынар болмайды. Бауыржан. Иір бұтақты емен шынар болуға құмар болмайды. Автор. Кей адамның мінезі тікенге ұқсайды; ал тікенекті шеңгелге аң да жуымайды, жан да жуымайды. Бауыржан. Кей адамның мінезі қоғаға ұқсайды ал қораны шошқа да шиырлайды, сиыр да жапырады. Қоға боп көрінгеннің аяғына тапталғанша, шеңгел боп шіреніп тұрған артық. Автор. Мен қойдым. Бауыржан. Мен көлденең жұрттың көсемсіп ақыл айтқыштығына тойдым... Ал, айтқын, қай жерге келіп едік? Автор. Барханның қарамағына қызметке келгенбіз, Бауке. — Бір күні Бархан мені өз кабинетіне оңаша шақырды. Бардым. Ол бір өте жайдары күйде отыр екен. — Отыр, Бауыржан, ақылдасатын әңгіме бар. Отырдым. — Құлағым сізде, Борис Михайлович. — Сен осы шаңқылдаған жас бүркітті қазақтардың қалай баулитынын білесің бе? — Білемін. — Білсең айтшы. — Алдымен бала бүркіттің аяғына балақ бау байлайды. — Сонсоң? — Тұғырға отырғызады. — Сонсоң? — Басына томаға кигізеді. — Сонсоң. — Қызыл беріп, асырап, есейтеді, түлетеді, күйіне келтіріп баптайды. Есейген соң аңға салады. — Қайтіп? — Алдымен тауға алып шығады. — Сонсоң? — Томаға тартады. — Одан кейін? — Білегіндегі бүркітті серпіп кеп қалады. Қыран қанатын кең жайып, қайқаң етіп көкке көтеріледі де рақаттана, құмарлана құлшынып, аспан төсін айқыштайды. Содан соң найзағайдай шаншылып, төмен құлап, қанат, құйрығы суылдап жердегі аңға қарай төнеді. Көктен көзіне ілінген тағыға түсіп, ол қасқыр болса да, түлкі болса да тырп еткізбей жанын шығарып, қасына иесі жеткенше шеңгелдеп астына басып отырады. — Дұрыс айттың, Бауыржан. Ал біз де сондай бір жас қыранымызды қияға шарықтатсақ па деп едік. — Қайда? — Ленинградқа. Финанс академиясының жанындағы бір жылдық курсқа. Барасың ба? — Әрине, Борис Михайлович. Бірақ қыранмын деп емес, ұланмын деп барамын. — Барсаң жалақың сол қалпында сақталады. Үлгеруіңе қарай едәуір стипендия және беріледі. Революция бесігі атанған Ленинградтай ұлы қалада бір жыл тұру есті адамға бір академияны тауысумен пара-пар, бауырым. Қаншама ғажайыптарды көресің, қаншама ғибрат, өнеге аласын. Мен өзге біреу емес, дәл сенің барғаныңа қуаныштымын. Сонымен мен Ленинградқа келдім. Барханның айтқаны рас болып шықты. Ленинград дегенін ой жетпейтін өзгеше бір дүние екен. Онымен салыстырғанда Бурный да, Шымкент те, Әулиеата да, Алматы да айдалада қалды. Тіпті Ленинград ғажайыптары әжем айтатын әралуан ертегілерің де ілесе алмай қалды. Бұл курсқа елден тек қана егде адамдар келеді екен. Солардың ішіндегі ең жасы мен болдым. Ұстаздардың лекциясын суша сіміремін. Аузынан шыққандарын қайталап айтып бергенімде өздері аң-таң қалысады маған. Төрттік, бестік бағалар алыстан шөліркеп келіп, қанаттары сусылдап көлге қарай құйылған топ үйректей зымырап, менің зачеткама қонады. Үш жүз сом ең жоғары стипендия да ай сайын менің алақаныма түседі. Оның үстіне Алматыдан келетін ай сайынғы екі жүз елу сом жалақым және қосылады. Айына бес жүз сом табыс ол кезде мына деген инженердің де түсіне кірмейтін дүние. Оның жартысын әкеме жіберіп қалғанын өзімнің адал игілігіме өкінішсіз жұмсаумен болдым. Өзіммен курста бірге оқитын егде кісінің ақылымен алдымен өзіме оңаша пәтер жалдап алдым. Содан соң, сабақтан бос уақыттарымның бәрін де қаланы аралауға, оның көрікті жерлерін көруге жұмсадым. Кештердің көбін кинотеатрларға арнаймын. Қала театрларының жарнамалары жариялаған бірде-бір жаңа спектакльді құр жібермеймін. Жұрт жақсы деп мақтаған фильмдерден және қалмаймын. Ресторан деген кәперімізге келмеуші еді онда. Анда-санда мейрамдарда бір ас ішуге бас сұққанымыз болмаса, жай күндерде оның маңына да жуымайтынбыз. Еркекті бұзатын екі құмарлық — арақ пен әйел болса, жас кезімде осы екеуінен де аулақ болғанымды мақтанышпен айта аламын. — Иә, сөйтіп мен Ленинградтың көркем ескерткіштерін, көрікті көшелерін, әсем алаңдарын күн сайын құмартып аралай бердім, аралай бердім. Аралаған, көрген сайын өзімнің іштей түлеп, жаңарып, жақсарып бара жатқанымды байқаған сияқты да боламын. Міне, мен сиырдың тіліндей сүйір боп біткен Васильев аралының тұмсығында тұрмын. Осы тұмсықтан төңірекке көз салсаң, соншама бір ғажап көрініске кенелесің. Алдында көк толқынын көлеңдетіп атақты Нева жарқырайды. Ол ауылдан келген қазақ баласына бұршағы мол ғаламат ұзын көгенге ұқсайды. Көгенделген қозыдай болып, Неваның екі жағын қуалай қаланың әсем үйлері иін тіреседі. Әже ертегілеріндегі төбелеріне тау көтерген алыптардай болып, Қысқы сарай колонналары көз тартады. Хандардың басына киілген алтын қалпақ, жез телпектей жарқырап, Исаакий соборының төбесі шошаңдайды. Алыстан атой салып Петропавл қамалы тұрады. Күнге шағылысқан тебен инедей сорайып, Адмиралтействоның үшкір жебесі көкке шаншыла кеп асқақтайды. Осыларды көргенде еріксіз ерінің жыбырлап, ақын сөздерін асқақ әуенмен айта кеп жөнелесің: Люблю тебя, Петра творенье, Люблю твой строгий, стройный вид, Невы державное теченье, Береговой ее гранит. Твоих оград узор чугунный, Твоих задумчивых ночей, Прозрачный сумрак, блеск безлунный, Когда я в комнате моей Пишу, читаю без лампады, И ясны спящие громады. Пустынных улиц, и светла Адмиралтейская игла... Бауыржан бұл жолдарды орысша нақ-нақ етіп айтып шықты да, маған бұрылды. — Кәне, Пушкиннің осы жерін қазақшалап жібергін сен. Мен сасқалақтап қалдым да, әрең дегенде есіме түсіріп, сүрініп-жығылып айта бастадым: Сүйем шәрі, Петр орнатқан, Сүйем сынды сәулетіңді... — Ғали Ормановтың аудармасы ғой? — Иә. — Пушкиннен өзіңнің орысша жатқа білетіндерің көп пе? — Шамалы. — Пушкинді тек қана орысша жаттау керек. Ол сенің қазақшаңа оңай көне кетпейді. Көп аудармашыға сөзін берсе де, сөлін бермей, ойын айтса да, орамын ұқтырмай, тәкаппар күйде тұрып қалады. Ұлыны ұлы ұғады, дананы данышпан ғана түсінеді ғой. Әлі күнге дейін Пушкинді қазақша Абайдай түсінікті етіп сөйлеткен ешкім жоқ. Сен «Евгений Онегин» романының неше шумақтан тұратынын білесің бе? Мен үндемедім. — Ендеше ол роман сегіз тараудан, 389 шумақтан тұрады. Жалпы көлемі бес жарым мың жолға жуықтайтын осы романның мазмұнын Абай, қазақ оқырмандарының ұғымына сәйкестендіріп, 376 жолға сыйдырған. Ол әрқайсысы он төрт жолдан тұратын «Онегин шумағының» жол санын, буын мөлшерін сақтауға тырыспайды. Өйткені романды түгел аудармаған соқ оның түр-тұлғасын өлшем-кестесін түгел сақтап жатудың қажеті де жоқ. Сондықтан Абай роман желісінен алған оқиғаларды бірде қазақ құлағына сіңісті он бір буынды өлең ұйқасының өрнегіне салып өрсе, енді бірде, жеті-сегіз буындар алмасып келетін тармақтар кестесіне салып айшықтайды. Мәселен, Пушкин романының бірінші тарауындағы алпыс шумақта толып жатқан оқиғалар бар. Абай соның оныншы, он бірінші, он екінші шумақтарын іріктеп аударады да, оған «Онегиннің сипаты» деп өзінше ат қонды. Он бір буынды осы аударманың түпнұсқадай түсініктілігі, ұнамдығы сонша, оны оқыған кісі Онегиннің сипатын бірден көз алдына елестетіп, оның қандай жігіт екенін айқын аңғарады. Содан соң Абай Пушкин романының үшінші тарауынан тек Татьянаның Онегинге жазған хатын ғана аударады. Одан Татьяна сұлудың Онегинге деген ғашықтық халі білінеді. Бұдан соң Абай аудармасы «Басы қатты сұм жүрегін тоқтата алмаған» қызға берген суық жауабын, одан соң оның қызға жолдаған өкініш хатын өрнектейді. Ең соңында амалсыздан басқа біреудің айнымас жары болған Татьянаның Онегинге тоқтау айтқан жалыныш сәлемін паш етеді. «Тәңірі қосқан» жақсы жар Татьянадан айрылған сорлы Онегиннің өлердегі жүрек жарған өкінішін айтып, аударма аяқталады. Міне осының бәрін Абай небәрі 376 ғана жолға сыйдырып, Пушкин романының мазмұнын әрі түсінікті, әрі толық етіп жеткізеді. Ал бес жарым мың жол етіп аударған кейбір аудармалардан ештеңе де ұқпайсың. Сондықтан, Пушкин сөзінің бар сөліне сусындап, бар нәрінен ләззат аламын деген кісі оны тек қана орыс тілінде оқуы керек, сол тілде ғана жаттау керек. Пушкин өлеңдерін жатқа айта алмаған адамды орыс тілін жақсы біледі деп есептемеймін. — Ал кейде аударманың оригиналдан асып түсетіні де болады. Бірақ бұл сирек кездесетін оқиға. Дәл соның үлгісі тағы да Абайда ғана бар. «Қараңғы түнде тау қалғыпты» білесің ғой? Мен басымды изедім. — Мен немісше Гетені, орысша Лермонтовты, қазақша Абайды алдыма жайып қойып тұрып зерттеген кісімін. Бұл жайындағы ойымды жинақтап, түйіп айтайын саған. Орыс тілін жақсы білгісі келген кісі жасынан Пушкин өлеңін жаттап өсуі керек. Ал қазақ тілін жақсы білгісі келген адам Абайдан нәр алуы керек. Жасында осы екеуінен емшек сүтіндей сусындап өспеген адам, ол екі тілді жетік біле алмайды. Бұл екі тілді ол екеуінсіз білдім деу — бос әурешілік. Мені Пушкин мен Абайдың арасына қысып, қинап, біраз әлсіретіп алғаннан кейін, Бауыржан Ленинград жайындағы әңгімесін қайтадан жалғастырды. IV Міне, мен Декабристер аланында тұрмын. Пушкин поэмасының мына жолдарын мен түңғыш рет осы алаңда тұрып естідім. И прямо в темной вышине Над огражденною скалою Кумир с простертою рукою Сидел на бронзовом коне. Ужасен он в окрестной мгле! Какая дума на челе! Какая сила в нем сокрыта! А в сем коне какой огонь! Куда ты скачешь, гордый конь, И где опустишь ты копыта? Бауыржан тағы да оқыс сұрап қала ма деп, бұл жолдардың баламасын ойша іздеп жан таласып, өз-өзімнен іштей күбірлеп мен отырмын: Қарауытқан жоғарыда, Қолын созып алғы жаққа, Қоршаулы құз қабағында Жебеуші тұр мыс салт атта. Бірақ Бауыржан енді менен аударма сұрамады. Сөзін ары қарай жалғастыра берді. Мен бұған іштей қуанып, өзімнің бірыңғай тыңдаушылық қызметіме қайта көштім. — Бұл жолдарды мен биік құздың жиегіне жетіп, атын аспанға шапшыта күрт токтатқан атақты Мыс салт аттының түбінде тұрып естідім. Ескерткіш қасына жиналған қалың жұртқа экскурсовод әйел Пушкин поэмасының осы жолдарын айтып, содан соң оның қалай орнатылған тарихын баяндай жөнелді... Ескерткішті айналып мен көп жүрдім. Кетіп бара жатып, талай рет қайрылып қарадым. Неге екенін білмеймін, осы ескерткіш шуу дегеннен-ақ менің көзіме жылы көрініп, жүрегіме жұмсақ тиді. Мен оның астындағы атын атақты Тайбурылға ұқсаттым, үстіндегі кісіні халық қорғаны Қобыландымен теңестірдім. Бұған дейін мен Пушкиннің поэмаларын оқымаған едім. Кітапханадан алған қалың томды қазынадай құшақтап, үйге келдім де, алдымен «Мыс салт аттыдан» бастадым. Поэма жолдарын түнімен судай сіміріп, таң атқанша тұтасымен жаттап алдым. Мыс салт аттының қасына мен бұдан кейін де сан рет бардым. Келе-келе ол маған Қобыланды емес өзіміздің үйдің қара айғырына тоқым салып жайдақ мініп, мені сағынып, мені іздеп келе жатқан өз әкем Момыш сияқтанып көрінетін болды. Міне, мен Гоголь көшесімен келе жатырмын. Бұл көшеде сәнді сарай, салтанатты шіркеуден ештеңе жоқ. Кәдуескі көше, кәдуілгі үйлер. Бірақ осы қоңырқай үйлердің бүкіл совет халқының жүрегіне жылы тиетін тарихы бар. Мен әр үйдің пұшпағына қызыға көз саламын, мрамор тақтаға жазылған әр жазуды құныға оқып шығамын. 23/8 үй. Осы үйде отырып Достоевский «Ақ түн», «Неточка Незванова» және басқа шығармаларын жазған. Петрашевшілер үйірмесінің жұмысына байланысты ол осы үйде тұтқынға алынып, сонау Сібірге, Омбы түрмесіне айдалған. Содан кейін ол Семейде тұрған. Қазақ ғалымы, ол кездегі жас офицер Шоқан Уалихановпен Достоевский сол жақта достасқан. «Шоқанның досы — менің де досым!» деймін мен ол үйдің жанына өтіп бара қатып, өз-өзімнен күбірлеп. 17 үй. Бұл үйде осы көшенің «иесі» — Гогольдің өзі тұрған. Хлестаков, Тарас Бульба бейнелері осы үйде дүниеге келіп, осы табалдырықтан аттап, бүкіл дүние жүзіне мәңгілік сапар шеккен. 15 үй. Бұл үйде бұрын Дюманың рестораны болған, Пушкин осы табалдырықтан талай рет аттаған. Осы ресторанда ол даналықтың жендеті Дантеспен танысқан. 14 үй. Бұл үйде 1905 жылы 26 ноябрьде Петербург жүмысшы депутаттары Советі атқару комитетінің мәжілісі болған. Ол мәжіліске В. И. Ленин қатысқан. 13 үй. Мұнда, бұрынғы «Вена» ресторанында В. И. Ленин партия қызметкерлерімен кездескен. Осы үйде бірсыпыра уақыт Тургенев тұрған. Чайковский осы үйді мекен еткен, оның Сүйегі осы үйден шыққан. Міне мен көрші көшеге бұрылдым. Бұл көше Герценнің есімімен аталады. Бұл көшенің де тарихы Герценнің, Пушкиннің, Грибоедовтың есімдерімен тығыз байланысты. Жалғыз бұл көшелердің ғана емес, Ленинградтағы барлық көшелердің халық жүрегіне жылы тиетін тамаша-тамаша өмірбаяны бар. Ленинград көшелері мен үйлерінің кеуделеріндегі алтын жазулы мрамор тақталарды көргенде омыраулары ордендер мен медальдарға толы атақты маршалдардың алдынан өткендей боласың. Ондай үйлердің қасынан өте бергенде бойыңды түзеп, дереу қолыңды шекеңе апарып, құрмет көрсеткің келеді! Ауылды сағынсам, мен демалыс күндері әдейі арнап Декабристер алаңына баратынмын. «Ассалаумағалейкум» деп, қолымды кеудеме басып, Мыс салт аттыға сәлем беретінмін. Немесе, аяңдап отырып, Аничков көпіріне келетінмін. Осы көпірдің екі жағындағы шылбырынан табандап тартқан төрт қола жігітке бой бермей, мойындарын доғадай иіп аспанға шапшыған төрт асау қола тұлпарды көргенде менің жүрегім әрқашанда еріп қоя беретін. Өйткені скульптор Клодтың талантымен бейнеленген осы бір асау тұлпарлар маған сонау Жуалы желкесіндегі өзіміздің үйдің шағын үйір жылқысы іспеттеніп көрінетін. Бұл төртеуі аралары жақын-жақын жайылып жүрген сақа жылқыларды көзге елестетіп, ал құлын-тайлар бүйректеу бір жерде құйрықтарын тігіп алып асыр салып жүргендей әсер тудыратын. Сондықтан да мен оларды күніне екі рет — таңертең сабаққа бара жатқанда, одан соң сабақтан қайтарда көздеп қоятынмын. «Көздеген» сайын, жылқылар ұзамай бір сайда жатқанын «көріп» көңілім орнына түсіп, мәз-мәйрам боп қалатынмын. Оларға қарап тұрып, ауылымның атбегі ақсақалы Аққулыны еске алатынмын. Ат шабыс, қыз қуу, жорға жарысы, теңге алу, көкпарды көз алдыма елестететінмін. Өзімнен-өзім қызынып, Клод аттарының біріне дереу қарғып шығып, ауылдастарымның артынан менің де құйғытып шаба жөнелгім келетін... Ленинград! Өмір бойы ауыз жаппай сөйлессең де айтып тауыса алмайтын мәңгілік жыр ғой бұл қала! Оның тек қана Эрмитажының өзі не тұрады десеңші! Тек соның ғана хикаясын мың күн шертсең бітер ме, шіркін! Суворов, Кутузов, Барклай де Толи тәрізді ел үшін еңбек сіңірген ерлерге арналған, ұрпаққа үлгі боларлық еңселі ескерткіштер қаншама! Тіпті Александр сияқты патшаның өзіне қойылған ескерткішке де бір қайрылмай кете алмайсың. Патша надан болғанымен, оған орнатылған ескерткіш халықтың еңбегі, халықтың өнері. Сен соған қызығасың. Ал театрларын айтсаңшы, жаныңды жалын болып кернейтін! Орыстың және дүние жүзінің барлық классикалық операларымен таныстырған да Ленинград болды мені. Пушкиннен бастап бүкіл орыс классиктерін мен осы Ленинградта жүріп жүрегіме қопардым. Сол ғайыптан кездескен ғажайып бір жыл менің өмірімнің өзгеше бір жемісті, келісті, аса бір нұрлы жылы болды. Бұл жылда мен ұлы орыс халқының тамаша тарихын білдім. Оның елдігінің, ерлігінің, өрлігінің мәңгілік мұраларымен таныстым. Сөйтіп, Ленинград, әжем келін боп түскен, әкем бала боп өскен, өзім құлындай құлдырап асыр салған Мыңбұлақтай боп, жадымда жатталды. Әжем марқұм жақсы мекен, жәннәт жер жұмақ деген болады деуші еді. Бірақ ол жердің үстінде емес, астында, о дүниеде болады дейтін. Ал мен, әжемнің ең жақсы көретін сүйікті немересі, жұмақ жердің астында емес, үстінде деп білдім. Ол — Ленинград деп түйдім. «Әжем марқұм о дүниенің жұмағына өзі-ақ барсын. Маған ұлы қала Ленинградтан артық жұмақтың керегі жоқ!» деп талай рет жымидым өзімнен-өзім. Сонымен, Жуалы, Шымкент, Әулиеата, Алматы, Термез, Ленинград — ол кездегі менің жас жүрегіме түскен Отан картасы осындай еді. Ленинградқа, ол арқылы бүкіл Отанға, елге деген сүйіспеншілік менің жүрегіме осылай орнаған еді. Соғыста, Москва түбіндегі шайқастарда жүргенде, мен Ленинград талай рет түсімде көрдім. Қозы көгендей созылып, екі жақ жағалауына генерал үйлерді кернеткен көк жойқын Нева, басына қазақ, хандарының алтын қалпақ жез телпегін киген атақты Исаакий соборы, алдында Қобыландыға ұқсағанымен, артынан өз әкемдей жақын көрініп кеткен Мыс салт атты — бәрі-бәрі сан қайтара көз алдыма келді. Тіпті Клодтың қоладан құйған аттарының өзі жау оғынан жаралы болып, тақымына Көбіктінің жендеттері қылбұрау салған Тайбурылдай атылып, шыңғыра кісінеп жатқан сияқты боп та елестеді... — Әй, сен өзің Ленинградта болып па едің? Түсінесің бе бұл айтқандарды? — Болғаным, Бауке... — Ендеше неге айтпайсың оныңды? Мен Ленинградта сен ешқашан да болмаған екен деп тәптіштеп отырмын ғой! — Оныңыз жақсы болды, Бауке. Сіз маған Ленинград жайында тамаша жыр айтып бердіңіз. Сонымен бір жылдық оқуды үздік тәмамдап, Ленинградпен қоштасып, Москваға келдім. Келсем Бархан да Москвада екен. Екеуіміз құшақтасып көрістік. Мені тауып ол, оған кездесіп мен қуанып жатырмыз. Оның маған қойған бірінші сұрағы: — Ленинград қалай, ұнады ма? — деген үш сөз ғана болды. Мен де оған қысқа жауап бердім: — Ленинград — Ләйлі, мен — Мәжнүн, Борис Михайлович. — Ол не деген сөзін, Бауыржан? — деді Бархан. — Ол, мен Ленинградқа мәңгі ғашық болып қайттым деймін. — Ә, солай ма? — Бархан одан сайын қуанды. — Бауыржан-ау, ол менің туып, өскен қалам ғой, менің бесігім ғой!.. Сөйтсем, Барханның өзі Ленинградтікі екен. Пролетариат революциясының алтын бесігі болған Ленинград адамдарының өзгеше сыпатты асыл жандар екенін мен сонда ұққан едім. — Ал, оқу қалай болды? — деп сұрады осыдан кейін Бархан. Мен кілең бестік бағалар тізілген документімді көрсеттім. Ертеңінде ол мені СССР Өнеркәсіп банкының басқарушысы Туманов жолдасқа ертіп апарып таныстырды. Менің академия жанындағы бір жылдық курсты үздік бітіріп келгенімді, болашақта өзінің менен жақсы банк қызметкері шығады деп үміттенгенін айтты. Туманов менің жұмысымның одан сайын жемісті бола беруіне тілектестік білдірді. — Біздің еліміз қос жүректі мемлекет, — деді Бархан сыртқа шыққаннан кейін. Сондықтан да оны ешбір жау жеңе алған емес, жеңе алмайды да. Сен Отанымыздың бір жүрегінде болдың, енді екіншісін арала. Москваны көріп танысуыңа үш күн уақыт беремін. Содан соң Алматыға кел. Бархан қайтып кетті. Мен Москвада тағы үш күн болып, оның да сәулет, салтанатына сусындап, қос ананы тел емген тентектей едіреңдеп, Алматыға бет түзедім. V Автор. Сіз қандай ұлы жазушыларды, атақты қолбасшыларды жақсы көрдіңіз? Бауыржан. Жазушылар туралы айттым емес пе жоғарыда. Тағы да қайталаймын: жазушылардан классиктердің көпшілігін жақсы көремін. Классикалық әдебиет үлгісінде жазып келе жатқандарды ұнатамын. Ал әскери қолбасыларға келетін болсақ, мен оларды дәулескер қолбасшы, дана қолбасшы деп екіге бөлемін. Мен тек дана қолбасшыларды ғана жақсы көремін. Өз заманымның ұлы қолбасшыларының бірі деп, Жуковты ерекше құрметтеймін. Автор. Сонымен Ленинградта финанс академиясының жанындағы бір жылдық білім жетілдіру курсын тауысып, жолда Москваға аз күн аялдап, Алматыға келдіңіз. Бауыржан. Иә, келдім... — Келсем, бұрынғы өз орным бос тұр екен. Экономист-консультант болып, қайтадан қызметке кірістім. Бір жыл оқып қайтқан бар өнерімді салып, жаңа жігермен жұмыс істеп жатқанымда, 1935 жылдың күзінде мені бір айға әскерге шақырды. Запастағы бірсыпыра командирлер Ташкентке жиналды. Ондағы жайды «Олар менің есімде» деген әңгімемнен оқып алғын. Бауыржанның бұл естелігі, әрине, менің де есімде. Ол ең алғаш рет «Қазақ әдебиеті» газетінің екі номерінде жарияланды. Содан соң Б. Момышұлының 1968 жылы екі томдығында басылды. Онда Бауыржан өзінің полковник Бахалов сынды ақылды командирдің қол астында болғанын, одан үйренген үлгі-өнегесін ерекше бір жылы сезіммен баяндайды. — Со бір айлық жиын менің барлық болашақ тағдырымның тетігі болды. Егер мен сол бір айда көзге түспесем, онда менен басқа Бауыржан шыққан болар еді. Онда екеуіміз дәл қазіргідей сөйлесіп отырмаған да болар едік. Бір айдан кейін қайтып келдім. Келген бетте аға консультант-экономист болып жоғарылатылдым. Бар ықыласыммен кірісіп жұмысымды тағы да ілгері жүргізіп әкеттім. Енді жаңадан алынған жас қызметкерлерге өзім ұстаздық ете бастадым. Сөйтіп жүргенде 1936 жылдың мартында мені Казвоенкомат шақырды да, дереу Ташкентке жөнелтті. Келсем, баяғы Бахалов бір айлық жиында ерекше көзге түскен командир деп, жаңадан құрылып жатқан бөлімге взвод командирі етіп тағайындатыпты. Полкымыздың командирі мен ең алғаш әскерге барғандағы Термездегі командиріміз полковник Дмитрий Коваленко екен. Бұйрыққа қол қойылып қойыпты. Мен амалсыздан үстіме әскери киім киіп, беліме наган асынып, командир болып шыға келдім. Қызмет орныммен есептесіп, үйіммен қоштасып қайту үшін маған бір апта уақыт берілді. Бархан өз кабинетіне конторымыздың барлық қызметкерлерін жинап, әкемдей мейірбандықпен сөз сөйледі. — Міне, жолдастар, бүгін өз ортамыздан ең таңдаулы қызметкерлеріміздің бірін сүйікті армиямыздың қатарына аттандырғалы отырмыз, — деді ол. — Қымбатты Бауыржан, абыройлы болғайсың, қарағым. Отан даңқын, Отан салтын, Отан шебін қырағы күзете біл. Біздің айтар өсиетіміз осы. Қызыл Армияның қатарында қызмет ету — совет азаматы үшін ең елеулі құрмет. Осы құрмет біздің ортамыздан тек сенің ғана еншіңе тиіп отыр. Жолың болсын, балақаным... Сол арада Борис Михайлович маған екі айлық демалыс қаражатын, оған қоса екі жүз елу сом сыйлық бергізді. Алматыдан шығып, Бурныйға тарттым. Сексенге тақап қалған кәрі әкеммен қоштастым. Әкем екі алақанын жайып батасын берді: — Ақ жүрек болып жолдасың, адалдық сені қолдасын. Жақсылық үшін тірессең, жаныңды арың қорғасын. Арынды болсын шабысың, алымды болсын табысың, найзадай болсын намысың. Ер жігітке бәрі сын. Қиындық көрсең мұқалма, ауырлық көрсең жұқарма, қамқоршы бол кішіге, үлкенді үлгі тұт алға! — деп әкем бетін сипады. Осы ақ батаны жүрегіме жазып алып мен кеттім. Әкемнің батасын менің арымның, азаматтығымның, адамгершілігімнің ақ туындай етіп, күні бүгінге дейін төбеме көтеріп келемін, қарағым. VI Түн болды. Шам жағылды. Бауыржанның айтқандарын жаза-жаза мен әбден қалжырадым. Енді оған сұрақ қоюдан да қалдым. Сағатыма қарасам, кешкі сегізден асып барады екен. Автор. Бауке, шаршаған жоқсыз ба? Бауыржан жауап берместен, темекі тұтатуға кірісті. Осында ойыма оның Кубада жасаған бір қылығы түсті. Момышұлы барған кезде ел ішінде жолаушы жүрген Кубаның қарулы күштер министрі Рауль Кастро оған сәлем айтып: Кубаны өз үйіндей көріп, мен барғанша жайғасып жата берсін дейді. Бауыржан Кубаны өз үйімдей көрермін, бірақ қонақ екенімді де ешқашан естен шығармаспын деп жауап қайтарады. Рауль Кастро министрлікке қайтып келіп, Момышұлын кабинетінде қабылдайды. Сонда Бауыржан министрдің анада айтқан өз үйіндей көрген деген сәлеміне орай, пиджагін шешіп, орындықтың иығына іліп, галстугын алып, көйлегінің түймелерін ағытып, асықпастан министр келіп нұсқаған орындыққа отырады. Бар сән-салтанатымен киініп отырған министр Бауыржанның бұл қылығын ұнатпай, біраз үнсіз отырады да: — Куба жерінде қалай тұрып жатырсыз, полковник? — деп сұрайды. Сонда Бауыржан: — Мен Куба жерінде өз үйімдегідей тұрып жатырмын, бірақ қонақ екенімді ешқашан ұмытқан жоқпын. Біздің қазақ жұртында: «Қонақ аз отырып, көп сынайды» деген мақал бар, — деп жауап береді. Өз үйіңдей көр деген өзің ғой; мен үйімдей көрсем, сен оны қалай көрер екенсің деп министрді сынайды. Сол сияқты Бауыржан менің бағана, таңертең келген бетте айтқан «өз бойымдағы бар қасиетім тыңдай білушілік» дегеніме орай әдейі үндемей отыр ма? Тыңдағыш неме қаншаға шыдар екенсің деп сынағаны ма? — деп ойладым. — Сонымен мен Ташкенге қайттым. Жолда әкемнің жайын көп ойладым. Бес қыздан кейін, елу үш жасында көрген жалғыз ұлың мен едім, әке! Жетпіс тоғызында сені жалғыз тастап, алыс сапарға аттанып барамын. Сен маған өмір берген дүниедегі ең қымбаттым едің. Келін түсіріп, қызығын да көрсете алмадым. Немере сүйдіріп, мауқыңды да бастыра алмадым. Енді сенің өз жүзіңді көре аламын ба, жоқ па, қадырына баға жетпес қайран әке, — деп күйзеле-күйзеле кете бардым. Ташкентке келсем, полк жасақталып қалған екен. Мен қарауыма алдым. Бір күні орнымыздан тік көтеріліп, вокзалға келдік те, эшелонға тиеліп, Қиыр Шығыс қайдасың деп тартып бердік. Он төрт күн жүрдік. Қиыр Шығыстың қалың орманының ішіне кеулеп кіріп, поездың басын темір жол станциясына бірақ тіредік. Мен Қиыр Шығыста бес жыл болдым, қарағым. Ол бүгін айтып тауыса алмайтын ұзақ жыр. Сен де шаршаған шығарсың. Мпен де шаршадым. Бұл тарауды кейін айтып берермін. Бүгін осымен тоқтайық. Осы арада маған бір тойымсыздық пайда болды. Ертең иә бүрсігүні келе аламын ба? Мені Бауыржанмен әңгімелес деп күн сайын кім жібере береді дейсің? Кеңсенің таусылмас жұмысы аяғымды тұсап тастап, бұл босағаға қайрылып соға алмай өкінішке ұрынбаймын ба? Бәләй, шаршадыңыз ба деп жаңа Бауыржаннан бекер сұраған екенмін. Өзі тоқтағанша айтқанын неге тыңдай бермедім, жаза бермедім деп ойладым. Өзі тойса да, көзі тоймайтын ашқарақ адамның әдетімен, ең жоқ дегенде енді бір сұрақ қойып қалайын деп ынтықтым. VI Автор. Сіз соғыста отыз жеті дәптер жаздым дедіңіз ғой. Соларды көруге бола ма? Бауыржан. Е, көргін. Бауыржан маған қарай қолын созды. Ол: «Трам-трама, титта, титта, титта-та!» — деп, әндетіп келіп, менің желке жағымдағы есікке қарай аяңдады. «Трам-трама, титта, титта, титтата» Бауыржанның аузынан жиі шығатын әуен екен. Бұны ол, көбінесе, бір әңгімені аяқтап, екінші бір жаңа әңгімені бастар алдында айтады. Кейде, сөз арасында кішкентай үзіліс болын, мен қағаздың екінші бетін аудара алмай сасқалақтап қалғанда да Баукең «титта-титталатып» жібереді. «Титта-титта» біресе Бауыржанның лықып келген ойын тежеуіш қызметін атқарса, біресе үзіліп қалған үнсіздікті жалғауыш міндетіy де орындайтын сияқты. Бауыржан есікті ашып, мені шағындау бөлмеге кіргізді. Қабырғада кітап қаланған шкафтар тұр. Екі тумбочкалы ұзын үстелдің үстінде үйілін бірдеңелер жатыр. Оның беті таза ақ жамылғымен бүркеліп қойылыпты. Алдымен Бауыржан сол жамылғының бір жақ шетін ашты. — Мына жатқан дүниелердің бәрі сол күнделіктегі сөздердің шешуі — ежіктеуі. Соларды түсіндіруге керекті кітаптар, документтер, солардың машинкаға көшірілген папкалары. Қағаздар бұзылып, сарғайып кетпесін деп, бетін ақ жамылғымен бүркеп қойып отырмын. Ал соғыс кезіндегі күнделіктердің түрі мынадай. Ол еңкейіп, үстел тумбочкасындағы тартпалардан көлемі, түсі, түрі әртүрлі бірнеше дәптерді суырып көрсетті. — Мұнда өлең де, оқиға да, бәрі де бар. Ұзын саны отыз жеті. Ғұмыр жетсе осыларды әбден ежіктеп, жаңа кітаптарға айналдырсам деймін. Мен Бауыржан үстелінің үстіндегі материалдар бір емес, әлденеше кітапқа жететін дүние-ау деп шамаладым. Бауыржан қолыма ұстатқан бірнешеуінің ішін ашып қараған. Орысша, қазақша жазылған, өткен соғыстың өшіп бара жатқан ізіндей болып, сөздері қиқы-жиқы түсіп, жолдары қисық-қисық тартылған, қағаздары сарғайып, әріптері көмескілене бастаған ескі дәптерлер. — Бауке, бір-екі дәптеріңізден бірер сөйлемдер көшіріп алуға бола ма? — Жоқ! Болмайды? Бауыржан менің қолымдағы дәптерлерді оқыс қимылмен жұлып алып, қайтадан тумбочкаға тыға бастады. Мен бұған сәл қолайсызданып қалдым да, оның мінезі жайында бағана бір ойлаған ойым есіме түсіп, мырс етіп, басымды шайқадым. Онда журналға очерк жазғанда Бауыржанның кейбір мінездерін жұмсартып көрсету керек пе екен деп ойлаған едім. Енді: Бауыржанның мінезі менсіз де жұртқа аян. «Бауыржан қыздай сызылған биязы кісі» деп жазсаң, бәрі бір оған ешкім де сенбейді. Ендеше Бауыржанды бояймын деп әурелену артық іс бәрібір оған жылтыр бояу жұқпайды. Бауыржанмен бірге болған бір күнді осы көрген, ұққан қалпымда қағазға түсіруім керек» деген қорытындыға келдім. Сағат кешкі тоғызға тақалғанда Бауыржан екеуіміз кухняға шай ішуге келдік. Шай үстінде Бауыржан өзінің биллиард ойынын жақсы көретінін және тәп-тәуір жақсы ойнайтынын айтты. — Ғабитпен биллиард ойнау қиямет, — деді ол. — Асықпай, саспай баптанып, сырбазданады да жүреді. Менің оған ішім пысады. Биллиард деген спорттың тез ойлап, шапшаң қимыл жасауды қажет ететін түрі. Оның өзі екі жақ әскерінің бір-біріне қарсы шабуыл атакасы іспеттес. Ал атака жылдамдықты, тез шешімді, дұрыс байламды қажет етеді. Мен тригонометрияны жақсы білемін. Бұрыштың есебін, пішін мөлшерін тез аңғарып, тез ұғамын. Маған қарсы ойнап жүрген адамның да сондай шапшаң қимылын талап етемін. Бұдан кейін Бауыржан Сарыағаш курортында болғанда бір прокурормен биллиардты қалай ойнағанын айтты. — Мен оны бұрыннан көріп жүретінмін. Күннің ми қайнаған ыстығына қарамастан үстіне ақ көйлек киіп, мойнына қатырып галстук салып, пиджагінің сары түймелерін тегіс түймелеп алып, шіреніп серуенге шығатын. Ешкіммен сәлемдеспейтін. Осы жігіт кім деп сұрағанымда, бір ауданның прокуроры дескен. Ал әйелі асханаға келгенде үстінде таңертең бір түрлі көйлек болса,түсте бір түрлі, кешке басқа түрлі болады. Және бір рет киген киімін екінші рет ешбір қайталамайды. Бұлай ету үшін бар ғой, курортқа бес чемодан көйлек алып келу керек шығар тегі. Мен прокурорға да, оның әйеліне де, курортта барынша тыраштанып киініп әлек болатын басқа да қазақ жігіттеріне ыза боп жүргенмін. Бір күні кешке биллиардныйға көтерілсем, сартылдатып сары түйме ойнап жатыр екен. Ол шар соққан сайын қошеметші жұрт: «О, пәләй!» десіп мақтаншақ қазақы одан сайын әумесерлендіріп тұр. Ақыры ол жеңіп шықты. Жеңіп шықты да: — Енді кім ойнайды? — деп маңғазданып, көпшілікке қарады. — Мен ойнаймын! — дедім мен. — Сізбен ойнау зор құрмет, — деп ол бір аяғын бір аяғына сарт еткізіп, шартаң ете қалды. «Шартық қошқардай шартаңдауын» деп ойладым да, «трам-трам, титта, титта, титта-та» деп, көмейіме келген қырсық сөзді бөгеп тастадым. — Кім бұзады? — дедім сонсоң. — Сіз, — деп ол тағы да аяғын сарт еткізіп, шартаң ете қалды. Әскери ширақтықтың исі мұрнына бармайтын мынаның шелтеңдегеніне ыза боп кеттім де: — Жоқ! — деп ақырып кеп жібердім. — Мен дәл сол сәтте Бауыржанның мұрты жыбырлап кеткен шығар деп ойладым. — Таяғымды орта белінен ұстап, оған сұстана қарадым да, лақтырып кеп қалдым. — Ұста, жреби саламыз. Екі қол, бірінің саусақтары ұзын, тарамыстау келген, екіншісінің саусақтары қысқа, быртықтау келген, бірінің үстіне бірі шығып, жарыса кеп жөнелді. Таяқтың төбесіне быртық қол бұрын шықты. — Бұз! — дедім мен төрт құрақ серке шарды алдына қойып. Ол, қонаққа барған үйінің төрінде жатқандай жайғасып, биллиардтың көк шұғасының үстіне етпеттеп жатып алды да, сығалады-ай келіп. Әрі сығалап, бері сығалап, бір кезде серке шардың бүйірінен түртіп кеп қалды. Ол орнынан әрең қозғалып, үш бұрыштанып үркердей топтасып тұрған қалың шардың шет жақ шекесін сипап қана өте шықты. Содан кейін бір-екі домалады да, серке шар, делбе болған жылқыдай, тұрды да қалды. «Титта, титта, титта-та» дедім де, бортқа жете алмай болдырып орта жолда қалған серке шарды алып, алдыма қойдым, Содан соң: — Олай бұзбайды, былай бұзады! — деп, еңкейе беріп, періп кеп жібердім. Көз ілескенше серке шар менің таяғымның ұшынан, зеңбіректің стволынан шыққандай, ыршып шығып, топ шарды қақ маңдайдан шарт еткізіп сүзді. Сол-ақ екен барлық шар, қасқыр шапқан қойдай болып, бытырай кеп қашты. Сол дүркіреген күйі екі шар екі бұрыштағы тесіктерге барып, қойып-қойып кеп кетті. Прокурор быртық саусақтарымен ол екі шарды ұядан алып, қабырғаға апарып тізді. — Сізге әзір ас жасаймын, — дедім ол қайта оралып биллиардтың қасына келгенде. Нобай, мөлшерім дұрыс-ау деп бағдарлап алдым да, он жақ құрышқа қарай тағы бір шарды ызғыттым. Ол қарсы кенереге арқасын тіреп тұрған шардың бетін бір жалады да, сып етіп ұяға еніп кетті. — Сізге тағы подставка жасаймын, — дедім де сол жақ бұрышқа тағы ұрдым. Ол да ұядан барып бір-ақ шықты. — Мынау ортаға іштен ұрса түсе ме? — дедім ентелеп тұрған жұртқа қарап, — Жоқ, түспейді, — десті олар. — Түспесе көрейін! — деп оны және періп кеп жібердім. Ортаға барып ол және гүмп ете түсті. Прокурор томпаңдап менің шарларымды қабырғаға қарай таси берді, таси берді. Сөйтіп, мен бірінен соқ бірін сегіз шарды бір жолы алдым. — Тағы ойнаймын, — деді прокурор қызарақтап. Тағы да ойнадық. Мен тағы да ұттым. — Ер кезегі үшке дейін, енді бір рет, — деді ол қып-қызыл болып. — Келгін, — дедім мен. Бұл жолы да ұттым. — Мен жеңілдім, — деді содан соң прокурор екі қолын бірдей көтеріп. — Менен контрибуцияға не тілейсіз? — Мен саған екі түрлі салық саламын, — дедім оған. — Біріншісі, шырағым, бүгіннен бастап шіренбей, сіреспей, кәдімгі қарапайым жұртқа ұқсап жүргін. Сіресу, шіренуіңді еліңе, кеңсеге барғанда да қойғын. Екіншісі, өзіне қарсы кездескен жасы үлкен адамға сәлем беріп өткін. Үлкенді ұлық та сыйлауға тиіс екенін ұмытпағын. Понятно? Өзі де жерге кірердей болып ұялды. Осыдан кейін ол ағаш емес, адамға ұқсап қалды. VIII Содан соң бірге демалып жатқан ақсақалымыз Сапарғали Бегалин прокурордың таяғын қолына алып: — Әй, Бауыржан, сен менімен бір жол ойнап көрші, — деді. Ойнадым. Сапакеңнің жасы үлкен болған соң одан қатарынан екі рет әдейі ұтылдым. Бірақ, шын ұтылып қалған сияқты қалып көрсеттім. Осыдан кейін мені Сапакең ойынға шақырса: — Сапеке, мен сізді жеңе алмаймын, — деп екі қолымды бірдей көтеретін болдым. Сапакең соған сеніп: — Құданың құдіреті, ойын деген қызық қой. Анау прокурор бала мені бұйым құрлы көрмейді. Ал Бауыржан оны ылғи құрғақтай құрамай қаптырады. Мен болсам, Бауыржанды шақ келтірмей ұтамын, — деп ылғи мақтанып жүрді. — Мына тауда академик қайнағамен ойнағаныңды айтсаңшы, — деді әйелі Бауыржанға күле үн қатып. Бауыржан да күлді. Ол да бір қызық әңгіме шығар деп мен де елеңдей бастадым. — Айтайын, — деді Бауыржан менің ықылас білдіргенімді аңғарып. — Таудағы демалыс үйінде жатыр едік. Академик ағамыз келіп: — Бауыржан, сенімен мықты бір бәс тігісіп, биллиард ойнасам деп тұрмын, — деді. — Ендеше әйеліңізді тігіңіз, — дедім мен әзілдеп. — Одан мықты не бәс болады? — Сен келінді тігесің бе онда? — Тіктім. Екеуміз қол алысып, жоғарыға көтерілдік те, ойнап кеп кеттік. — Жеңгейдің жеңіне, — деп періп кеп қаламын. Гүмп ете түседі. — Жеңгейдің несібесіне! — деп тартып жіберемін. Тағы да гүмп ете қалады. Саусағының арасынан таяғын сыпсыңдатып академик әрі көздейді, бері көздейді. Бірақ көздегені көз көрім жерге кетеді. Не керек, академик әрі тырбаңдап, бері тырбаңдап, шар ала алмай, қара терге түсті. — Жеңгейді жетектеген осы болады! — деп соңғы шарды және зып еткіздім. Содан соң академикті жетектеп, төменде, есік алдында, мына Кәмәштың қасында отырған әйелінің алдына алып келдім де: — Айт! — дедім. Академик әйелінің атын атап: — Мені құдай ұрды. Қара басып сені мына Бауыржанға ұтқызып қойдым, — деді. — Қайырлы болсын, — деді әйелі күліп. Кешке академик дастарқанын жайып, тамағын жасап, коньягін қойып, бірге жатқан барлық жолдастарын бөлмесіне шақырды да: — Ал жолдастар, мынау менің айыбым, Бауыржанға төлеген. Жазған басым-ау әйелімді салып ойнап нем бар еді? Ал мынау өз әйеліме өзімнің қайтадан төлеген қалың малым. Құдалар да, куәлар да сендер болыңдар, — деп сөз бастады. Сөйтіп, академик ағамыздың өз әйелін өзі осылай сатып алғаны емес пе... Бұл әңгімеге үстел басында отырған үшеуіміз бірдей көзімізден жас аққанша күлістік. IX Сағатыма қарасам түңгі тоғыз жарым болған екен. — Бауке, рұқсат болса, мен қайтайын, — Қайтқаның жөн, — деді Бауыржан күліп. — Сені үйге кіргізуге болмайды екен. Өйткені бір кірсең шықпай қояды екенсің. Әлгі кітаптарың қайда, әкел бері. Мен Бауыржанға екі кітабын ала барған едім. Бірі 1959 жылы шыққан «Москва үшін шайқас» та, екіншісі Алматыда 1962 жылы шыққан «За нами Москва» болатын. Орыс тіліндегі кітапқа осы кітапты бірінен соң бірі бас алмастан қызыға оқып тауысқан екі ұлым Арнұр мен Жаннұрға деп, қазақша кітапқа өзіме деп автограф жаздырып алсам деп ойлағанмын. Бағана осыны айтып өтінгенімде Бауыржан жарайды, кетерде жазып берермін деген. Бауыржан сол уәдесін ұмытпаған екен. Мен өзіміз күні бойы әңгімелескен бөлмеден сол екі кітапты алып келдім. Бауыржанның қолына алдымен қазақша кітап ілінді. Оның беттерін ақтарды да, менің сызып, қоршап қойған тұстарымды көрді. Ондай белгілер әсіресе кітаптың аяқ жағында көбірек еді. Бауыржанның мақал-мәтелдеріндегі: «Адал болмай азаматпын демегін; ойран салсаң ойлап салғын; әр оғыңды атап атқын» дегендегі ең соңғы «ғын», «гін», «қын»-дарды қоршап қойған едім. Сол беттер шұп-шұбар ала болып қалыпты. Бауыржан соларға көз салды да, үндеместен кітаптың бетін жауып, қасына қойды. Одан соң екінші кітапты қолына алып қарады. Балалар оқыған орысша кітапта ондай белгілер жоқ болатын. Содан кейін оның «Наша семья» деген екі сөз жазылған бетіне, сол екі сездің үстін баса, автограф жазып берді. — Ал мынаған жазбаймын, — деді ол екінші кітапты да қолыма ұстатып жатып. — Бұл сенің шимайлаған кітабын. Понятно тебе? — Түсінікті, — дедім мен басымды изеп. Бауыржанмен қол алысып, шығар есікке тақай бергенімде: — Әй, хабарласып тұрғын, — деді ол. — Хабарласамын, Бауке, — деп мен артыма қайта бұрылып қарадым. Қарасам, Бауыржан оң қолын басынан асыра жоғары көтеріп тұр екен. Мен де сөйттім. Еліміздің аты әйгілі батыры Бауыржан Момышұлымен алғашқы күні он екі сағат әңгімелесіп, мен үйіме қайттым. X Арада бірсыпыра уақыт өтті. Менің Бауыржанмен диалогымның жартысы ғана, онда да «Жұлдыз» журналының жоспарланған он екінші номерінде емес, жаңа жылғы екінші номерінде жарияланатын болды. Мен осыны айтпақ болып, Момышұлына телефон соқтым. Автор. Бауке, анадағы өзіңізбен әңгімені журналдың он екінші номерінен күтіп, дәмеленіп қалып жүрмеңіз. Бауыржан. Мен ешкімнен, ештеңе дәметіп үйренген кісі емеспін. Автор. Жоқ, Бауке, мүлде шықпай қалмайды. Жартылап февраль айында басылатын болды. Бауыржан. Ол редакторлардың ісі. Онда менің шаруам жоқ. Түсінікті ме саған? Маған, әрине, түсінікті болатын: журнал редакциясындағылар тұтас басуға көлеміміз көтермейді. Саған біз мақала тапсырып едік, сен повесть жазып әкелдің. Соның жартысын жариялағанымыздың өзіне риза бол және аяқ астынан мұндай шығарма туып қалғаны үшін бізге рахмет айт дескен болатын. Мен риза болғанмын, рахмет те айтқанмын. Бірақ мұндайға Бауыржаннан басқа біреу болса ешқашан да риза болмас еді. «Немене, менің юбилейіме келгенде журналдың беті жұтап қалып па? Бұл журналдағылардың сені емес, мені менсінбегені ғой. Дүние жүзіне атағымыз шықса да, өстіп ағайынның аузына ілінбейтініміз, көзіне түспейтініміз бар...» деп бұлан-талан болар еді. Баукең өйткен жоқ. «Понятно тебе?» деді де, трубканы жауып тастады. Сонысының өзі де Бауыржандық еді. Будан кейін мен науқастанып, ауруханаға түсіп қалдым. Біраздан кейін мен жатқан ауруханаға әйелі Кәмәшпен қатар Бауыржан да келіп түсті. Кәмәш жоғарыда, мен жатқан кордиология жағында, Баукең төменде, неврология бөлімінде болды. Баукен жоғары шыға алмайды, мен темен түсе алмаймын. Екеуіміз бір жерде жатсақ та жүздесіп, сөйлесе алмайтын болдық. Сол кезде, аурухананың астыңғы қабатындағы гастроэнтерология бөлімінде «Социалистік Қазақстан» газеті редакторының бірінші орынбасары Сапаржан Хайдаров та жатыр еді. Бір күні ол маған қуана кіріп келді. Қолында бір уыс газеті бар. — Әзеке, сүйінші, — деді сыпайы күліп тұрып. — Алыңыз, Сәке, — дедім мен ентелей басымды көтермек болып. — Жо-жоқ, қозғалмаңыз. — Маған қимылдауға болмайтынын білетін ол екі қолын кезек сермеп, безек қақты. — Бүгінгі газетте Сіздің геройыңыз, халқымыздың сүйікті ұлы жазушы Бауыржан Момышұлының орденмен наградталғаны туралы жарияланыпты. Сізге соны хабарлайын деп келіп едім. Міне газет. Мен Сапаржан берген газетті алып, Указды оқыдым. Менің тез барып Бауыржанды құттықтағым келді. Бауыржанды ғана емес, Бекті де құттықтағым келді. «Сүйікті кітабыңның қаһарманы — кеше, қан майданда, жауынгерлік Қызыл Ту орденімен наградталған жауынгерің бүгін жазушылық еңбегі үшін Еңбек Қызыл Ту орденімен наградталып жатса, авторға ол бір мерей емес пе?» Бірақ мен орнымнан қозғала алмадым. Төменгі қабатта жатқан Бауыржанға барып, оның қолын қысуға дәрменім келмеді. — Бауыржан қақаған қыста, декабрьдің 24-інде туған, — дедім мен шалқамнан жатқан күйі Сапаржанға қарай мойнымды бұрып. — Сақырлаған сары аязда дүниеге келген... Қыран бүркіт те жұмыртқасын қыста, қиядағы тасқа салады дейді. Жазға шыдамаған жасық жұмыртқа шырт-шырт сынып, жарылып, ұяда темірдей тесірейіп міз бақпастан жалғыз ғана жұмыртқа аман қалатын болса керек. Қыран тек осыны ғана бауырына басып, балапан етіп шығарады дейді ғой. Ел аңызы осылай. Осы аңыз-теңеу біздің Баукеңе дәл келеді-ау өзі. Сіз барып, Баукеңді құттықтаңыз, Сәке. — Жоқ, — деді Сапаржан ақ тістері қасқая күліп. — Неге? — Жүрегім дауаламайды. Сапаржан оның себебін айтты. Бір-екі ай бұрын Баукең «Социалистік Қазақстанға» материал апарып, редактормен сөйлесіп отырады. Олардың үстіне кабинетке редактордың орынбасары Хайдаров барып кіреді. Сәлемдескеннен кейін Баукең редакторға қарай бұрылып, Ұлы Отан соғысына байланысты бір цифрды кейінгі мәліметтерге сәйкестендіріп, жаңартайын ба деп сұрайды. Ойында ештеңе жоқ Сапаржан «Әрине!» деп қалады. Сонда Бауыржан оған ала көзімен қарайды да: — Мынауың кім? — дейді редакторға. Редактор оны өзінің орынбасары екенін, бұл материал сол кісінің қолынан өтетінін айтады. Бірақ Бауыржан оны көзге де ілместен теріс қарап кетеді. — Сонда жерге кіріп кете жаздадым, — деп күлді Сапаржан. — Содан кейін Баукеңді көрсем алты шақырым аулақ жүруге тырысамын. Мен де күлдім. — Басында бәріміз де сөйткенбіз, — дедім мен күлкім тыйылғаннан кейін. — Бірақ Бауыржанға базына жүрмейді. — Қойдым ендеше, — деді ақ көңіл Сапаржан елбелектей орнынан тұрып. — Міне, қазір барып құттықтаймын. — Менен сәлем айтып, менің де атымнан қоса құттықтаңыз, Сәке. — Құп. жүктеу/скачать 396,82 Kb. Достарыңызбен бөлісу:
|