36
де «Құдай қақпасы»
Баб-или
деп атайтын. Сосын Йақұб бұл ерекше орынды
жергілікті пұтқа табынушылар салтымен киелілендіреді (ұйықтандырады):
басына жастанған тасты алып, тігінен қояды да, оған зәйтүн майын құйып
дәріптейді. Бұдан кейін Луз – Вефил, «Құдай үйі» деп атала бастайды. Тас
ескерткіштер – ханаандықтардың Вефилде б.д.д ҮІІІ ғасырдың соңына дей
-
ін өркендеген құнарлылық культінің әдепкі сипаты. Кейінгі дәуірде израил
-
дықтар діндарлықтың мұндай көріністерімен барынша күресіп бақты, бірақ
Вефилдегі пұтқа табынушылықтың киелі орнын бұрынғысынша Йақұбтың
өз Құдайымен кездесу аңызына байланысты қарастырды.
Вефилден кетпес бұрын Йақұб көзбен көрген Құдайын өзінің
элохим
і
етуге шешім қабылдайды; бұл ұғым өз бойына адамдардың құдайлардан
қаншалықты мән табатынын түгел сыйғызады. Йақұбтың пайымынша, егер
Эльдің (немесе,
Достарыңызбен бөлісу: