Бағдарламасы бойынша шығарылды Досжан С. Д 64 Үлкен үйдегі үрей. Алматы: Жазушы, 2013. 304 бет
жүктеу/скачать 1,47 Mb. Pdf көрінісі
|
Үлкен үйдегі үрей
- Бұл бет үшін навигация:
- Сәуле Досжан
| Үлкен үйдегі үрей
– Иə, Марат Жангалиевич, біз бірінші қабаттағы бөл ме де жатамыз, – деді. – Онда сен бара бер. Гуля менің қарындасым, соған айта- тын бір мəселе бар, – дегені. Менің зəрем ұшты. Елена Алек- сеевна иығын қысты да: – Жақсы. Қайырылы түн! Гуля, біздікі 113 бөлме, – деп кете барды. Мен не істерімді білмей, шалғышымның жиегін тістеп есік алдында тұрып қалдым. – Гүлжан, былай шығып отыр! – деп диванды көрсетіп бұ йыр ды бастығым. Аяғымды санап басып диванға жа қын- да дым. Көз қиығыммен байқап тұрмын, ана кісі стол ше- тін де қалған ішімдіктің біреуін ашып, екі фужерге құй ды. Қызыл шарап екен. Мен төмен қарап, отырмын. «Не айтар екен», – деген ойдамын. Əлгі екі фужерін қолына ұс тап ма- ған жақындады. – Жасың нешеде? – деді алдымен. – Он сегізге толамын. – Бой жетіп қалыпсың ғой. Мектепті қашан бітірдің? – Былтыр... – Содан бері оқуға түспедің бе? – Жоқ... – Қаласаң алдағы жазда түсірейін... Үндемедім. – Кел, сенің бүгінгі мерекең үшін алып қояйық! – деп ма- ған фужерді ұсынды. Қолымды соза қоймағаннан кейін: – Ұстасаңшы, не əлі шарап ішіп көрмегенбісің? – деп сұ- рады. Фужерді алдым да басымды шайқадым. – Немене, тіліңді жұтып қойдың ба? Шешсеңші мына ал- жап қы шың ды, – деп кеудемнен тартты. – Былай ашылып отырсаңшы, жігітпен сөйлесіп көр ме- дің бе? Үндемедім. «Жігіттің түрін, месқарын», – деп ойладым. Сәуле Досжан 205 – Гүлжан, мерекең құтты болсын! Биылғы мерекені біз дің ортамызда қарсы алып жатырсың, жылда осылай бірге қар- сы алайық. Сені оқытып, сүйеу болып, аға болып жү ре йін, қарсы емессің бе? – деп қолымнан ұстады. Тартып алдым. – Ойбай, өзің тентексің ғой! – деп күлді. Күлкісі қан дай сүйкімсіз, көзі жалпиған беттен көрінбей кетті. Сол күл ген қалпымен есікке барды да ішінен кілттей салды. – Кілттемеңіз, менің кетуім керек, – дедім өзімше тү сім ді суытып. – Қайда кетесің, алтыным менің, сен үшін мен бү гін осында жалғыз келдім ғой, – деп жаныма жақындап келеді. Ше гі ніп кеттім. – Сен əлі жастықпен мынандай əдемілікті қалай пайдала- нуды білмейсің ғой, – деп құшақтайын деп келеді. Ырс-ырс етіп бетін тақады, – Қандай тазасың, қандай пəксің. Қаланың қыздарында мұн дай тазалық қалмады ғой, – деп құшақтай бергенде се кі- ріп диванға шығып кеттім. – Асауым менің! – деп тағы құшағын жайғанда жан-жа- ғы ма қарап едім, стол үстінде асханалық пышақ жатыр екен. Соны алып қорқытып есікті аштырайын деген оймен стол ға қарай бұрылып жерге секіріп түстім де, асқан жыл дам дық- пен пышақты ала қойдым. Ол мұндайды күтпесе керек: – Гүлжан, қой, ақымақ болма, пышақ – суық қару, бай қа- ма саң біреуміз жазым боламыз, – деп шошып қалды. – Ендеше, есікті ашып, мені шығарып жіберіңіз, – дедім. Қо лым пышақтың ағаш сабына қатып қалған. Қатты тістеніп ал ға ным сондай сөздерді аузымды əрең ашып айт қа ным ды білем. – Мен саған не жамандық істедім, саған қамқор аға бо- лайын дегеннен басқа, – деп мені алдай бастады. Бірақ есік ті ашуға беттемеді. – Мына өмірде бір жақсылыққа жету үшін, бір сү йе ніш керек, əне, Шолпандар сүйеніш болыңызшы деп маған жар- |