Сәлім. Қой, тірі адамның тірлігі таусылған ба.
Сәлима. Қайдам?
Бет-аузы ұйпа-тұйпа Қайрат келіп, есікті керіп тұра қалады.
Сәлима (қысылып). Міне, менің балам. Қайрат, есікті керме, ағаңмен амандас.
Қайрат.Амандасып неге керек?
Сәлима. Балам, кергіме, жөндеп сөйле!
Қайрат. Мен басқаша сөйлей алмаймын, басыма не келсе, соны айтамын.
Сәлім. Дұрыс. Сөз – адамның мінезі.
Қайрат. Мен оны сенсіз де білемін.
Сәлима.Қайрат,қой! Бұл ағаң – Сәлім. Біздің Кербұлақтан, екеуіміз бір класта оқығанбыз. Әскерден босап келіпті.
Қайрат. (кекесінмен). Білемін. Біздің қолбасшы жерлесіміз, сенің алғашқы махаббатың, жас кездеріңде араларыңда роман болған.
