Сәлима. Қой әрі!
Қайрат. Несі қой, рас. Сен бұған тигенде мұндай болмайтын едің.
Сәлім (сабырмен). Қайрат, адам анасына ауыр сөз айтпас болар.
Қайрат (екіленіп). Ал, мен айтамын! Мен – осының тәрбиесінің жемісімін. Бұл – сыртта басалқалы қызметкер, үйде – жеңілтек әйел болды. Жасымнан көргенім өңшең белі жуан, беті жылмаң, қылығы қылмаң ағайлар. Бұлар басқа бөлмеге кеткенде, мен шөлмектердің ортасында шошайып отырып қалатынмын. Сөйтіп жүріп сарқынды арақты қолқ дегізіп құлқыныма құя салатынды шығардым. Аяғы мынау – алапат ішкішке айналдым. Бәріне кінәлі – осы. Мен оны бетіне...
Достарыңызбен бөлісу: |
