Әлім. Кішкене үлкендерді тыңдап барып, сөйлесеңші онда.
Ерлан. Тыңдайтын түк те жоқ. Айтыңдаршы, сіздердің осы сандырақтарыңыздың бірде-біреуі Зәуреге, яки маған, әйтпесе, сыртынан сорын қайнатып отырған ана жігітке қажеті бар ма? Жоқ. Бұл – тек өздеріңе керек әңгіме. Бұл – бір-бірлеріңмен байлықтарыңды, барлықтарыңды, атақ-дәрежелеріңді, киім-кешектеріңді салыстыратын әңгіме. Бұл — біріңді-бірің басынатын, басқа ұратын, жағынатын, жалынатын әңгіме. Сендер отырыңдар өстіп әңгімелесіп, мен кеттім.
Оспан. О, шіркін, айтысыңа болайын, азамат!
Балқия. Оспан, сен өйтіп құтыртпа, бұл алқашты.
Ерлан. Мама, білемін, сіздерге арақ ішкеннің бәрі-алқаш. (Тағы бір рөмке арақты қағып салады).Біліп қойыңыздар, олар ешкімнен кем емес. Басқаны қайдам, дәл сіздерден артық. Адал, ақкөңіл адам ашық ішеді бұл арақты. Сөйтіп алқаш атанады. Арам, қараниет адам жасырын ішеді. Олар көзден, сөзден аулақ. Оның мысалы — мына сіздер. Қазір ішпеймін деп отырсыздар ма, ішесіздер. Бірақ іштегілеріңді айта алмай, аузын буған өгіз бола қаласыңдар. Момын, жақсы
адамсыңдар. Біз, алқаштар – іштік екенбіз, ойымызға келгенді жасқанбай айтамыз. Туғанына жақпайтын тура биміз – біз. Тәуекелі көп, тәуелсіздігі жоқ халықпыз. Сіздер ұстанған, соған елдің бәрін табындырған моральдың құрбанымыз.
