де ала жаздай арқалап тасып, қораны маяға толтырып қоятынбыз.
Қысқы соғым
мен ұн ғана әке-шешеміздің мойнында. Бақша, шұрқыраған қаз, тауық, екі сиыр
мен ұсақ малымыз бар еді.
Шынымды айтсам, бізді, тіпті бізді ғана емес,
ертеректе әкемізді, оның іні-
қарындастарын асыраған апамның теректен ойып жасаған келісі мен ескі астауы
еді. Осы келі мен астау тіпті әкемнен де үлкен, олар апамның төркінінен ала
келген аса қымбат заттары болатын. Кейде қазіргідей қараша
туа темір пешке отты
маздатып жағып тастап, пештің жыртығынан саулаған жарық түсіп, ала
көлеңкеленген қоңыр үйде отырып апамның әңгімесін тыңдайтынбыз. Тегінде, ол
кісі әңгімеге сараң, көп сөйлемейтін, тек өз ісімен ғана жүретін,
қақ-соғы жоқ,
инабатты, жуас адам еді. Дүниеде өсек-аяң, қулық-сұмдықты білмейтін, не
болмаса тірі пенденің бетіне "әй, сен сондайсың" деп қарамаған, тірі пендеге тілі
тимеген, ораза-намазы бұзылмаған, таза да тәкаппар әйел еді.
Қазір ойлаймын, егер қазақтың әйелдері атқарар бүкіл
ісмерліктің қолөнер
институтын немесе фабрикасын ашып, менің апамды бастық сайласа, тұтас бір он
саусағынан өнер тамған ұрпақ дайындап шығарар еді. Иә, ол кісі кезінде ешкім
елеп-ескермеген, алтын қолды құдіретті әйел еді. Қазақта осыншалық мықты,
осыншалық ақылды әйелдер болғаны қандай жақсы?! Бірақ біздер, жиырмасыншы
ғасырдың азаматтары, көп ретте осындай асылымызды байқамай айналып өтеміз.
Айырылып қалған соң ғана сан соға өкінер едік. Өзгені қойып, мықтымсып жүрген
мына менің өзім сол апам бар кезде неге ғана барлығын:
киіз басып, үй тігуді,
арқан есуді, тері илеп, өңдеп киім тігуді, алаша тоқып,
өрнектеп сырмақ тігуді,
саба, сүйретпе, торсық істеуді тәптіштеп жазып алмағанмын.
Достарыңызбен бөлісу: 
