Бiрiн-бiрi түсiнуде дадамдар көбiне шектен тыс өзiмшiл, субъективтi, асығыс қорытынды жасауға бейiмшiл келедi.
Адамның өзiмшiлдiгi оның төңiрегiндегiлерге баға берудегi өз қабылетiн асыра дәрiптеуiнен келiп шығады. өзiнiң кейбiр iстерге байланысты ой-өрiстерi мен ептiлiктерiнiң мүлтiксiз жұмыс атқаруға жарайтынын пайдаланып, адам сипаттауда да сол қабiлетiм жеткiлiктi дегендей жаңсақ ойдың арбауында қалып қояды да, нәтижеде назарға алған адамы жөнiнде қате пiкiрге тап келедi. Ал онысын өзi сезбейдi де, мойындамайды. Мұның түпкi себебi – заттар мен жан дүниелi адамдарға болған қатынастардың өзiндiк ерекшелiктерiн бiлмеуден.
